Welkom

Welkom op de site van Stichting Help Onderwijs Papua!

Stichting Help Onderwijs Papua (Stichting HOP) is mei 2011 opgericht en wil graag een bijdrage leveren in de moeilijke onderwijssituatie in Papua (Indonesië).
Zij wil de kansarme kinderen in Papua de gelegenheid geven om goed onderwijs te kunnen volgen.

woensdag 28 december 2011

Kerst in Wamena

Een berichte van familie Van Driel over de kerstdagen in Wamena......

Bij ons in de kerk, stond de politie voor de deur. Ik neem aan voorzorgsmaatregelen.
In de kerk hadden sommige kinderen een nieuwe Kerstmuts gehad met daarin witte staarten, ze waren er duidelijk trots op. Verder waren er niet veel mensen in de kerk, velen zijn naar hun eigen dorpen voor de Kerstdagen. Dominee Malchus preekte uit Jesaja 9, over het volk wat in duisternis zit en een groot licht ziet. Hij schetste de situatie in Papua als mensen die uit de duisternis komen, maar er vaak weer voor kiezen om in de duisternis te gaan zitten dmv corruptie, ruzies, etc.
In de kerk komen, was voor ons nog wel een toer. Je kunt te voet over een ijzeren balkje nog droogvoets aan de andere kant van de rivier komen, maar dat scheelt nog maar een paar centimeter. Auto’s en motoren gaat er tot de koplamp in. De meeste mensen stappen van de motor en duwen hem er dan doorheen. Iemand stond de knalpot van zijn moter leeg te gieten, omdat het ding niet meer wilde starten. Die motor voelt zich natuurlijk ook mishandelt en weigert verdere dienst.

We hebben ook nog meegeluisterd naar de Christmas 
Carols van het Kings Choir in Cambridge. Ahh, ik mis dat soort cultuur!  

Zaterdagavond parkeerde ik de motor bij een kennis in de buurt van de brug en wachtte Anne-Marie en de kinderen bij de brug. De politiemannen vonden dat wel wat, drie van die blanke schoonheden. Ze vroegen hoe oud Gerjanne was, toen ze zei dat ze 13 was, sloegen ze bijna achterover en vroegen zich af hoe lang ze zou zijn tegen de tijd dat ze 25 werd. Vervolgens lichtten ze ons heel galant bij over de 
brug.
Het voordeel is dan weer dat we de overluide Kerstmuziek in Wamena missen. We slapen in ieder geval goed. Alleen als we het horen regenen, beginnen we ons zorgen te maken. Als straks het werken weer begint, zullen we een huis in Wamena nodig hebben, zodat we niet iedere dag over een ondergelopen brug hoeven.
Donderdag de 23e december was de laatste werkdag. Vrijdag de 6e gaat het kantoor weer open.

Pa en ma Van Driel maken zich in huis nuttig. Pa heeft van alles voor ons geverfd en opgeknapt. Tussendoor zit hij boek na boek te verslinden. Afgelopen week hebben het Kerstfeest van STKIP bijgewoond in de buitenlucht. Op zaterdag zijn we de heuvel achter ons huis opgelopen.

vrijdag 23 december 2011

Bezoek en sollicitatie

Afgelopen week zijn de ouders van Martijn gearriveerd voor een bezoek, het werk aan de schoolboeken gaat ook door.........

Het is bewezen dat je geen Engels hoeft te kunnen spreken en ook geen vliegervaring hoeft te hebben om in Papua te arriveren. Mijn ouders hebben het helemaal overleefd. Ze vonden de reis wel lang, maar ze zijn er dan toch maar! Toen de koffers opengingen hebben we ons gelaafd aan chocoladeletters en boterstaven. Jullie boffen daar maar!
Ma Van Driel is helemaal sprakeloos in Wamena, al komt dat meer door het feit dat ze onder de airconditioning in Sentani heeft geslapen dan door wat ze ziet. Ze kan alleen nog fluisteren, maar ik heb niet het idee dat ze daardoor minder zegt ;-)

In ieder geval genieten ze van de kleinkinderen. Er worden verwoede pogingen ondernomen om allerlei beesten te haken uit boekjes met prachtige voorbeelden, maar onbegrijpelijke commando’s zoals: “toer 8: 3 v, 2 v in de volgende v, 12v , 2v in de volgende, herhaal van het begin nog 1x (=42v).” Geloof me, als je nog meer onbegrijpelijke commando’s uitvoert, lever het een pinguin op.

Afgelopen week kwam er een jonge Papuavrouw solliciteren die net is afgestudeerd van een universiteit in Java. Ze is 9 jaar geleden met haar aangenomen ouders naar Java verhuisd. Haar biologische ouders konden de opvoeding allemaal niet betalen en ze is dus bij een Javaans gezin opgegroeid. Ze is nu in een andere plek om toestemming aan haar biologische ouders te vragen bij ons te werken. Ik heb ze gezegd dat ze dan eerst een paar dagen bij ons kan komen werken, om vervolgens adhv een evaluatiegesprek te besluiten of ze door kan gaan ja of nee. Nadeel is natuurlijk dat ze geen ervaring heeft, niet echt een goede basis voor het schrijven van een curriculum... Vanuit Papua reageerde er echter verder niemand op de advertenties, dus dan kom je toch weer in Java uit. Nadeel is dat je dan ook niet goed weet wie je binnenhaalt en het loopt op heel hoge kosten uit vwb sollicitatiegesprekken, huisvesting en vliegtickets. Wellicht is zij een goed alternatief. Daarnaast is haar kennis van Papua en tegelijk van de wereld daarbuiten zeker een pluspunt.
Van de dienst onderwijs in Jayapura belden ze deze week dat ze een evaluatie wilden uitvoeren mbt ons curriculum. Dit moet verder kortgesloten worden, ik ben benieuwd hoe dat verder zal gaan.

vrijdag 16 december 2011

Het leven in Papua

In de nieuwsbrief van afgelopen week was er veel te lezen over de voortgang van het onderwijsproject. In dit bericht kunt u/jij meer lezen over het dagelijkse leven van familie van Driel van de afgelopen twee weken. Heel interessant is ook om te lezen over het leven van de mensen uit Papua.


Twee weken was een kennis/ver familielid van ons aangekomen. Norman komt uit Schotland en voelt zich hier in de glooiende heuvels helemaal op zijn plaats. Op sommige plaatsen lijkt het soms net Schotland. Hij fiets er op een Hollandse fiets lekker op uit. Leuk om na een heel aantal jaren het contact weer op te halen.

Vrijdag en zaterdag na de aankomst van Norman zijn we als gezin en met Norman en verschillende collega’s er op uit geweest. We zijn naar een plaats gelopen dat Ugem heet, een uurtje of drie lopen vanaf Kurima. Het is daar prachtig. Ik moet zeggen dat het ook heerlijk liep over de “respectweg”. Oftewel een weg die is aangelegd door de dorpssamenlevingen en waarvoor tien keer meer is betaald dan dat de werkelijke kosten waren. Helaas kan ik dat geen respect noemen voor een goede werkhouding, maar is het het bederven van een ethiek van hard werken. En dat die ethiek bij de oudere generatie ruimschoots aanwezig was, was wel te zien bij de aanleg van de groentetuinen. Een paar mannen van een jaar of 60-65 (in peniskokers) waren daar tot 30 minuten voor het donker was nog hard aan het werk. De jongere generatie was afwezig. Bewonderenswaardig om te zien hoe sterk deze mannen zijn. Men brandt een oude tuin weer helemaal schoon, plant zoete aardappelscheuten en wacht tot men kan gaan oogsten. Een maand of 5 later. De oogsten wordt niet in 1x binnengehaald, maar de vrouwen halen elke dag zoveel als ze nodig hebben. Na een maand of vier is de tuin dan leeg. De tuin ligt dan weer braak voor een jaar of 5/6. Ontzagwekkend om te bedenken dat er dus continu oude tuinen moeten worden klaargestoomd.

Onderweg natuurlijk met veel kinderen een praatje aangeknoopt. De meesten hebben vanaf nu tot half januari vrij. Het huis waar we overnachtten, wordt gerund door een schoolhoofd die wel les lijkt te geven. Helaas met weinig effect, want de kinderen van zijn zesde klas konden tellen met sprongen van 5 niet doorzetten tot boven het getal 100. Ik zag op het lesrooster dat er dan ook maar 1x per week rekenen en 2x per week taal was gepland. We zijn er duidelijk nog niet. Andere kinderen kwamen net uit school. Toen ik vroeg wat ze geleerd hadden, zeiden ze eerst Indonesisch, maar uiteindelijk bleek het aardrijkskunde te zijn. Waar het over ging wisten ze niet meer. Ik kon niet meer van nieuwsgierigheid en ben even naar de school doorgelopen. Stonden er op bord 10 vragen met antwoorden. Zoiets van: Wie is de gouverneur van Papua? Dat hadden ze overgeschreven, zonder veel begrip. De leerkracht had waarschijnlijk de tijd doorgebracht in een andere klas of het kantoor.

zaterdag 10 december 2011

Nieuwsbrief 20 familie Van Driel

Beste vrienden,

“Hoeveel leerlingen worden er nu met deze conceptboeken bereikt”, vraag ik aan de vertegenwoordigster van stichting Yasumat. “Ongeveer 6000”, is het antwoord. Daar werden we blij van. De collega’s hadden ook wel wat bemoediging nodig. Desgevraagd zei een van de collega’s dat een normaal mens dit werk maar moeilijk volhoudt. Iedere dag zitten ze trouw te schrijven aan de nieuwe lesmethodes voor Indonesisch en Rekenen. De computer is echter niet de meest gezellige compagnon en het werk vereist een grote concentratie.

Gelukkig zijn we qua personeel nu zo ongeveer op sterkte. De ergste werkdruk is daarmee opgelost. We zijn nu met vier schrijfsters, een deeltijd tekenaar en iemand die veel aanpassingen uitvoert in oude lesplannen. Het blijkt dat we van de leerkrachten die onze methode gebruiken geen kritiek krijgen.
Ze vinden alles even geweldig. Heerlijk om te horen, maar perfect is zo’n eerste versie nu ook weer niet, dus zijn we ertoe over gegaan om verschillende eindejaarsstudenten de stof te laten lesgeven op twee dorpsscholen in de buurt. De collega’s zelf geven ook twee keer per week les. Op die manier ervaren ze beter wat er door de kinderen wordt opgepikt op basis van onze lessen. Het niveau van de opgaven moet bijvoorbeeld naar beneden. Kinderen blijken zo weinig ervaringen te hebben met schoolwerk, dat echt maar een ding tegelijk gevraagd moet worden; vraag kinderen niet een woord in de zin in te vullen en tegelijk te letten op punten en hoofdletters. Deze ervaringen zijn dan ook erg waardevol. Voor de komende lessen worden die leerpunten dan gelijk doorgevoerd. Voor de al afgeronde lessen, moeten die punten door onze computerman worden aangepast.
Qua tekenaar zitten we op dit moment het moeilijkste. We hebben alleen een parttime tekenaar. Een jongen die nog op de middelbare school zit. En zelfs die kwam een paar weken niet, omdat zijn moeder het wel best vond. Gelukkig was ze te vermurwen en zoonlief kreeg weer toestemming om te komen tekenen. Echt heel knap, volkomen autodidact. Stuur gerust een boek met tekentechnieken voor hem op, dat zal hij leuk vinden.

De trainingen zijn helaas wat minder succesvol. Veel leerkrachten geven niet vaak genoeg les en komen daardoor niet door de stof heen. De motivatie om een training bij te wonen over materie die ze pas over drie maanden tegenkomen is dan wat minder. Ik vraag me in alle gemoede af hoe die leerkrachten gaan garanderen dat hun kinderen straks voldoende scoren. Helaas maken velen dat ook niet waar.

Deze leerkrachten geven meerdere dagen per week les met onze methodes
Op dit moment gebruiken dus de 6000 kinderen in dorpen onze lesmethodes. Daarnaast schat ik in dat ook nog minimaal 400 kinderen rond Wamena al les krijgen uit deze methode. Dit motiveert erg. We hopen tenslotte dat met deze methodes kansarme kinderen de gelegenheid krijgen te leren rekenen en lezen. En uiteindelijk hopen we als team dat de bijbel daardoor meer gelezen gaat worden.
De overheid begint gelukkig ook steeds enthousiaster te worden. We zouden een dag organiseren met discussies over doelstellingen, leermethode, etc. Het hoofd onderwijs van de provincie Papua vroeg of we dat uit wilden stellen, zodat hij er persoonlijk ook bij kon zijn. Dat maakt ons erg blij, want uiteindelijk is het de provincie die de stempel erop moet zetten dat deze materialen officieel goedgekeurd zijn. 


Een kind van klas 1 werkt aan één van onze werkbladen voor rekenen.
De enige kritiek die we krijgen is dat het taalgebruik niet voldoende Algemeen Beschaafd Indonesisch is. Daar kan ik alleen maar mee instemmen. Dat is namelijk bewust zo gedaan, omdat kinderen die thuis nooit Indonesisch horen dat taalniveau ook niet zouden begrijpen.

Voor 2012 hebben we een verlenging ingediend voor de samenwerking met USAID. Volgens de berichten gaan we inderdaad een verlenging krijgen, voor hoe lang is nog niet zeker. De samenwerking met USAID is niet altijd simpel. Ze hebben waslijsten aan voorwaarden en documenten die ingevuld moeten worden, maar ik kan de Amerikaanse belastingbetalers garanderen dat we hun geld goed gebruiken. Gelukkig zijn daarmee de locale kosten grotendeels gedekt. Voor de kosten van ons gezin ligt dat lastiger.

Als gezin zijn we blij dat we in een deel van het internaat van de lerarenopleiding wonen. Niet wat de nachtrust betreft (studenten in Nederland lopen waarschijnlijk niet om 6 uur ’s zaterdagochtend voor je slaapkamerraam te voetballen). We zijn wel blij wat contacten aangaat. Het is gewoon doenbaarder om een mooi gesprek te hebben met studenten of collega’s. Van de week nog naar aanleiding van het feit dat een meisje van het eerste semester zich opeens in de wc bleek te hebben opgesloten en daar aan het bevallen(!) was. Ze heeft het 9 maanden voor zichzelf ontkent dat ze zwanger was. Daarnaast een goed gesprek met een collega over zijn verkering. Onder werktijd heb je die gesprekken niet zo snel, dan is het te druk, maar ’s avonds gaat dat beter.
De kinderen genieten van het buitenleven en er zijn altijd wel studenten die ook in de rivier willen zwemmen, willen sporten of je haar invlechten.
Anne-Marie geeft nog steeds onze kinderen les. Ze is blij dat ze daarmee goed onderwijs kan waarborgen. Tegelijkertijd is het niet altijd eenvoudig om als ouder twee tieners les te geven, zij doet daarmee werk wat niet zo in het oog springt, maar wel een heel belangrijke voorwaarde is voor ons verblijf hier.

We vragen jullie gebed voor gezondheid, wijsheid, scholing voor de kinderen en de financiële situatie.

Hartelijke groeten van ons viertjes,
Martijn en Anne-Marie van Driel
Gerjanne & Henrike
PO Box 109, 99511, Wamena, Papua, Indonesië

vrijdag 25 november 2011

Nieuwe computers en ander nieuws

We blijven een beetje mauwen over internet. Maar het blijkt dat internet toch meer met ons leven verweven is dan we weten. Zaterdagavond dacht ik om kwart voor negen ‘nog even mail ophalen op kantoor’. Een uur later was ik terug en had ik tien mailtjes opgehaald, mailtjes zonder bijlagen notabene. Dus vriendelijk verzoek voorlopig nog even geen foto’s e.d. aan ons op te sturen.
Het goede nieuws is dat de computers die we van USAID hebben gekregen echt heel prettige machines zijn. Lekker snel en met grote monitoren. Ik heb vrijdag eerst eens 6 meter ketting gekocht en ze met hangsloten aan elkaar gekoppeld. Het lijkt erop dat we over ruim een week een ontmoeting zullen hebben met de overheid om over ons curriculum te praten. Komende week dus maar hard voorbereiden.

Afgelopen donderdag is onze hond Lady geopereerd, er hing al heel lang een grote bal in een uier onderuit. Het maakt een beetje verlegen, in een gebied waar men standaard genomen reageert van ‘waarom opereren, beter consumeren!’ Als we hadden geweten hoe lang de dierendokter bezig zou zijn, hadden we waarschijnlijk ook eerst nog eens nagedacht. Ze begon pas om half vijf ’s middags en ging om 11 uur ’s avonds de deur uit. Ik weet niet hoeveel hechtingen ze gelegd heeft, maar het moeten er wel honderd zijn. Het bleek geen inkapselde ontsteking te zijn, maar een tumor die overal vast zat. Ze heeft totaal een hoeveelheid van twee tennisballen eruit gesneden, maar kon niet overal bij. Dan verwacht je dat het beest voor weken uit de run is, maar zaterdagmiddag rende ze zo’n 50 meter achter de kinderen aan. Verder doet ze niets dan slapen, dat beantwoordt meer aan onze verwachtingen.
Hoeveel het gaat kosten weten we nog niet… daar kon ze om 11 uur ’s avonds niet meer over nadenken.
Anne-Marie: De operatie vond plaats op onze keukentafel. Ik had die middag eerst nog maar een plastic zeil gekocht om de tafel goed mee af te dekken. Om vier uur begon de dokter alles klaar te leggen. Een andere expat wilde wel eens zien hoe dat allemaal zou gaan en had ook zin om een beetje te helpen. Ik had van te voren gevraagd aan de dierendokter of dat goed was. Prima, zei ze, als hij niet kan komen, moet jij helpen. Was ik blij dat Hans wou helpen!! Het infuus werd vrolijk aan de lamp gehangen en we konden beginnen. Ruim vijf uur waren ze bezig: snijden, hechten, overleggen. Hans en die dokter hebben vijf uur over onze keukentafel gehangen. Eerst was het nog wel licht genoeg, maar op een gegeven moment werd iedereen ingeschakeld om de lamp vast te houden. Gelukkig hadden we die bureaulamp ergens staan. Na een uurtje of drie dacht ik: het bestaat niet dat ze dit overleeft. Ze verloor zoveel bloed en dan zo lang!! Ook dacht ik: als nu de stroom uitvalt kunnen we het vergeten. Brr, bloederig verhaal. De kids zaten achter in het huis.Om half 10 kregen ze weer een beetje praatjes, toen bleek dat het waarschijnlijk wel goed af zou lopen. Volgens Hans werkte de dierendokter (een klein vrouwtje van Bali) wel heel precies. Dat bleek achteraf ook. Lady heeft bijna niet nagebloed en alle functies werkten prima. We geven ze nu een weekje een flinke dosis antibiotica en hopen dat ze dan weer gezond is. Ze geniet wel van die aandacht en het in huis mogen zijn. Iedere keer staat ze weer voor de deur en dan stapt ze heel voorzichtig naar binnen. Als je weggeweest bent komt ze voor je staan voor een aai. Ik denk dat ze wel zal moeten wennen als ze weer naar buiten moet!

Vrijdag schrokken we om 4 uur ’s ochtends wakker. De studenten in de kamer naast ons begonnen een geestelijk lied te zingen. Er bleek er een jarig te zijn. Anne-Marie er naartoe. Gelukkig zei ze niets negatiefs. (AM: het was de nacht na de operatie, ik had de wekker om 2 uur gezet om Lady te controleren en toen dit om 4 uur, ik kon gewoon niets meer uitbrengen.) ’s Avonds hadden we de studenten van die kamer te eten gevraagd, vertelde het meisje dat jarig was dat ze sinds dat ze kind was nog nooit zo haar verjaardag gevierd had. De dag was al zo goed begonnen met medestudenten die ’s ochtends voor haar gebeden hadden… Zondag krijgen we toevallig via een kennis te horen dat haar familie diep in het occultisme zit. Snijden bij ziekte bijvoorbeeld konijnen open om te weten hoe de ingewanden liggen.

zaterdag 19 november 2011

Na de verhuizing....internetproblemen

We gaan hier weer een beetje ervaren hoe het leven zonder internet is. Anders ;-) We hebben ’s avonds meer tijd over voor elkaar als gezin en voor andere activiteiten. Sorry dat we jullie mails daardoor over het algemeen laat beantwoorden.

Vorige week hebben we een prachtige Sinterklaasmiddag gehad. Alle dozen die gestuurd waren door USAID zijn uitgepakt. 7 prachtige computersystemen met legale(!) software kwamen eruit rollen. Het kopen van legale software is hier namelijk bijna onmogelijk. Zelfs de ‘legale’ versies zijn vaak kopieën die voor veel geld verkocht worden. Daarnaast nog een beamer, camera and twee printers. Al met al heel fijn. Een collega is bezig ze in een netwerk te zetten. De tafels, stoelen, UPS-systemen en een kast zijn nog niet onderweg, dus daar moeten we nog  even op wachten.

Ondertussen begint het appartement voor ons gezin in het internaat ook wat meer op orde te komen. In de kamer moeten de lampen nog worden opgehangen. De kamers van de dametjes zijn onderhand wel klaar. Eigenlijk moet alleen de logeerkamer nog helemaal opgeruimd worden. De verhuisdozen hebben we in ieder geval weer teruggebracht. Deze week zijn alle studentes verhuisd naar het nieuwe internaat. Ze hebben een paar uur heen en weer gelopen met spullen. Ondertussen had ik een groep jongens aan de slag gezet met het inrichten van de binnentuin. Dat was een grote puinhoop. Overal lagen stenen. Ze hebben de basis gelegd voor een paar leuke kronkelpaadjes. Verder moeten er nog wel een paar kuub grond ingereden worden. Dat zal nog niet zomaar gaan omdat het eerst moet worden opgegraven en dan met kruiwagens moet woren aangevoerd. Als dat dan allemaal gebeurd is, zullen we er gras in planten en plantjes poten. Het wordt vast erg leuk.
De studenten hebben trouwens wel een ander ritme. Uitslapen na 6 uur ’s ochtends zit er over het algemeen niet meer in. We zullen dus moeten aanwennen om ’s avonds eerder naar bed te gaan. Hoe het kan dat veel kamers ’s avonds om 9 uur nog leeg zijn en de volgende ochtend om 6 uur ook, is ons nog een raadsel. Waarschijnlijk zijn de middagslaapjes de verklaring van die korte nachtjes.

woensdag 9 november 2011

Verhuizing

Afgelopen week is de familie Van Driel verhuisd naar een andere huis in Wamena...........

We zijn verhuisd naar onze nieuwe stek! Het is een deel van het internaatsgebouw bij de Hogeschool. We zijn erg blij dat Oikonomos fondsen beschikbaar heeft gesteld om een paar slaapkamers te upgraden tot huis.
Sinds deze week zijn we ons er van bewust dat je je hier zelfs nog heel verlegen kan voelen met spullen die in Nederland nog niet altijd de rommelmarkt halen. Ons bankstel waar de nepleren bekleding op meer plaatsen wel dan niet is gescheurd. De eettafel die er niet veel beter aan toe is. De eetkamerstoelen waar je het maximaal een uur op uithoudt, echt hardhout ;-). Matrassen van tien jaar oud. Het aquarium dat op verschillende plaatsen is opgelapt door middel van extra glas en siliconenkit. Al met al denk ik dat ons duurste meubel een tweedehands elektrische piano is, Marktplaatswaarde zo’n 300 euro.
Maar toch, vergeleken met de mensen om ons heen… De reactie van de schoolchauffeur sprak boekdelen: “Tsjonge, één (zand)truck is niet genoeg hé.” Hij heeft niet gezien dat we uiteindelijk drie trucks en tien personenauto’s met spullen hebben verhuisd. Die tien jaar oude matrassen zijn tenslotte wel dik en we hebben dan toch maar een bankstel en een eettafel. Een aquarium hebben veel mensen nog nooit gezien!
De timmermannen hebben trouwens wel gezien wat we allemaal versleepten. Het is min of meer zo dat ze uit het huis verjaagd zijn, omdat onze spullen erin gezet werden. De dag voordat we helemaal over gingen, hebben we nog een ‘schilder’ gevraagd te stoppen. Hij was aan het ‘afwerken’, maar op de plek waar hij bezig was, lagen op de grond 20 druppels en voor de rest had hij overal zakkers. Ze waren nog niet klaar, maar ons oude huis moest onderhand ook echt opgeknapt gaan worden voor onze opvolgers. Iedere dag werd gezegd dat het huis binnenkort klaar zou zijn, maar uiteindelijk werd het geen eind juli, maar begin november.
Het feit dat we toch verhuisden had dan ook meer te maken met het feit dat Anne-Marie de geplande vakantie/verhuisdagen al een week opgeschoven had en ze vervolgens toch echt op begonnen te raken. De afgelopen dagen hebben we dan ook het huis leeg gekregen. In het nieuwe huis staan de meeste zaken nu wel op zijn plek. In de logeerkamer staat inderdaad nog een berg dozen, maar daar gaan we nog wel tegenaan.
Het huis is beslist erg prettig, we zijn er erg blij mee. We kijken heerlijk op de heuvels en er is altijd wel wat te beleven. Het is hier weken droog geweest en twee dagen voordat we verhuisden begon het eindelijk weer te regenen. De watertanks van het oude internaat liepen de eerste morgen dat we hier waren zelfs over via een plastic pijp van een cm of vijf. Een hele club studentes stonden volledig gekleed hun haar te wassen onder dat ‘stromend water’. Het was een gegil en gelach van belang. De rest van de dagen hebben Gerjanne en Henrike het ook super gehad, ze gaan met studenten mee naar de rivier of naar het witte zand boven op de heuvel.

Deze week zijn de kantoorspullen van USAID bezorgd. 11 dozen werden afgeleverd. Wegens de verhuizing zijn ze nog niet opgemaakt, ze zijn namelijk in hout verpakt. We zijn erg blij met onze spullen. Aan het formaat van de dozen te zien, geloof ik trouwens niet dat ze meubilair hebben meegestuurd. Als dat zo is, moeten we daar dus nog achteraan.
Deze week hebben we weer wat stapjes gezet om eind van de maand de ‘dag van de leraar’ te organiseren. Het is nu de bedoeling dat we punten van het curriculum doorspreken met de overheid. De tussenpersoon Serasi van USAID doet daar ook veel aan.

vrijdag 4 november 2011

Trainen van de nieuwe lesprogramma's

Hierbij weer een berichtje uit Papua, mocht u vragen hebben naar aanleiding van deze stukjes schroom niet........

Afgelopen zaterdag hebben we weer het vaste groepje leerkrachten getraind in het gebruik van ons nieuwe curriculum. We zijn al behoorlijk bedreven in de maandelijkse trainingen en ieder weet ondertussen wat hij of zij moet doen. Deze keer was het team van YKW, wat deze trainingen in de toekomst gaat verzorgen, ook uitgenodigd. Ook het team van STKIP, wat verantwoordelijk is voor de stagelessen, deed mee. Dit alles met het doel dat zij in de toekomst mensen gaan trainen in het gebruik van onze boeken.
De reacties van mensen tijdens de training zijn altijd interessant. De stichting Yasumat die in afgelegen dorpen werkt, gebruikt de methode ook op haar parallelscholen. Volgens hen hebben de eerste kinderen met deze methode al leren lezen. ‘Puji Tuhan’ zouden de mensen hier luid roepen! (Prijs God!)


Deze week heb ik ook het voorstel ingediend voor sponsoring door USAID over 2012. Het is een heel bedrag geworden. Vragen mag tenslotte altijd. Dinsdag gaat Serasi (tussenpersoon) het aan USAID presenteren. De tussenpersoon is altijd vol lof over ons programma, dus we zullen zien hoeveel hij eruit sleept.
De overheid reserveert overigens ook elk jaar geld voor het drukken van schoolboeken. Onze lobby naar de overheid gaat al beter lopen. De gebiedsburgemeester liet aan een kennis van ons de brochure over het nieuwe curriculum zien. De hoofd van de dienst onderwijs had de brochure ook op zijn bureau liggen toen ik hem deze week ontmoette. 25 november is het de dag van de leraar, dus dan komt er een activiteit waarin wij en Unicef zullen presenteren wat we al op curriculumgebied hebben gemaakt. Ik begrijp dat Unicef een methode over HIV-aids gemaakt heeft. Volgens de tussenpersoon bij Serasi was het idee van zo’n dag opgekomen bij de dienst onderwijs van de provincie. Dat is natuurlijk helemaal fijn, als de overheid zelf initiatieven toont.

Op de school waar een student ondertussen het curriculum uitprobeert, heb ik uiteindelijk het schoolhoofd ontmoet. Hij vond het prima dat we een aantal leerlingen niet zouden lesgeven. “Voor de gewone stages geeft het niet zo dat er 50 leerlingen in de klas zijn, maar dit gaat erom te zien of het curriculum werkt.” Fijn dat dat doel goed is overgekomen. Ik maakte heel even een praatje met de juf van groep 6 die in de deur van haar klas stond. Zij volgde vorig jaar onze algemene trainingen op de basisschool. Ik zeg: “Veel leerlingen zijn vandaag zeker niet gekomen?” Blijkt dat er maar 1 leerling absent is van de 10. Elk jaar stromen er echter 60 leerlingen in in groep 3 (er zijn geen groepen 1 en 2). Ik liet  deze zomer tijdens een presentatieavond een foto zien van een rapportagebord met een uitval van 70 naar 33 leerlingen in drie jaar tijd. Op deze school is het dus nog erger! Deze school ligt weliswaar in een landelijke gebied, maar het is maar 2 km van de lerarenopleiding STKIP vandaan.

maandag 17 oktober 2011

Visum en ander nieuws uit Papua


We ontvingen weer een bericht over de laatste ontwikkelingen in Papua. Fijn ook dat het visum geregeld is! Toch wel een belangrijke voorwaarde om te kunnen blijven........

Afgelopen week naar de kust geweest voor vingerafdrukken. Het visum is gelukkig weer voor een jaar rond. Daarna ben ik twee dagen in Sentani gebleven. Echt van alles gedaan. Sowieso boodschappen voor de trainingen in Wamena. Daarnaast allerlei gesprekken. Bij verschillende scholen die in een groter verband werken, heb ik een brochure achtergelaten. De school die gesteund wordt door de christelijke universiteit in Jakarta werd bemand door allerlei goed opgeleide en gemotiveerde jonge mensen. Echter, ze moeten al hun lessen zelf maken. Dat valt toch echt niet mee als je net van de lerarenopleiding afkomt en weinig naslagwerken hebt.
Ik heb in een gesprek met het hoofd onderwijs van de provincie nogmaals gepresenteerd waar we mee bezig zijn. Hij gaf zijn hoofd curriculum de opdracht om de voorbeeldlessen uit de brochure te laten onderzoeken. Dat moesten ze dan doen met de gedachte dat het geschikt moet zijn voor buiten de stad. M.i. is het vak rekenen ook voor scholen in de stad nog wel geschikt, maar het vak Indonesisch is voor in de stad inderdaad wat simpel. Erg positief dat hij deze opdracht gaf, dat betekent dat hij er wel wat in ziet.


Gedurende deze dagen betaalde USAID een auto. Ik had een interessant inkijkje in de gedachtegang van de chauffeur en zijn familie. De laatste avond reden twee van zijn achternichten een stukje mee. Een van hen komt uit Toradja (Sulawesi). Haar oma was overleden en zou maandag begraven worden. Haar familie vroeg zich in alle gemoede af hoe dat nu toch moest. Vlak daarvoor was een ander familielid al overleden, er was geen geld meer om een grootse Toradjabegrafenis te organiseren. De chauffeur vroeg zich af waarom ze haar dan niet later zouden begraven, dat was toch Toradja gewoonte. Wachten met begraven tot er genoeg geld is om veel varkens en karbouwen te slachten (de overledene wordt dan zo lang bewaard op de zolder). Het meisje zei dat ze het ook niet snapte. Haar oom was ook boos geworden over het feit dat het allemaal zo snel moest, hij wilde dat zijn dochter zou afstuderen. Ze zei dat zij ook niet konden bijdragen. Haar man was AC monteur, dus ze hadden niet veel geld. Ja, ze had verkering gekregen, was zwanger geraakt en nu met hem getrouwd. Ja, gaf niet, belangrijkste is dat je man OK is, en zijn handjes niet te snel laat wapperen. “En hetzelfde geloof”, voegt de chauffeur er aan toe. Ze vertelde dat ze nu met hem meegaat; christen geworden. Mijn beschaafde taxichauffeur kon een vloek niet inhouden.

Vandaag bij een student gaan kijken die iedere week gedurende vier dagen ons curriculum uit zou proberen. Het is op de school die ons zonder poeha klas 1 (groep 3) liet overnemen. Hij kon wel wat ondersteuning gebruiken. 45 kinderen in de leeftijd van 4-10 jaar bevolkten de klas. Hij vertelde dat het vorige week nog erger was. Toen waren er alleen de oude schoolbankjes waar de kinderen met zijn achten in en op zaten. Een van de bankjes begaf het toen tijdens de les. Nu zaten ze met zijn allen op de grond achter lange tafels van 20 centimeter hoog.
Ze moesten op hun werkblad het aantal bloemetjes kleuren dat overeenkomt met het getal op het werkblad. Een deel van de kinderen had geen werkboek, een ander deel geen pen en weer een ander deel geen plaatsje aan de tafels. Aan de muren hingen geen leermiddelen. Leerzaam was dat de een deel van de  kinderen nog niet begreep dat een cijfer overeenkomt met een bepaald getal. We moeten de voorgaande lessen en werkbladen nog eens goed doorkijken op dat onderdeel. Dan blijkt weer hoe goed het is dat we zelf actie zijn gaan ondernemen om de broodnodige informatie te krijgen.

woensdag 12 oktober 2011

Nieuws uit Papua


We ontvingen van Martijn weer nieuwe ontwikkelingen. Mocht u/jij naar aanleiding van de nieuwsberichten uit Papua vragen hebben, dan mag u die stellen via de mailadressen zoals u/jij deze op de website kunt vinden.

De komende dagen heb ik allerlei ontmoetingen gepland. Sowieso gaan we (directeur STKIP komt dan mee) weer met de dienst onderwijs van de provincie praten. Dat is een heel strategische gesprekspartner, want die zijn wettelijk gezien verantwoordelijk voor het curriculum in hun provincie. Daarnaast hebben we het hoofd van de afdeling curriculum uitgenodigd dat gesprek bij te wonen. We willen graag dat ons curriculum straks officieel erkend is door de overheid.

Daarnaast wil ik graag een paar scholen bezoeken van verschillende stichtingen. Zij zitten wel in de grote stad, maar ik denk toch dat het goed is dat ze ervan af weten. Daarnaast komen andere mensen ook weer op die scholen kijken, dus dan kunnen zij weer dingen doorgeven. Beetje netwerken dus. Zo sprak ik pas de voorzitter van het bestuur van een organisatie die zich ook richt op alfabetiseringswerken en scholen in het binnenland. Toen ik hem vertelde wat we aan het doen zijn, kreeg hij gewoon de tranen in zijn ogen. Dit was nu precies wat hij zich al tijden had afgevraagd, hoe zouden ze aan geschikte schoolboeken kunnen komen voor zijn scholen… Ook zit er in Sentani een lagere school die door UPH (Christelijke lerarenopleiding op Java) wordt gesteund. Zij hebben scholen in veel afgelegen gebieden in Indonesië.
Verder zijn er een aantal handleidingen en boeken die ons goed van pas zouden komen, dus ik hoop dat ik die kan kopiëren op de internationale school etc...
Om beter uit te kunnen leggen wat we doen hebben mijn collega’s en ik vrijdag en zaterdag een aantal lessenplannen uitgeprint, die kunnen als illustratie dienen voor datgene wat we doen.

Afgelopen dagen naar twee scholen geweest waar 7e semester studenten onze testversie uit gaan proberen. Op de ene school zei de leerkracht van klas 1 dat ze zo vaak afwezig was, want ze moest de financiën van de school regelen met de dienst onderwijs. De student gaat lesgeven in de parallelklas, die betreffende juf is op zwangerschapsverlof en die kinderen zitten dan ook bij haar. Dat kan dan oplopen tot 70 leerlingen in klas 1! Dus ze was wel blij met een beetje hulp. Op de andere school komt het er gewoon op neer dat we klas 1 overnemen. Het schoolhoofd en de leerkrachten zeiden dat de leerkracht van klas 1 toch zelden op komt dagen, dus prima als die studenten het kwamen doen. Moet je je voorstellen… neem je gewoon de meest cruciale klas van de school over met een paar studenten! Er werd gelijk een brief getekend en voorzien van een officieel stempel. Een van de studenten gaat voor zijn eindscriptie onderzoeken wat het verschil in prestatie is tussen de normaal gebruikte methodes en de onze.

vrijdag 7 oktober 2011

Uw financiële steun!

Vandaag staat er weer een advertentie in het Reformatorisch Dagblad en dat is niet voor niets! Het onderwijs in Papua heeft onze en uw (financiële) steun hard nodig. Goed onderwijs vinden wij in Nederland vanzelfsprekend. Duizenden kinderen in Papua kunnen echter amper lezen en hebben daardoor geen "toegang" tot de Bijbel.
Gunt u deze kansarme kinderen ook goed onderwijs en wilt u dit onderstrepen met een financiële bijdrage
Dat kan door een gift over te maken op rekeningnummer 128.133.260 t.n.v. Stichting Help Onderwijs Papua te Sommelsdijk met vermelding van uw adres.


Met uw steun ontwikkelt stichting HOP lesmethoden voor de Papualeerkrachten om de kinderen goed onderwijs te geven, dat men begrijpt. Het ontwikkelen van deze lesmethoden wordt aangestuurd door Martijn van Driel.


We zijn blij dat dit project wordt ondersteund door de grote internationale organisatie USAID. De kans lijkt aanwezig dat zij deze steun ook in 2012 gaan verlenen, maar daarmee zijn we er nog niet. Alleen de lokale kosten worden gedekt en niet de kosten voor de familie Van Driel uit Nederland. Zonder hun inzet is dit project niet mogelijk. Daarom zullen we steun in Nederland moeten vinden.


Mocht u vragen hebben of behoefte aan meer informatie dan vernemen wij dat graag (stichtinghop@gmail.com). Via deze site wordt u zeer regelmatig op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen in Papua. U kunt u via eerder genoemd emailadres ook aanmelden voor de nieuwsbrief die 1 maal per kwartaal verschijnt.

dinsdag 4 oktober 2011

Ontwikkelingen over de lesprogramma's

Afgelopen week geen bezoek gehad van USAID, maar ik moest wel een concept voor verlenging voor 2012 inleveren. In overleg met de directeur van STKIP hebben we gekozen voor grotendeels hetzelfde programma, wel hebben we meer personeel nodig om dit voor elkaar te krijgen, de werkdruk is nu echt te hoog. We hebben twee onderdelen toegevoegd, als eerste dat we een website gaan bijhouden met daarin ook ervaringen van leerkrachten. Als tweede willen we videootjes gaan produceren met hoe je een bepaald lesonderdeel aanbiedt. Trainers zullen hier moeilijk te vinden zijn, dus dan zou het mooi zijn als het zichzelf instrueert. Daarnaast zijn spelletjes en liedjes beter te begrijpen als je een instructievideo kunt zien.

Afgelopen zaterdag hebben we weer een aantal leerkrachten getraind in het materiaal over de komende les weken. Het is hier normaal dat je een flinke vergoeding krijgt als je een training hebt gevolgd, ‘zitgeld’ of ‘vermoeidheidsgeld’ genoemd. Het is bij ons een zeer minimaal bedrag. Toen ik me daarover verontschuldigde, zei een van de deelnemers heel vriendelijk dat het haar niet om het geld ging maar om de kennis. Bedankt!
De training verliep vloeiend, erg prettig. We hebben weer een beetje informatie gekregen, maar veel is het niet. We gaan daarom zelf een team van ouderejaars studenten naar een school sturen om daar onze lessen te geven. Hopelijk krijgen we op die manier meer los.
In verband met de training had ik afgelopen week persoonlijk degene van de dienst onderwijs uitgenodigd die verantwoordelijk is voor ‘curriculum’. Hij zei dat hij zou komen en hij deed dat ook! Hij bedankte voor het feit dat we dit maken en daarmee de overheid helpen.
De aanwezige leerkrachten zeiden dat ze op dit moment erg in de war worden gebracht door een team dat uit naam van de dienst onderwijs die op dit moment de scholen langs gaan. We hebben afgesproken dat hij een ontmoeting zou organiseren tussen het curriculum team en dat bewuste team van schoolhoofden en leerkrachten. Die vertellen de leerkrachten namelijk dat er een ‘nieuwe’ didactiek is. Kinderen moet vrijheid krijgen. Een ex schoolhoofd die op dit moment bij de dienst onderwijs werkt, vertelde op de school waar hij eerst schoolhoofd was, dat ‘armen over elkaar en mond dicht’ hebben afgedaan. Kinderen moeten de vrijheid krijgen om zich te ontwikkelen... Grom, heb je de leerkrachten eindelijk zover dat ze proberen hun klas te disciplineren, ondergraaft hij dat zo even. Ooit geprobeerd een kleuter op de snelweg te leren fietsen? Kinderen begrijpen volgens leerkrachten hier maar één taal, die van de stok... Ik neem aan dat het woord ‘zelfontplooiing’ minimaal net zo zwaar valt als een stuk bamboe ;-) Nu ben ik niet voor bamboe, maar een basisvoorwaarde voor leren is toch wel aandacht!
Daarnaast brengt dit team de leerkrachten in problemen. De leerkrachten wordt verteld dat ze lessenplannen moeten maken waarin alle vakken geïntegreerd worden. Prachtig natuurlijk, maar in dit gebied lijkt het me beter te zorgen dat kinderen leren lezen en schrijven. Sommige leerkrachten volgden de training niet omdat ze die lesplannen moesten maken voordat er weer controle zou komen. Ach ja, er moet iets te wensen blijven.



zaterdag 1 oktober 2011

Bericht september week 3

Nieuws van Familie van Driel uit Papua van vorige week........


Om eerlijk te zijn, zijn we hier in huis allemaal een beetje van slag en verdrietig. Afgelopen donderdag hoorden we dat piloot Paul Westlund is omgekomen tijdens een vlucht, tezamen met zijn twee passagiers. http://www.jaars.org/whoweare/newsroom/pressreleases/yajasi-plane-crashes-three-killed
Het vliegtuig is neergestort 100 meter uit de weg van Wamena naar Pass Valley (mogelijk heeft hij op de weg willen landen).
We hebben zelf verschillende keren met hem gevlogen. Iedereen die met hem te maken kreeg, was altijd onder de indruk van zijn positieve houding. Hij was altijd in voor een praatje en wist een ontzettende goede balans te vinden tussen een geintje en een heel serieus gesprek. Hij was nu echt iemand die “Christus ademde”. Prachtig als iemand dat al in een korte kennismaking uitstraalt. Als een piloot d.m.v. incidentele, korte ontmoetingen met mensen dat kan laten zien, hoeveel meer kansen hebben wij dan... Hoop dat ik dat beter leer. http://www.jaars.org/stories/day-life-mission-pilot


De dag ervoor kwamen twaalf mensen van USAID en haar organisatie Serasi langs. Ze waren helaas te laat om mijn collega’s bezig te zien. Die waren namelijk voor het eerst les aan het geven op de lagere school een kilometer verderop. We hebben voor vier collega’s de afspraak dat ze een dag in de week daar les gaan geven. Praktisch gezien doen we het om terugkoppeling te krijgen. De leerkrachten die onze lessen gebruiken, geven bijna geen informatie over wat er beter zou kunnen. Dan gaan we het zelf maar halen ;-) De collega’s waren erg enthousiast, lesplannen maken is nu niet echt iets waar je veel voor terugkrijgt, dat is wel anders als je lesgeeft!




Het is een school net buiten Wamena. De kinderen komen grotendeels uit boerengezinnen. Ze zijn in eerste instantie altijd erg rustig en verlegen, maar dat duurt ook alleen maar zolang ze weten dat je de stok niet gebruikt. De collega’s zullen hun handen nog vol krijgen. Het is de school waarvan ik afgelopen zomer een foto van het mutatiebord liet zien: 70 kinderen in klas 1 en eind klas 3 waren er dan nog 33 over. De rest is er allemaal mee opgehouden. Ik hoop van harte dat onze lessen een positieve bijdrage kunnen leveren. Moeten de leerkrachten natuurlijk wel elke dag komen om les te geven.

De leerkrachten daar zijn allemaal behoorlijk behulpzaam en open. De leerkracht van klas drie zei: “Als je dan toch les komt geven in rekenen, wil je er dan s.v.p. ook voor zorgen dat de kinderen die nog niet kunnen lezen dat ook leren?”

Om de USAID mensen toch een beetje een indruk te geven, hadden we stukjes gefilmd en die later aan hen laten zien. Voor die middag hadden ze de overheid uitgenodigd, zodat die zou kunnen zien wat USAID sponsort en doet. Van de dienst onderwijs was er helaas niemand. Kun je je indenken, zelfs als die grote jongens ze uitnodigen, komen ze niet. Ik vond dat wel jammer. Ze zeiden dat ze binnenkort de dienst onderwijs mee zouden nemen en bij ons zouden komen laten kijken. Op zich goed dat ook USAID problemen ervaart, snappen ze ook waarom wij maar zo moeilijk contact krijgen met de plaatselijke overheid. Ik moest zelf ook een presentatie geven op die bijeenkomst. Dat ging gelukkig goed, de brochure ging er ook goed in. Een beter lay out zou echter wel goed zijn, wie van jullie heeft er reclametechnieken gestudeerd?
Deze week hebben we trouwens ook een deeltijdtekenaar gevonden. Hij heeft echt prachtige tekeningen. Het is een jongen in het op een na laatste jaar van de middelbare school. Er kwamen er nog twee solliciteren. Een van hen was doof en stom. Ik had zo met hem te doen. Zijn tekeningen waren niet zo heel goed, maar je zou hem de kans willen geven. Maar doofstom, hoe communiceer je met hem? Hij kon ook al niet lezen en schrijven... Hier gehandicapt zijn, heeft heel grote gevolgen!

donderdag 29 september 2011

Bericht september week 2

Zoals beloofd een volgende week met belevenissen........

Gerjanne en Henrike hebben weer een nieuw project afgerond. Het moest een bouwsel voor de honden worden. Uiteindelijk is het een prachtige molen geworden. Die staat dan in een paar uurtjes in elkaar. Het mooie rieten dak, blijkt bij nader beschouwing uit het rieten dak van een afdakje te komen, dat hadden de apen ons niet verteld... Gerjanne vierde gisteren (17/9) haar 13e verjaardag. We hadden een tiental tieners uitgenodigd die heel gezellig met elkaar zaten te kletsen, aardappels te roosteren en daarna nog net zo vrolijk een spel (tikkertje met dierengeluiden) in de donkere tuin gingen doen. Anne-Marie en ik zaten het als de oudelui vanaf een bankje heerlijk aan te kijken. Wat een verschil met 5 jaar geleden toen we een kinderfeestje in drie talen hadden en een knutselwerkje hadden dat niet echt een succes was. Naast allerlei meidendingen, had Gerjanne een hamer gevraagd, op naar het volgende project. 




Voor de poort van ons complex zijn timmermannen van de overheid bezig om diepere goten aan te leggen. Gerjanne wil daarom op het moment het complex niet erg graag af, teveel belangstelling en naroepen.

In de kerk was de preek helaas niet echt te volgen. Hopelijk gaat dat straks in de Engelstalige bijeenkomst straks beter. Wel waren er allemaal afkondigingen. De belangrijkste was over de bouw van een nieuwe kerk. De oude kerk is inderdaad klein, maar zou mijns inziens met een uitbouw prima te gebruiken zijn. Nu heeft men in Pass Vallei een nieuwe kerk, inclusief gotische ramen. Men wil in Wamena niet achterblijven. Zeker niet nu over twee jaar het jubileum van 50 jaar zending is. Ik weet niet hoeveel de kerk moet gaat kosten, maar de gemeente zal het in ieder geval niet op kunnen brengen. De eerste vruchten van het feit dat de Yali’s een eigen bestuursdistrict hebben zijn echter al merkbaar, de nieuwe gebiedsburgemeester had alvast maar een miljard gegeven (80,000 euro, ook voor hier een bedrag van groot formaat!) Het jubileum zou daarbovenop zelfs 8 miljard moeten gaan kosten. Onvoorstelbaar veel voor een gebied als dit, ieder gemeentelid wordt geacht elke zondag 100,000 rupiah (8 euro) in een doos voorin de kerk te stoppen. Als je dan rekent dat het gemiddelde gezin per maand ongeveer 10-15 keer dat bedrag binnenkrijgt, snap je wel dat dat niet mogelijk is. Daarnaast zijn er maar zo’n 15.000 mensen in het het kerkgenootschap, dus daar hoeven ze het ook niet van te verwachten.

Voor het curriculum project hebben we gelukkig ook weer positieve berichten. Allereerst is schrijfster nummer vier aangekomen. Christina, regelrecht uit Jakarta. Ze zal hier nog wel de nodige cultuurschokken moeten ondergaan. Het begon in ieder geval al minder mooi. Ze rijdt mee op het brommertje van mijn collega Kiki. Die bracht gelukkig eerst een ander naar de bus en zou daarna terugrijden om haar op te halen, dat ging niet door. Bij de brug stonden echter een paar dronkenlappen voorbijgangers en vooral vrouwen lastig te vallen. Gelukkig heeft de politie ze uiteindelijk opgepakt. Ravita (die nu net twee weken bij ons werkt) wilde ze met stenen bekogelen, ze blijkt nogal een koele te zijn, ze duurde heel zachtzinnig zijn hand weg en hij deed niets meer!




maandag 26 september 2011

Bericht september week 1

Vanaf heden zullen er vaker berichtjes worden geplaatst op deze weblog, zodat u beter op de hoogte blijft van het reilen en zeilen van Martijn, Anne-Marie, Gerjanne en Henrike. Nu een update van de eerste week van september, later deze week meer....... 

Het plan is dat we binnenkort gaan verhuizen naar het internaat van STKIP. Ons appartementje daar vordert gestaag. Er wordt nu door 4 man aan gewerkt, dus nog een aantal weken en we gaan echt verhuizen. Ik kan het nog niet zo geloven, dus heb ook nog niets ingepakt. Onze hulpen hebben al eens zitten filosoferen met elkaar dat er alleen voor Henrike’s kamer al een vrachtwagen nodig is! Tja, zo door de jaren heen verzamel je van alles. Vreselijk!!!
De kamers van de meiden zijn geverfd in een prachtig heldergroen en helderblauw. De badkamer is ook al een eind af. Het idee van de werking van een badmengkraan was door de timmerman niet helemaal begrepen. De twee pijpen kwamen op twee meter hoogte uit de muur. Toen ik hem vertelde dat we dan niet goed bij de kraan zouden kunnen, zette hij de kraan op 1,30 meter. Uiteindelijk heeft de bouwverantwoordelijke de man verteld dat het nog lager moet, nu zit de kraan 20 cm boven de badrand. Ik neem aan dat dat de definitieve positie zal zijn ;-)

Afgelopen woensdag werd de betaling geregeld van afschuwelijke moorden van een paar weken terug. Er moesten 200 varkens betaald worden. Het hele veld bij het politiebureau zat vol met krijgers met pijl en boog. Ik reed er per ongeluk midden door, maar het zag er erg indrukwekkend uit. De sfeer was niet gespannen, anders was ik wel een eindje omgefietst. Later hoorden we de groep schreeuwen. De rust is weergekeerd.

Henrike schijnt over de grootste hobbel heen te zijn met lezen, ze is nu boekjes aan het lezen van AVI 8 niveau en zei deze week tegen Anne-Marie dat ze maar weer eens een AVI toets moest doen. U kunt zich wel indenken dat het ons als ouders erg goed doet. Na vijf jaar extra les heeft ze nu zoveel plezier in lezen, dat ze zelf een boek pakt!  Het moeten dan wel nieuwe boeken zijn, de oude Piet Prins, etc. boeken, doen het niet meer bij onze dochters.

vrijdag 23 september 2011

Onderwijs voor Papua - voorbeeld lesmethode

Leerkrachten hebben op Papua in het algemeen zelf slecht onderwijs gehad en kunnen de ingewikkelde boeken uit Java niet aanpassen aan het niveau van de kinderen. Analfabetisme neemt ieder jaar nog toe en schooluitval ligt in Papua op meer dan 50%. Wie gaat hier straks leiding geven in kerk en maatschappij?
Wij (Martijn en Anne-Marie) geloven dat we de taak hebben om aangepaste leerboeken te schrijven. Met handleidingen in eenvoudig Indonesisch, zodat zelfs mensen die geen leraar zijn kinderen kunnen leren lezen en rekenen.


Werkblad rekenen 1




Werkblad rekenen 2



De handleiding voor de leerkrachten is de kern van de methode. 
Hieronder wordt de letter "m" van mama aangeleerd. Daaronder in welke woorden de "m" nog meer voorkomt.








Hieronder ziet u dat het werkblad wordt toegelicht; Het vinden van de "m" in de tekst en het schrijven van de letter "m".



donderdag 8 september 2011

Nieuwsbrief 19 familie Van Driel

Beste vrienden,

Hier in Papua heeft men één generatie de sprong gemaakt van de steentijd naar de laptop. De gemiddelde toerist verwijt de hier werkende blanken dat hij de mensen van hun cultuur beroofd heeft. “Vroeger waren ze toch ook gelukkig.” Ik kan hem helaas verzekeren dat de oude cultuur helemaal niet weg is. Vorige week hadden we hier midden in Wamena nog een heuse stammenoorlog. Honderden mannen liepen gewapend met pijl en boog, speren en bijlen door de stad. Ze wilden wraak nemen en een lid van een andere stam doden, zodat het weer 1-1 zou staan. Als ik geen gezin had, maar wel levensmoe was, zou ik er prachtige beelden hebben kunnen maken. Als ik het doelwit was geweest, zou ik deze brief niet meer hebben kunnen schrijven, want ik zag de met een speer gewapende man pas toen hij naast me stond.








Normaal zie je dit alleen op een cultureel festival, afgelopen week was het midden in de stad!










Een zendeling die hier is opgegroeid zei dat hij zich alleen uit zijn jeugd (40 jaar geleden) zulke grote groepen krijgers kon herinneren. De oude gebruiken lijken in kracht toe te nemen.

Voor andere Papua’s uit de stam-menstrijd zich in de politiek. Men doet er alles aan om de eigen kampung op te waarderen tot een bestuurseenheid. Geld en posities zullen automatisch volgen. De rivaal wordt niet met wapens bestreden, maar als hij verliest, zal zijn stam de komende jaren geen enkele subsidie of overheidsbaan binnenhalen.
En denk nu niet dat het hierbij gaat om mensen die nergens in geloven. Helaas... gaat het ook christelijke organisaties niet voorbij. Op de lerarenopleiding STKIP kan men daar op dit moment over meepraten. Een aantal docenten maakt op dit moment problemen met het bestuur over hun toelages. Ik hoop van harte dat het snel voorbij is.

Als we naar deze voorbeeldjes kijken, kan je soms de vraag bekruipen of het wel zin heeft wat je doet. De echte vraag is mijns inziens een andere; doe ik als het tegenzit trouw en gehoorzaam mijn werk of kijk ik naar het resultaat en gooi ik het bijltje erbij neer?
Als gezin hebben we in ieder geval besloten dit jaar in Papua te blijven en te zien of we het financieel gezien zullen kunnen rooien. Ook daarbij proberen we niet teveel te denken of dat gaat lukken ja of nee. Iemand vertelde me pas een verhaal over iemand die te weinig fondsen had. In gebed haalde men de tekst aan uit de bijbel waarin staat dat het vee op duizend bergen van Hem is. De dag erop kwam iemand een zak met geld brengen, hij had zijn koeien verkocht nog voordat er gebeden was.

Ondertussen schrijven we gestaag aan leerboeken voor kinderen en handleidingen voor hun onderwijzers. Een student van STKIP heeft zijn hele vakantie voor ons zitten illustreren. Samen met twee locale collega’s proberen we ondertussen de leerkrachten voor te blijven. Tot op dit moment hebben we personeelstekort gehad, maar er is goede hoop dat dat in de maand september grotendeels wordt opgelost. Dat zou fijn zijn, want we moeten nu wel heel veel overuren maken.

In juli en augustus hebben we een groep leerkrachten getraind in het gebruik van het testmateriaal wat we al hebben geschreven. Een deel van hen zijn leerkrachten die al trainingen van ons hebben bijgewoond in de voorgaande jaren. Sommigen zitten al in de buurt van hun pensioen, maar ze zijn niet minder enthousiast. Ons materiaal voorziet in een grote behoefte. Jammer is dat de leerkrachten niet gewend zijn om te evalueren, daardoor krijgen we maar weinig tips.







Training aan leerkrachten in het gebruik van de testversie van de nieuwe lesmethode.













Gerjanne en Henrike krijgen les van Anne-Marie. Omdat de klasgenootjes van Henrike op verlof zijn, geeft Anne-Marie de hele week les. Gerjanne is voor een deel zelfstandig door de leerboeken aan het werken. Vooral de Franse taal moet het daarbij wel eens ontgelden, al die woordjes leren...
De timmermannen zijn ondertussen bezig aan de laatste klussen van onze woonruimte in een internaat op STKIP. Over een week of vier zou het klaar zijn. We zien er naar uit om daar te gaan wonen. Op die manier blijven we zijdelings bij de lerarenopleiding betrokken en kunnen we aan relaties met de studenten en collega’s blijven werken. Via lessen, dagopeningen en –sluitingen kunnen we mee blijven werken aan hun vorming. Het is namelijk goed mogelijk dat er een student in die stammenoorlog meeliep!

We zouden het erg waarderen als jullie voor ons blijven bidden. De uitdagingen zijn groot.
Hartelijke groeten van ons viertjes,
Martijn en Anne-Marie van Driel
Gerjanne & Henrike