Gerjanne en Henrike hebben weer een nieuw project afgerond. Het moest een bouwsel voor de honden worden. Uiteindelijk is het een prachtige molen geworden. Die staat dan in een paar uurtjes in elkaar. Het mooie rieten dak, blijkt bij nader beschouwing uit het rieten dak van een afdakje te komen, dat hadden de apen ons niet verteld... Gerjanne vierde gisteren (17/9) haar 13e verjaardag. We hadden een tiental tieners uitgenodigd die heel gezellig met elkaar zaten te kletsen, aardappels te roosteren en daarna nog net zo vrolijk een spel (tikkertje met dierengeluiden) in de donkere tuin gingen doen. Anne-Marie en ik zaten het als de oudelui vanaf een bankje heerlijk aan te kijken. Wat een verschil met 5 jaar geleden toen we een kinderfeestje in drie talen hadden en een knutselwerkje hadden dat niet echt een succes was. Naast allerlei meidendingen, had Gerjanne een hamer gevraagd, op naar het volgende project.
Voor de poort van ons complex zijn timmermannen van de overheid bezig om diepere goten aan te leggen. Gerjanne wil daarom op het moment het complex niet erg graag af, teveel belangstelling en naroepen.
In de kerk was de preek helaas niet echt te volgen. Hopelijk gaat dat straks in de Engelstalige bijeenkomst straks beter. Wel waren er allemaal afkondigingen. De belangrijkste was over de bouw van een nieuwe kerk. De oude kerk is inderdaad klein, maar zou mijns inziens met een uitbouw prima te gebruiken zijn. Nu heeft men in Pass Vallei een nieuwe kerk, inclusief gotische ramen. Men wil in Wamena niet achterblijven. Zeker niet nu over twee jaar het jubileum van 50 jaar zending is. Ik weet niet hoeveel de kerk moet gaat kosten, maar de gemeente zal het in ieder geval niet op kunnen brengen. De eerste vruchten van het feit dat de Yali’s een eigen bestuursdistrict hebben zijn echter al merkbaar, de nieuwe gebiedsburgemeester had alvast maar een miljard gegeven (80,000 euro, ook voor hier een bedrag van groot formaat!) Het jubileum zou daarbovenop zelfs 8 miljard moeten gaan kosten. Onvoorstelbaar veel voor een gebied als dit, ieder gemeentelid wordt geacht elke zondag 100,000 rupiah (8 euro) in een doos voorin de kerk te stoppen. Als je dan rekent dat het gemiddelde gezin per maand ongeveer 10-15 keer dat bedrag binnenkrijgt, snap je wel dat dat niet mogelijk is. Daarnaast zijn er maar zo’n 15.000 mensen in het het kerkgenootschap, dus daar hoeven ze het ook niet van te verwachten.
Voor het curriculum project hebben we gelukkig ook weer positieve berichten. Allereerst is schrijfster nummer vier aangekomen. Christina, regelrecht uit Jakarta. Ze zal hier nog wel de nodige cultuurschokken moeten ondergaan. Het begon in ieder geval al minder mooi. Ze rijdt mee op het brommertje van mijn collega Kiki. Die bracht gelukkig eerst een ander naar de bus en zou daarna terugrijden om haar op te halen, dat ging niet door. Bij de brug stonden echter een paar dronkenlappen voorbijgangers en vooral vrouwen lastig te vallen. Gelukkig heeft de politie ze uiteindelijk opgepakt. Ravita (die nu net twee weken bij ons werkt) wilde ze met stenen bekogelen, ze blijkt nogal een koele te zijn, ze duurde heel zachtzinnig zijn hand weg en hij deed niets meer!
