Voortgang les- en trainingsprogramma

We hebben bezoek gehad van een stichting die voor een groot mijnbedrijf in Papua werkt. Men stimuleert in dat gebied 40 scholen en is geïnteresseerd in onze methode. We mogen zelfs een voorstel inleveren voor het printen van 3000 lesboeken van klas drie. Nu zijn we klas drie nog aan het schrijven, dus dat drukken zal niet op korte termijn gebeuren. Maar het is beslist een opsteker. Daarnaast vraagt USAID-PRIORITAS me (Martijn) om over een poosje mee te gaan naar een andere stad in Papua, Manokuari. Daar wil men ook een trainingsprogramma opzetten en ik zou dan moeten kijken of de door ons geschreven boeken daar ook geschikt zijn. Simpel gezegd heb ik dan zoiets van ‘Is er een beter alternatief beschikbaar dan?’, maar ik zal proberen er objectief naar te kijken. Al met al opwekkend nieuws.

Ondertussen zijn de collega’s van ons trainingsteam bezig met het trainen en begeleiden van 20 scholen in ons eigen gebied. Sommige leraren zijn laks, maar gelukkig zijn er ook leraren die het wel willen leren. Op bezoek zag ik twee oudere dames in klas 1 en 2 zelfs bijna in een soort competitie waarbij de 1 beter blijkt te zijn in rekenen en de ander in taal. De collega’s gaan nu over op het geven van voorbeeldlessen om de twijfelaars over de streep te trekken.

De kinderen zijn samen met een vriendin een aantal illustraties en spreuken op de muren van de klaslokalen van lerarenopleiding STKIP aan het verven.

Stammenoorlog

De dreigende stammenoorlog waar ik (Martijn) de vorige keer over schreef is helaas toch echt doorgegaan. Iemand van de ene stam had een kind van de andere stam aangereden met de auto. Aangezien er tussen die twee groepen in het verleden ook problemen hadden bestaan, verdacht men de chauffeur van opzet. De vrouwen zeiden, “We gaan helemaal niet eerst rouwen, eerst moet daar iemand vermoord worden, dan hebben zij tenminste ook verdriet. Houd het verdrietige gevoel op, eerst wraak.” En zo is het gebeurd. Het is er een week onrustig van geweest. Wil je laat in de middag naar huis rijden, komen opeens de krijgers je toegemoet vanuit een zijweggetje. Omkeren dus maar. Ze rennen met zijn allen naar het groepje toe van de tegenpartij. Ondertussen komt de Mobiele Eenheid in volle gang datzelfde kruispunt opstuiven. Ze zien er wel indrukwekkend uit, maar ze kunen niet meer doen dan in de lucht schieten, want als er gewonden of doden vallen, worden zij het mikpunt. Een kleine 1,5 uur later hebben de krijgers het overheidskantoortje van de wijk in de fik gestoken, maar is het kruispunt weer vrij en kunnen we langs de nog nabrandende resten rijden. Zucht... was men maar net zo fanatiek over onderwijs.
Afgelopen week leek het verhaal nog een staartje te krijgen omdat een afdelingshoofd van de politie (een Papua) overleed. Hij was indertijd expres neergeschoten toen hij terugkwam van bezoek van slachtoffers in het ziekenhuis. Maar omdat het oorlogshoofd van zijn stam besloot dat er geen vervolg aan de stammenoorlog zou worden gegeven, komt er niemand in actie. Dat het daarmee vergeven en vergeten is, is niet te verwachten.