Boeken eerste semester gereed!

De deadline is voorbij. En gehaald. De boeken van het eerste semester zijn klaar. Behalve dan dat het zaterdagavond werd ipv vrijdagmiddag, maar dat is in ieder geval voor maandagmorgen. De schoolboeken van het eerste semester staan nu allemaal in pdf formaat op een flashdisk. Moet je je voorstellen, 10 maanden werk teruggebracht naar 400 Mb op een dingetje wat je in je portemonnee kunt stoppen.
Volgens de sponsor (USAID) komen er echter twee zeecontainers met boeken van het eerste semester voor terug. En dan nog twee containers voor het tweede semester. Ik kan me nog niet indenken hoeveel auto’s, vliegtuigen en draagnetten dat gaat worden om ze daadwerkelijk op de scholen te krijgen...

Ondertussen heeft het hoofd van de dienst onderwijs voor Papua ook zijn begeleidend schrijven geschreven en dat staat voorin de boeken. Hij is overigens ook trots op het resultaat. Hij schrijft in zijn eerste alinea: “We prijzen de almachtige God. Met zijn goedkeuring en hulp vervult de provincie Papua een mandaat van de Speciale Autonomie die we sinds 2001 hebben. Het drukken van de ‘Contextuele Schoolboeken voor Papua’ wordt een contextueel product van de dienst onderwijs via de technische en geldelijke hulp van STKIP KW en onze partner USAID.”

Een blokje cultuur uit Papua.....

Het gesprekje met onze hulp had niet echt het gewenste effect (zie weblog van 7 augustus). De werkdag erop volgend was ze een uur te laat en later in de week kwam ze ook gewoon een keer niet opdagen. Brengt me op de gedachte dat we het onderwijs hier ook maar niet met een te westers oog moeten beoordelen. Het is in deze relatiecultuur onmogelijk om de super tijd- en doelgerelateerde westerse cultuur in te voeren. Men zegt wel eens ‘in het westen heeft men een horloge, hier heeft men de tijd’. ‘t Is gewoon een ware uitspraak.
Men is daarentegen wel heel flexibel en altijd bereid te helpen. Ik weet niet of jullie je iets bij het volgende voor kunnen stellen: Vrijdag en zaterdag ben ik met een paar collega’s en studenten gaan lopen. De middag ervoor zegt een collega af, omdat haar zus bevallen is en hulp nodig heeft. Nu woont de zus aan de kust, dus ik vraag haar of ze serieus denkt dat ze nog een ticket kan krijgen. Het is dit weekend namelijk de ‘zwarte zaterdag’ van Indonesië. Iedereen is op reis ivm het einde van de vastenmaand. Ze denkt dat dat nog wel gaat lukken, ze heeft kennissen op de luchthaven werken... Probeer dat in Nederland maar eens voor elkaar te krijgen.

Anne-Marie en de kinderen hebben er alweer twee weken school opzitten. Heel westers natuurlijk om te bedenken hoeveel schooldagen je per jaar moet maken. In Amerika schijnt het minimum 180 te zijn. Nederland zit denk ik nog iets hoger. Hier komt men dit eerste semester op 67 effectieve schooldagen, daar komt dan nog wel ‘de dag van het kind’, de jaarlijkse optocht door de stad, etc. bij maar zelfs als je die dagen meerekent haalt men hier die 180 niet. Ik heb op internet gekeken, op Java komt men dit schooljaar op 247 dagen. Men zegt hier wel eens stoer dat men binnenkort gaat concurreren met de wereld buiten het eiland, maar ik ben bang dat dat nog even gaat duren.
Aanstaande vrijdag moeten als schoolboekenteam het bestand inleveren voor het afdrukken van de boeken van het eerste semester. Dat is een hele klus, maar we gaan ons best doen. Wat zal het leuk zijn het resultaat in handen te hebben. Hopelijk worden de schooldagen daarmee in ieder geval effectief ingevuld.

Hartelijke groet van Martijn en familie

Weer een berichtje uit Papua

Vrijdag 27 juli hebben we afscheid genomen van Ibu Ina. Ze heeft een half jaar jaar lang de financien gedaan voor het programma. Ze zal volgens de dokter in een week of twee bevallen. Alle collega’s hadden wat eten meegenomen. Dan iedereen wat vriendelijke woorden, en tranen ;-)
Diezelfde dag had nieuwe collega Doni zijn sollicitatiegesprek, hij zal ons voor de komende 3 maanden helpen met editen van de documenten.
Anne-Marie en de kinderen zijn twee dagen naar het dorp geweest van een Papua collega. Ze willen daar met enthousiasme een eigen school beginnen (zie foto). Verder kreeg Anne-Marie een in de lengte gespleten varkentje mee. Ik kan nog niet zeggen dat dat halve snuitje me al veel eetlust bezorgt.

De preek van zondagochtend 29/7 hield ons voor dat er maar drie dingen zijn die altijd blijven: God, Zijn Woord en je ziel. Oftwel; hang niet zo aan de rest en koop niet steeds meer spullen, ze leiden je alleen maar af van wat wel blijft... Tja, voor Nederlandse begrippen wonen we dan wel simpel, maar als ik me met mijn omgeving vergelijk, hebben we nog heel wat.

Maandag 6 augustus gaan de kinderen weer naar school.

Afgelopen zaterdag kwam onze hulp (STKIP student) sorry zeggen dat ze de dag ervoor niet op was komen dagen. Anne-Marie had beslist behoefte aan een gesprekje. Sorry zeggen heeft hier niet echt de notie van ‘ik zal het niet meer doen’. Ze leek het gesprekje goed op te pakken, hoewel het zeker wel een beetje confronterend was. We willen haar graag helpen, maar ook wel zelf geholpen worden. Haar ouders hebben haar vorig jaar hier op school gedaan, maar aangezien ze nog 6 jongere broertjes en zusjes heeft, is er geen geld meer. Ze raadden haar aan om maar te trouwen met iemand die al werkt, zodat hij haar schoolgeld kan betalen. Daar had ze geen zin in, ze kende hem niet eens, dus besloot ze om er zelf voor te gaan zorgen. Dapper. We hebben haar gelijk maar voorgehouden dat als ze daarmee wil gaan beginnen, ze in de praktijk moet kiezen tussen een diploma en verkering. Ik denk dat de helft van de meisjes uitvalt wegen verkering, zwangerschap en huwelijk. Ja, dat snapte ze wel, ze was op de middelbare school al een keer een jaar niet naar school geweest ivm een verkering.