Laatste Papuakalenders 2015 verkrijgbaar

Wie helpt ons af van onze laatste Papuakalenders 2015? Er zijn nog 10 stuks verkrijgbaar.
Deze kalender (A3-formaat) bevat 14 kleurrijke platen/foto's met bijpassende informatie over de foto. Kosten zijn 10,00 euro, waarvan 5,00 euro ten goede komt aan Stichting Help Onderwijs Papua. Bij verzending komt er nog € 6,95 aan kosten bij.

En als u minimaal 20 euro per jaar aan de stichting wilt doneren, geven wij u deze prachtige Papuakalender cadeau!

Op verzoek kan per mail een inkijkexemplaar worden verstrekt.

Te bestellen via: stichtinghop@gmail.com of 0187-489574

Nieuwsbrief 32 familie Van Driel

Via onderstaande link kunt u/jij de nieuwsbrief van december 2014 lezen.

Nieuwsbrief 32 familie Van Driel

Artikel Nederlands Dagblad 4 december 2014

Donderdag 4 december jl. stond een artikel over Stichting Help Onderwijs Papua in het Nederlands Dagblad. Via onderstaande link is het artikel te lezen.

Artikel Nederlands Dagblad 4 december 2014

Voortgang les- en trainingsprogramma

We hebben bezoek gehad van een stichting die voor een groot mijnbedrijf in Papua werkt. Men stimuleert in dat gebied 40 scholen en is geïnteresseerd in onze methode. We mogen zelfs een voorstel inleveren voor het printen van 3000 lesboeken van klas drie. Nu zijn we klas drie nog aan het schrijven, dus dat drukken zal niet op korte termijn gebeuren. Maar het is beslist een opsteker. Daarnaast vraagt USAID-PRIORITAS me (Martijn) om over een poosje mee te gaan naar een andere stad in Papua, Manokuari. Daar wil men ook een trainingsprogramma opzetten en ik zou dan moeten kijken of de door ons geschreven boeken daar ook geschikt zijn. Simpel gezegd heb ik dan zoiets van ‘Is er een beter alternatief beschikbaar dan?’, maar ik zal proberen er objectief naar te kijken. Al met al opwekkend nieuws.

Ondertussen zijn de collega’s van ons trainingsteam bezig met het trainen en begeleiden van 20 scholen in ons eigen gebied. Sommige leraren zijn laks, maar gelukkig zijn er ook leraren die het wel willen leren. Op bezoek zag ik twee oudere dames in klas 1 en 2 zelfs bijna in een soort competitie waarbij de 1 beter blijkt te zijn in rekenen en de ander in taal. De collega’s gaan nu over op het geven van voorbeeldlessen om de twijfelaars over de streep te trekken.

De kinderen zijn samen met een vriendin een aantal illustraties en spreuken op de muren van de klaslokalen van lerarenopleiding STKIP aan het verven.

Stammenoorlog

De dreigende stammenoorlog waar ik (Martijn) de vorige keer over schreef is helaas toch echt doorgegaan. Iemand van de ene stam had een kind van de andere stam aangereden met de auto. Aangezien er tussen die twee groepen in het verleden ook problemen hadden bestaan, verdacht men de chauffeur van opzet. De vrouwen zeiden, “We gaan helemaal niet eerst rouwen, eerst moet daar iemand vermoord worden, dan hebben zij tenminste ook verdriet. Houd het verdrietige gevoel op, eerst wraak.” En zo is het gebeurd. Het is er een week onrustig van geweest. Wil je laat in de middag naar huis rijden, komen opeens de krijgers je toegemoet vanuit een zijweggetje. Omkeren dus maar. Ze rennen met zijn allen naar het groepje toe van de tegenpartij. Ondertussen komt de Mobiele Eenheid in volle gang datzelfde kruispunt opstuiven. Ze zien er wel indrukwekkend uit, maar ze kunen niet meer doen dan in de lucht schieten, want als er gewonden of doden vallen, worden zij het mikpunt. Een kleine 1,5 uur later hebben de krijgers het overheidskantoortje van de wijk in de fik gestoken, maar is het kruispunt weer vrij en kunnen we langs de nog nabrandende resten rijden. Zucht... was men maar net zo fanatiek over onderwijs.
Afgelopen week leek het verhaal nog een staartje te krijgen omdat een afdelingshoofd van de politie (een Papua) overleed. Hij was indertijd expres neergeschoten toen hij terugkwam van bezoek van slachtoffers in het ziekenhuis. Maar omdat het oorlogshoofd van zijn stam besloot dat er geen vervolg aan de stammenoorlog zou worden gegeven, komt er niemand in actie. Dat het daarmee vergeven en vergeten is, is niet te verwachten.

Voorbeeldtekst lesmateriaal

Hieronder een waar gebeurd verhaal uit de boeken voor klas drie die we momenteel aan het schrijven zijn. Dit verhaal wordt aanstaande week in de boeken gezet. Het verhaal geeft een beetje een idee hoe we de boeken zoveel mogelijk een Papua-atmosfeer geven.

Dorina gered door een klein boekje

Dorina gaat trouwen met een jongen uit Menado. Haar familie zal haar daar naartoe brengen. Dorina doet haar mooie kleren en een klein boekje in het mandje.

Familie en vrienden zwaaien hen uit als ze afsteken om de zee over te gaan. Hoewel het weer goed is, vertrouwt de kapitein van het kleine zeilbootje de lucht toch niet helemaal. Er zijn wat donkere wolken aan de horizon. Een paar uur later blijken die zorgen niet voor niets te zijn geweest. Een hevige storm steekt op en voert het bootje naar het oosten. Eten hebben ze genoeg bij zich, maar de bamboe drinkkokers zijn snel leeg. Ze besluiten om het water aan te vullen op een eiland waar ze vlakbij zijn. Alle kokers worden gevuld en ze zullen gaan proberen terug te zeilen naar het westen.

Opeens zien ze een prauw met donkere mensen opdagen. Hun haar is versierd met veren. De prauw komt snel hun kant op. Dit zijn vast de gevreesde zeerovers uit Papua. De kapitein van het kleine zeilbootje probeert hen nog te ontkomen, maar dan zien ze een tweede en een derde prauw aankomen.  De eerste zeerovers springen het dek op en ze worden gegrepen.

Papua cultuur - vooroudergeloof

Martijn schreef ons het volgende.........

Afgelopen week had ik de beurt voor de dagsluiting op STKIP. Het onderwerp was de duivel en de vooroudergeesten. Een onderwerp waar ik me een paar jaar geleden niet aan gewaagd zou hebben, maar nu weet ik beter wat er speelt. De duivel bleek niet zo’n discussiepunt te zijn, maar de vooroudergeesten waren duidelijk een pijnpunt. Hierbij een aantal vragen en voorbeelden die ik kreeg:

• "Mijn oudere zus was overleden en mijn familie was ervan overtuigd dat het zwarte magie was. Ze hebben de namen van de mogelijke daders tegen het stoffelijk overschot gezegd. Bij één van de namen bewoog de arm, toen wisten ze wie er schuldig was aan dit overlijden. Is dat goed?"
• "Mijn familielid is ziek. Men bidt en slacht een varken, men kijkt naar de ingewanden om te zien waar de ziekte zit. Is dit verkeerd?  Men heeft er toch voor gebeden?"
• "In mijn dorp geeft men geld aan de kerk, dan wordt er gebeden en daarna wordt de geest van de overledene in de kerk bewaard zodat hij de levenden niet zal hinderen. Is dat goed?"

Voortgang lesprogramma's

Kort na de nieuwsbrief ontvingen we weer een actueler berichtje van Martijn....

Er zou 28 augustus jl. een vergadering zijn in Jayapura over onderwijs in afgelegen gebieden. In Papua context is dat dan de periferie van de periferie. Anderhalve dag voordat ik zou vertrekken, kreeg ik een mail waarin werd gemeld dat het hoofd van de dienst onderwijs opeens naar Jakarta moest om een contract te tekenen met de overheid over de bouw van scholen in Papua. Dan denk ik ‘helaas’. Helaas wordt een project wat over geld gaat, voorgetrokken boven een vergadering die oplossingen presenteert voor probleemgebieden. Schoolgebouwen zijn er ondertussen al heel veel, maar actieve leraren... De vergadering is uitgesteld tot 1 oktober. Ik mag wel weer presenteren wat we ontwikkeld hebben.

Nieuwsbrief 31 Familie Van Driel

Door op onderstaande link te klinken kunt u nieuwsbrief 31 van Familie Van Driel lezen.

Nieuwsbrief nummer 31

Voortgang lesmethodes

De afgelopen maand hebben we gebruikt voor het samenstellen van de grote lijn van de lesboeken voor klas 3. Hiervoor is mevrouw Puji weer gekomen die al een paar keer eerder gedurende haar schoolvakantie is gekomen. Ze heeft ook een aanzet gemaakt tot het schrijven van een aantal instructies van lastige onderwerpen in het Indonesisch. Dat zal erg van pas komen. Ik heb sinds twee weken een vierde staflid. Ze moet meehelpen om rekenen klas 3 te schrijven. Helaas heeft ze nog geen ervaring, dat soort mensen zijn in Papua echt niet te krijgen.

Komende week willen we beginnen aan het schrijven van de tweede lesmaand van klas 3. De eerste maand is grotendeels af. We hebben afgesproken dat wat niet af is nu niet afgemaakt wordt, zodat we leerkrachten voor kunnen blijven en voorzien van lesmateriaal, zodat ze die kunnen testen.

Hoewel ik me wel eens afvraag hoeveel invloed ons werk heeft, krijgen we toch regelmatig positieve berichten.

Tiom: 50 km naar het westen. Een jaar geleden hebben we een groep leerkrachten uit dit gebied getraind. Van één van hen hoorden we positieve berichten dat de kinderen zo goed vooruit gaan.

Anggruk: Dit gebied 60 km ten noorden van ons heeft een leerkracht die zelf de middelbare school niet heeft afgemaakt. Alle 139 kinderen op zijn school (de andere leerkrachten komen nooit) kunnen lezen.

Nalca: 80 kilometer naar het oosten. Uit een onderzoek van collega-organisatie YASUMAT bleek dat de kinderen op de twee dorpsscholen die een kladversie van onze boeken gebruiken 19 letters per minuut konden lezen. Dit in tegenstelling tot 6 andere scholen die ze getest hebben. Daar ligt het gemiddelde op 0 letters. Qua rekensnelheid zaten ze op 4 sommetjes per minuut, terwijl de andere scholen ook daarbij op 0 sommen per minuut zaten. De resultaten zijn nog niet erg hoog, maar dit zijn vrijwilligers die hoogstens middelbare school gedaan hebben en de kinderen les geven. Daarnaast is de eerste leerstap het moeilijkste, als die eenmaal genomen is, dan kan er sneller winst geboekt worden.

Momenteel ben ik weer bezig met het ministerie van onderwijs. Hopelijk lukt het om ook daar vandaan een aanbeveling te krijgen, dan hebben we een extra argument in handen om onze boeken te promoten. Tegelijkertijd zou ik wel graag een doorbraak zien. De nationale overheid is op dit moment gratis schoolboeken aan het verspreiden in Papua. Die boeken besteden bijna geen aandacht aan de basisleerstof van rekenen en lezen. Je zou kunnen zeggen dat ze beginnen op het niveau van Nederlandse boeken rond Kerst. Dat terwijl in Papua maar een heel klein percentage van de kinderen eerst naar kleuterschool gaat en daar leert lezen. Voor de meeste kinderen en leerkrachten zijn deze boeken dus geen brug te ver, maar een zee te ver. Ik bid wat dat betreft echt om een wonder, want de bewustwording lijkt hier zo beperkt te zijn. Iedereen accepteert dat soort boeken maar, terwijl tientallen jaren van nationale boeken hier nog nooit het verschil hebben kunnen maken. Overigens heeft helaas meer dan de helft van de Indonesische kinderen hetzelfde probleem, ook zij volgen geen kleuteronderwijs...

Persoonlijk gaat het ons goed. We zijn ook gezond. De kinderen beginnen aan hun laatste vakantieweek.

We hebben een paar weken een lokale collega vervangen bij het geven van zondagsschool.

Vorige week blafte opeens onze hond. Eerder die week had de lerarenopleiding ‘s nachts een inbraak gehad, dus toen ik buiten iemand zag lopen, riep ik hem in de veronderstelling dat het een student van de lerarenopleiding is. Komt er een poedelnaakte jongeman op me aflopen met twee stenen in zijn hand. Die legde hij gelukkig op de grond. Zegt hij dat hij komt solliciteren. ‘Ik had zijn huis vast wel gezien, het was nog niet af. Hij had geld tekort. Zijn oudere broer gaf hem niets, etc, etc.’ Hij was dronken. Ik heb hem maar naar de nachtwacht gebracht en gezegd dat hij overdag nog maar eens terug moest komen.

Op een wandeling langs het huis van een ex-student van de lerarenopleiding vroeg ik de dorpsbewoners of hij thuis was. Hij bleek al overleden te zijn. Hoewel het volgens de eerste dorpsbewoner ‘buatan’ was (vervloeking), blijkt het kanker te zijn geweest. Hij laat een zwangere vrouw en een kind na. De volgende dag kwam zijn vrouw langs. Ze bleef maar bij zijn familie wonen. Anders zou de geest van de overledene haar misschien ‘s nachts storen en vragen waarom ze zijn kind naar een ander dorp heeft genomen.

We zijn in de vakantie een keer met een ander gezin en de kinderen naar een dorp verderop gelopen. Hier zitten we lekker in de kookhut.

Leestempo

Ik (Martijn) ben afgelopen week bij een presentatie geweest van de onderzoeksgegevens op leesgebied door heel Indonesië. Erg interessant. Zeker ook omdat ze de gegevens presenteerden in de trant van ‘een leerkracht die de vraag alleen al maar herhaalt, zorgt ervoor dat zijn kinderen gemiddeld 20 woorden meer per minuut lezen.’ Of, ‘een ouder die zijn kind dagelijks voorleest, heeft een kind dat gemiddeld 14 woorden meer leest per minuut.’  Dat soort feiten zijn natuurlijk erg goed te gebruiken in trainingen.

Nationaal zit Indonesië op een redelijk leestempo. Aan het eind van klas twee kunnen kinderen gemiddeld 52 woorden per minuut lezen (balk EGRA). De kinderen van twee scholen die we getest hebben na het gebruik van onze boeken voor twee jaar, zaten op 58 per minuut (balk BPKP), terwijl dat op zes scholen die we in de dorpen om Wamena  heen getest hebben maar op gemiddeld 11 woorden per minuut ligt. Fijn om te zien dat kinderen het goed doen met de boeken die we schrijven.

Omdat ik dan toch in Jayapura moest zijn, ben ik bij de provinciale dienst onderwijs geweest. Degenen die verantwoordelijk waren voor lager onderwijs en onderwijs in afgelegen gebieden leken behoorlijk toegankelijk. Hopelijk groeit er meer uit deze contacten. Ik werd gelijk uitgenodigd om twee trainingen te verzorgen die niets met onze boeken te maken hebben. Lastig om dan een goed evenwicht te vinden tussen je hoofdverantwoordelijkheden en dit soort mogelijke kansen.

Papuakalender 2015

Er is een Papuakalender 2015 te koop. Deze kalender (A3-formaat) bevat 14 kleurrijke platen/foto's met bijpassende informatie over de foto. Kosten zijn 10,00 euro, waarvan 5,00 euro ten goede komt aan Stichting Help Onderwijs Papua.

En als u minimaal 20 euro per jaar aan de stichting wilt doneren, geven wij u deze prachtige Papuakalender cadeau!

Te bestellen via: stichtinghop@gmail.com of 0187-489574

Voortgang onderwijsprogramma

USAID-PRIORITAS helpt komend jaar in het financieren van een trainingsprogramma van de lokale stichting YKW. Het programma is erop gericht de vaardigheden van leerkrachten te verbeteren door middel van training, begeleiding EN de verspreiding van de schoolboeken die we geschreven hebben. Enkele weken geleden was de officiële aftrap. De dag ervoor hebben we geprobeerd op een rijtje te krijgen welke overheidsvertegenwoordigers er zouden komen. De ambtenaren thuis lastig vallen is hier ook toegestaan en dat hebben we dus ook maar gedaan, omdat men op kantoor niet te vinden was. Overigens niet omdat men lekker thuis zat, maar omdat de bewuste mensen van activiteit naar activiteit gaan. Hoewel we van sommige mensen de dag van de aftrap pas zekerheid kregen, hebben verschillende overheidsvertegenwoordigers en vertegenwoordigers van de dienst onderwijs hun bijdrage geleverd door toespraakjes te doen. Hoewel ik persoonlijk niet heel dol ben op het aanhoren van toespraakjes, is het wel altijd een erg goede gelegenheid om mensen te spreken en steun te zoeken voor de verdere verspreiding van de schoolboeken. Wat mij betreft heb ik weer een paar mooie contacten opgedaan. Daarnaast is het zeker zo belangrijk dat de schoolhoofden en controleurs gehoord hebben dat de dienst onderwijs erachter staat.

De dag erop zijn we begonnen aan het trainen van onze eigen personeelsleden, die van Yasumat, een aantal onderwijsinspecteurs en World Vision medewerkers. Een training van 7 werkdagen. De deelnemers worden vooral heel actief betrokken, zodat we er zeker van zijn dat ze na de training ook echt in staat zijn te trainen en te evalueren.

Voor de klas drie boeken zijn we via allerlei contacten en oudgedienden heel actief op zoek naar verhalen over natuur, geschiedenis, etc, etc van Papua. Juli wordt de maand voor het samenstellen van de hoofdlijnen. We gaan weer proberen wat overheidsmensen erbij te betrekken, dat zal de goodwill van de overheid weer wat laten stijgen.

De voetbalwedstrijd Nederland – Spanje is hier met veel belangstelling gevolgd. De mensen hier zijn meest voor Nederland, Spanje of Brazilië. Ik heb het zelf niet gezien, maar volgens een collega gingen er na de bewuste wedstrijd zo’n 100 man op brommers en met Nederlandse vlaggen de straat op.

Cultureel gezien hebben we ook weer wat geleerd. Je hebt hier zoiets als ‘cargocult’. Het geloof dat er op mysterieuze wijze zegen kan komen als je erin slaagt de vooroudergeesten aan je kant kunt krijgen. Een kind bij een collega op school, vertelde tijdens de godsdienstles een heel verward verhaal, maar op een rijtje gezet bleek het als volgt te gaan: Zijn vader was een keer ‘s ochtends heel vroeg op een heuvel en ontmoette daar 2 witte gestalten. Misschien de ‘goden van de grond’ of iets anders, dat wist hij ook niet. Ze vertelden zijn vader in een drum een klein beetje rijst neer te leggen. Als hij dat geheim aan niemand zou vertellen, zou er in die drum vanaf nu altijd rijst zitten. En dat bleek zo te gaan. Tot zijn vrouw het een keer in de kerk noemde als dankpunt. Daarna was het gelijk over met de rijst. Hij scheidde daarom van die vrouw en trouwde de moeder van dit ventje. Wat brengt animisme toch een hoop ellende en bedrog mee. Dit jongetje is het levende bewijs van het geloof in het feit dat de vooroudergeesten het dagelijkse leven beheersen. God staat daar dan wel weer boven, maar bemoeit zich praktisch gezien niet met het dagelijkse leven. Hij is alleen belangrijk voor een kaartje naar de hemel. Overigens gelijk een mooie evaluatie voor westerse mensen. Vul voor vooroudergeesten eens het woord ‘banksaldo’ of ‘verzekeringen‘ in.

Startnummer Rabobank Fietsdag

Het startnummer voor de Rabobank Fietsdag voor Stichting Help Onderwijs Papua op zaterdag 14 juni a.s.  is 119.

Fietsen voor HOP 14 en/of 18 juni a.s

D.V. Zaterdag 14 juni en Woensdag 18 juni a.s. kunt u fietsen voor Stichting Help Onderwijs Papua.

Zaterdag 14 juni is de Rabobank Fietsdag 2014. U kunt als deelnemers de naam van ons stichting op uw stempelkaart invullen. Elke stempel levert ons €1,50 (max. 13 stempels) op en bij minimaal 5 deelnemers ontvangen we een startbedrag van €50,=.
Voor meer informatie zie onderstaande link:
Rabobank Fietsdag 2014

Woensdag 18 juni is er een fietstocht georganiseerd door het Eilanden Nieuws. Kosten voor deelname zijn €7,00, waarvan €3,00 ten goede komt aan onze stichting. U dient u hiervoor op te geven via de website van het Eilanden Nieuws.
Voor meer informatie zie onderstaande link:
Eilanden Nieuws Fietstocht

Nieuwsbrief nummer 30 Familie Van Driel

Door op onderstaande link te klikken kunt u de laatste nieuwsbrief lezen van Familie Van Driel.(door het bestand te downloaden kunt u de foto's in goede kwaliteit zien)

Nieuwsbrief nr. 30 Familie van Driel

Op verlof in Nederland

De eerste keer in acht jaar dat we het voorjaar meemaakten. Echt een verrassing. Nog bladerloze bomen die totaal bedekt worden door witte bloemen, tulpenvelden die in ontzettend heldere kleuren mooi staan te zijn, wegbermen vol met fluitekruid, het geluid van zingende vogels, etc. We kunnen niet anders zeggen dan dat dat genieten was.

De eerste tweeënhalve week deden we presentaties op een heel aantal locaties. Kerkelijke gemeenten die actie voor ons gevoerd hadden of zomaar. De mensen reageren vooral erg geïnteresseerd op hoe we in Papua leven, hoe dat met de kinderen gaat, etc. Qua werk kan men zich niet indenken dat je in een omgeving werkt waar geen controle en dus achteruitgang is.

Tussendoor proberen we zoveel mogelijk familiebezoek te doen. We waren zo kort in Nederland dat we veel vrienden helaas niet hebben kunnen bezoeken. 
We gaan ook naar het Archeon. Hoewel het een erg koude dag was, hebben we daar heerlijk rondgelopen. Het steen- en ijzertijd gebeuren was voor ons vaak een groot vergelijkingsonderzoek. We komen er toch wel achter dat men in Papua heel veel dingen niet ontwikkeld heeft. Hoe kan het dat men (haast) geen pottencultuur heeft ontwikkeld, geen leerbewerking, etc. Terwijl het gedeelte waar wij wonen toch echt een boerengedeelte is, geen rondtrekkende jagers en verzamelaars. Is dat angst voor vernieuwingen geweest, omdat elke ziekte van mens, dier of gewas op iets teruggevoerd wordt. Als blijk van de toorn van de geestenwereld? Of de altijd maar weer voortdurende stammenstrijd?

Aan HOP rapporteren we de verrichtingen van de afgelopen 1,5 jaar. We concluderen dat we als stichting niet de achteruitgang in de samenleving kunnen verhelpen, maar wel individuen kunnen steunen om in hun omgeving nieuwe hoop te brengen. Als we aangeven dat we in principe langer willen blijven, neemt HOP dat positief op. Ondertussen houden we via mail en telefoon ook een beetje contact met Indonesië. Soms heb je even zo’n flits dat je in verwarring bent. Lig je ‘s nachts in bed, denk je opeens dat een groep buren rouwliederen aan het zingen zijn. Leven tussen twee werelden. Vanochtend dacht ik hier het klokgelui te horen, maar ik realiseer me dat dat toch echt niet mogelijk is. De reis terug verliep erg voorspoedig. Op naar het werk!

Papuakalender 2015 te koop

De kalender bevat 14 kleurrijke platen/foto's met bijpassende informatie over de foto.
Kosten zijn 10,00 euro. 
Per kalender 5,00 euro voor Stichting Help Onderwijs Papua.

Te bestellen via: stichtinghop@gmail.com of 0187-489574

Laatste berichtje voor verlof

Martijn bericht het volgende kort voor hun vertrek.....

Ik zat net stukjes in Bill Cosby’s boek ‘vaderschap’ te lezen. Natuurlijk is het 30 jaar oud, maar echt heel knap: “Laat me nog een keer herhalen: niets is moeilijker voor een ouder dan zijn kind het juiste te laten doen. Er is zo’n onnoemelijke variatie van manieren om dat te doen: door dreigementen, omkopen, redeneren en overtuigen, voorbeelden gebruiken, verwijten of om genade smeken.” De smakelijke manier waarop hij zijn punten naar voren brengt, laat je er hard om lachen.  We prijzen ons gelukkig dat dat niet altijd het geval is. Het heeft bloed, zweet en tranen van alle gezinsleden gekost, maar de kids zitten op schema met hun leerwerk. We kunnen met een gerust hart naar Nederland komen.

Afgelopen week ben ik met collega Doly (Vergis je niet in zijn naam, een stoere vent ;-) en twee mensen van stichting Yasumat naar Jakarta geweest. We werden opgeroepen voor een vergadering. USAID blijkt ons proposal voor training aan 20 scholen in het gebied waar we wonen + 25 in het Yasumat gebied te hebben goedgekeurd. Dan kunnen we nu al het oponthoud vergeten en aan het werk gaan. Hoewel de doelstellingen erg voorzichtig zijn geformuleerd, “60% toename in gemiddelde score van lezen in de klassen van de getrainde leerkrachten.” ben ik er niet zeker van dat het  we het gaan halen. Het zal er vanaf hangen of die leerkrachten er ook daadwerkelijk gaan lesgeven. Als ze dat doen, lukt het.

Een paar dagen voor we vertrokken kwam Unicef aan de lokale stichting in Indonesië aanbieden om een soortgelijk programma met Unicef ondersteuning te gaan doen. Hun constructie is echter een hele enge: De stichting betalen om de trainingen van de dienst onderwijs te coördineren, hun controles op scholen te stimuleren en hen daarvoor te betalen. Je kunt je voorstellen dat de bestuursleden in Indonesië dat niet zien zitten, daar kun je alleen maar mee falen en vijanden aan overhouden. Gelukkig vonden de overheidsmensen in de vergadering een oplossing: Eén van hen had nog wel een stichting, daar kon best mee onderhandeld worden...

In Jakarta kijk ik altijd mijn ogen uit. Zolang je in (betaalbare) taxi’s zit, zie je veel aan je voorbij schuiven. Maar als ik alleen ben, neem ik ook vaak de lokale motortaxi’s, bussen en brikken. Jakarta is overvol. Iedere dag komen er daarnaast nog 400 auto’s bij. Helaas is dit openbare vervoer ook niet echt een goed alternatief voor de bewoners. De bussen zitten overvol, een plaatse in de meeste luxe bussen vraagt een wachttijd van zo’n 20 minuten en dan een eindeloos gedrang. In deze iets luxere bussen die van de vrije busbaan gebruik mogen maken, is nu het voorste deel van de coupé gereserveerd voor vrouwen. Dat bleek nodig te zijn. Toch lijkt Jakarta me wat dat betreft nog altijd 1000 keer veiliger dan Papua, waar die coupés niet zijn. Op de dag dat ik uit Papua vertrok stonden er alleen al op de voorpagina drie artikelen van seksueel geweld.

In Jakarta is overal business. Trottoirs, loopbruggen, etc. worden in de spitstijden omgetoverd tot eettentjes en marktjes. Men verkoopt vanaf de achterkant van de brommer complete maaltijden voor een habbekrats. Ik weet echter nog steeds niet wat ik aanmoet met bedelaars, mensen met misvormde lichamen of zelfs ook vrouwen met baby’s. Lokale mensen zeggen dat je ze niets moet geven, dat er jonge vrouwen zijn die baby’s huren (en soms aan het huilen houden) om geld binnen te sprokkelen dat ze aan het eind van de dag aan hun baas moeten afgeven.

Maandag hopen we te vertrekken en dan komen we op 1 april ‘s ochtends aan. DV.

Verlofperiode Familie Van Driel

Familie van Driel is in de maand april met verlof in Nederland. Er is een aantal activiteiten gepland waar zij vertellen over hun werk, waaronder de volgende:

• 9 april van 19.30-21.00 uur: Presentatieavond in verenigingsgebouw Vita Nova, Van Aerssenstraat 5 te Sommelsdijk.
• 26 april van 19.30-21.00 uur: Sing-in met muziekgroep Mattanja eveneens in Vita Nova. Deze avond zullen Martijn en Anne-Marie een korte presentatie geven (ca. 15 minuten)

Beide avonden is er ook de gelegenheid tot ontmoeting en gesprek.

Verder is er 5 april van 19.00-20.00 uur een concert in de Hervormde Dorpskerk van Sommelsdijk. De opbrengst van de collecte die wordt gehouden is voor het werk van Familie Van Driel.

Voor alle bijeenkomsten bent u van harte uitgenodigd!

Nieuwsbrief nummer 29 Familie Van Driel

Door op onderstaande link te klikken kunt u de laatste nieuwsbrief lezen van Familie Van Driel. (door het bestand te downloaden kunt u de foto's in goede kwaliteit zien)

Nieuwsbrief nummer 29

Familie Van Driel is in de maand april met verlof in Nederland

Geen werk, maar ontspanning....

We hebben van Martijn het volgende bericht ontvangen. Geen werkverhaal, maar ontspanning. Leert ons ook weer iets over de cultuur van de Papua's......

Ik had rond de kerstvakantie tijd om twee dagen met drie oud-studenten gaan lopen in de bergen achter Wamena. Met diezelfde jonge mannen ben ik al vaker gaan lopen want we vinden het allemaal leuk om dat te doen.

We hadden een gids gevraagd waar ik een aantal jaren geleden al eens mee ben gaan lopen. Hij weet niet hoe oud hij is, maar ik schat hem een jaar of vijftig.

‘s Ochtends vroeg stonden we om zeven uur bij het startpunt. De gids wilde wel bidden, in een stamtaal. Daar versta ik zo goed als niets van, maar hij vroeg om een veilige tocht en voegde daaraan toe dat hij ‘niet hun doel van de tocht kent, maar God kan harten lezen.’ Hij vroeg zich blijkbaar in alle ernst af wat ons kan bezielen om daar voor je lol door een oerwoud heen een berg van vier kilometer op te ploeteren.

Volgens lokale mensen lopen blanken nooit zonder doel, ze zoeken misschien edelstenen of zo. En ook al vinden ze niets, dan verstoren ze in ieder geval het evenwicht met de geestenwereld.

De eerste 700 meter gaan behoorlijk stijl omhoog. Een aantal mannen lopen achter ons aan omhoog. Ze blijken houten balken naar beneden te gaan dragen omdat ze een huis willen bouwen. Je snapt dat we vanwege de onstuimige groei van Wamena de grens van het oerwoud wel op hebben zien schuiven in de jaren dat we hier zitten.

Tegen een uur of twee ‘s middags begint de lucht donkerder te worden. We halen de regenjassen tevoorschijn. Kunnen we er nog twee uur tegenaan of moeten we stoppen. Nee hoor, lopen maar. Helaas ging het na een poosje regenen, niet heel hard, maar het stopte niet meer tot het rond zes uur donker werd.

We vragen ons echt af hoe de gids het pad kan herkennen. Hij blijkt dit stuk berg namelijk nog niet eerder gelopen te hebben, maar het pad uit verhalen te kennen... De dingen zijn hier altijd anders dan ze lijken. Voor mijn gevoel lopen we gewoon door het oerwoud te dwalen, waar hij met een machette een pad doorheen hakt. Dat blijkt toch niet het geval te zijn.