Afgelopen week twee dagen naar de kust geweest om een ontmoeting te hebben met degene die verantwoordelijk is voor lager onderwijs in Papua. Daar omheen zoveel mogelijk andere afspraken gepland, zodat het meer de moeite waard zou zijn.
Donderdagochtend heel vroeg naar Sentani gevlogen. Ik had me te laat gerealiseerd dat dat een vrije dag was in Papua. Men herdacht dat twee Duitse zendelingen 160 jaar geleden zijn geland op Papua. Ze hebben overigens maar een jaar of zeven in Papua geleefd vanwege alle ziekten, één van hen sprak op zijn sterfbed de wens uit dat hij in de hemel een Papua zou ontmoeten. Daar leek het in eerste instantie niet op, er is zelfs overwogen om maar te stoppen met zending op Papua vanwege de totale onverschilligheid van de mensen en het hoge aantal slachtoffers onder (gezinsleden van) zendelingen vanwege alle tropische ziektes.

Jongens werden in die tijd op jonge leeftijd van de ouders weggehaald en overgebracht naar een totaal geïsoleerd mannenhuis waar ze jarenlang werden opgevoed door andere mannen. De jongens kregen een armband mee van de ouders, zodat ze hem zouden kunnen herkennen als hij er als volwassene uit zou komen. Mocht het ventje overlijden, dan legde men een bloem voor het huis van de ouders als teken dat hij overleden was, en dat was het dan...