Op zoek naar verhalen voor de klas 3 lesmethode

Afgelopen week twee dagen naar de kust geweest om een ontmoeting te hebben met degene die verantwoordelijk is voor lager onderwijs in Papua. Daar omheen zoveel mogelijk andere afspraken gepland, zodat het meer de moeite waard zou zijn.

Donderdagochtend heel vroeg naar Sentani gevlogen. Ik had me te laat gerealiseerd dat dat een vrije dag was in Papua. Men herdacht dat twee Duitse zendelingen 160 jaar geleden zijn geland op Papua. Ze hebben overigens maar een jaar of zeven in Papua geleefd vanwege alle ziekten, één van hen sprak op zijn sterfbed de wens uit dat hij in de hemel een Papua zou ontmoeten. Daar leek het in eerste instantie niet op, er is zelfs overwogen om maar te stoppen met zending op Papua vanwege de totale onverschilligheid van de mensen en het hoge aantal slachtoffers onder (gezinsleden van) zendelingen vanwege alle tropische ziektes. 

Aangezien er overal kerkdiensten waren, ben ik naar een klein eilandje in het Sentanimeer gevaren en daar de dienst meegemaakt. De belangstelling van de mannelijke bevolking was erg laag, maar al met al is er in 160 jaar heel wat veranderd. Vervolgens heb ik uren met een man gepraat om daar een verhaal over het thema kunst te distilleren (voor de klas 3 lesmethode). Hij heeft me van alles verteld over hoe men schildert op boombast. Die boombast werd vroeger gebruikt als kleding. Alleen de dochters van het stamhoofd hadden beschilderde rokjes. Hij liet me zien dat de beschildering van het rokje van het oudste kind verschilde met die van de daaropvolgende dochters. Volgens het volksverhaal maakten de jongsten daar ruzie over, maar bepaalde de vader toen voor eens en altijd dat ieder zijn eigen spullen had en dat de jongste niet de kleren, kano, etc van de oudste mocht gebruiken.

Jongens werden in die tijd op jonge leeftijd van de ouders weggehaald en overgebracht naar een totaal geïsoleerd mannenhuis waar ze jarenlang werden opgevoed door andere mannen. De jongens kregen een armband mee van de ouders, zodat ze hem zouden kunnen herkennen als hij er als volwassene uit zou komen. Mocht het ventje overlijden, dan legde men een bloem voor het huis van de ouders als teken dat hij overleden was, en dat was het dan...

Trouwen in Papua

We (Familie Van Driel) horen regelmatig geluiden over oud studenten die getrouwd zijn, soms zelfs zonder ook maar iemand uit te nodigen. Afgelopen week was dat anders. Twee oud studenten zijn tegenwoordig collega’s in onze locale organisatie en na vele jaren van verkering was het nu tijd voor een trouwfeest. Ze besloten om dat op STKIP te doen. De avond ervoor werden er al varkens gebracht om de volgende dag, ook voor onze deur, gepijld te worden. En geslacht en gekookt in de traditionele stoofputten (foto). Uiteindelijk hebben meer dan 10 varkens die dag het leven gelaten. Een heel flink aantal. De ooms van Arni moesten zonodig nog vervelend doen en eisten op de avond voor de bruiloft nog een extraatje op de al overeegekomen bruidsschat. Arni vertelde spinnijdig dat ze sommigen van hen nog nooit gezien had. Tja, normaal hebben ooms ook de plicht om bij te dragen in de kosten van onderwijs, etc. Dat hadden ze duidelijk niet gedaan, maar toen de tijd van binnenhalen eraan kwam, kon men de weg beter vinden.

Het was erg feestelijk, trouwerijen zijn hier zeldzaam, in tegenstelling tot begrafenissen. We moesten wel hard grijnzen toen de voorganger de sluier van de bruid achteruit gooide, hij moest ergens overheen rijken en kon er bijna niet bij. Blijkbaar vond hij dat bij zijn taak horen. Gerjanne was een van de meisjes die de gasten naar hun plaatsen moest leiden. De reden van de bruid was ‘mijn (schoon)zussen zijn allemaal al getrouwd en flink uitgedijd, dus ik vroeg me af wie ik toch kon vragen...’ Ze was samen met een aantal anderen in een mooie blauwe jurk gehuld en haar haar was helemaal netjes gedaan. Alle kleren gehuurd, net zoals de kleren van bruid en bruidegom. Dat gaat hier handig.