We hebben van Martijn het volgende bericht ontvangen. Geen werkverhaal, maar ontspanning. Leert ons ook weer iets over de cultuur van de Papua's......
Ik had rond de kerstvakantie tijd om twee dagen
met drie oud-studenten gaan lopen in de bergen achter Wamena. Met diezelfde
jonge mannen ben ik al vaker gaan lopen want we vinden het allemaal leuk om dat
te doen.
We hadden een gids
gevraagd waar ik een aantal jaren geleden al eens mee ben gaan lopen. Hij weet
niet hoe oud hij is, maar ik schat hem een jaar of vijftig.
‘s Ochtends vroeg
stonden we om zeven uur bij het startpunt. De gids wilde wel bidden, in een stamtaal.
Daar versta ik zo goed als niets van, maar hij vroeg om een veilige tocht en
voegde daaraan toe dat hij ‘niet hun doel van de tocht kent, maar God kan
harten lezen.’ Hij vroeg zich blijkbaar in alle ernst af wat ons kan bezielen
om daar voor je lol door een oerwoud heen een berg van vier kilometer op te
ploeteren.
Volgens lokale mensen
lopen blanken nooit zonder doel, ze zoeken misschien edelstenen of zo. En ook
al vinden ze niets, dan verstoren ze in ieder geval het evenwicht met de
geestenwereld.
De eerste 700 meter
gaan behoorlijk stijl omhoog. Een aantal mannen lopen achter ons aan omhoog. Ze
blijken houten balken naar beneden te gaan dragen omdat ze een huis willen
bouwen. Je snapt dat we vanwege de onstuimige groei van Wamena de grens van het
oerwoud wel op hebben zien schuiven in de jaren dat we hier zitten.
Tegen een uur of twee ‘s middags
begint de lucht donkerder te worden. We halen de regenjassen tevoorschijn.
Kunnen we er nog twee uur tegenaan of moeten we stoppen. Nee hoor, lopen maar.
Helaas ging het na een poosje regenen, niet heel hard, maar het stopte niet
meer tot het rond zes uur donker werd.
We vragen ons echt af hoe de gids het
pad kan herkennen. Hij blijkt dit stuk berg namelijk nog niet eerder gelopen te
hebben, maar het pad uit verhalen te kennen... De dingen zijn hier altijd
anders dan ze lijken. Voor mijn gevoel lopen we gewoon door het oerwoud te
dwalen, waar hij met een machette een pad doorheen hakt. Dat blijkt toch niet
het geval te zijn.
