Nieuwe computers en ander nieuws

We blijven een beetje mauwen over internet. Maar het blijkt dat internet toch meer met ons leven verweven is dan we weten. Zaterdagavond dacht ik om kwart voor negen ‘nog even mail ophalen op kantoor’. Een uur later was ik terug en had ik tien mailtjes opgehaald, mailtjes zonder bijlagen notabene. Dus vriendelijk verzoek voorlopig nog even geen foto’s e.d. aan ons op te sturen.

Het goede nieuws is dat de computers die we van USAID hebben gekregen echt heel prettige machines zijn. Lekker snel en met grote monitoren. Ik heb vrijdag eerst eens 6 meter ketting gekocht en ze met hangsloten aan elkaar gekoppeld. Het lijkt erop dat we over ruim een week een ontmoeting zullen hebben met de overheid om over ons curriculum te praten. Komende week dus maar hard voorbereiden.

Afgelopen donderdag is onze hond Lady geopereerd, er hing al heel lang een grote bal in een uier onderuit. Het maakt een beetje verlegen, in een gebied waar men standaard genomen reageert van ‘waarom opereren, beter consumeren!’ Als we hadden geweten hoe lang de dierendokter bezig zou zijn, hadden we waarschijnlijk ook eerst nog eens nagedacht. Ze begon pas om half vijf ’s middags en ging om 11 uur ’s avonds de deur uit. Ik weet niet hoeveel hechtingen ze gelegd heeft, maar het moeten er wel honderd zijn. Het bleek geen inkapselde ontsteking te zijn, maar een tumor die overal vast zat. Ze heeft totaal een hoeveelheid van twee tennisballen eruit gesneden, maar kon niet overal bij. Dan verwacht je dat het beest voor weken uit de run is, maar zaterdagmiddag rende ze zo’n 50 meter achter de kinderen aan. Verder doet ze niets dan slapen, dat beantwoordt meer aan onze verwachtingen.

Hoeveel het gaat kosten weten we nog niet… daar kon ze om 11 uur ’s avonds niet meer over nadenken.

Anne-Marie: De operatie vond plaats op onze keukentafel. Ik had die middag eerst nog maar een plastic zeil gekocht om de tafel goed mee af te dekken. Om vier uur begon de dokter alles klaar te leggen. Een andere expat wilde wel eens zien hoe dat allemaal zou gaan en had ook zin om een beetje te helpen. Ik had van te voren gevraagd aan de dierendokter of dat goed was. Prima, zei ze, als hij niet kan komen, moet jij helpen. Was ik blij dat Hans wou helpen!! Het infuus werd vrolijk aan de lamp gehangen en we konden beginnen. Ruim vijf uur waren ze bezig: snijden, hechten, overleggen. Hans en die dokter hebben vijf uur over onze keukentafel gehangen. Eerst was het nog wel licht genoeg, maar op een gegeven moment werd iedereen ingeschakeld om de lamp vast te houden. Gelukkig hadden we die bureaulamp ergens staan. Na een uurtje of drie dacht ik: het bestaat niet dat ze dit overleeft. Ze verloor zoveel bloed en dan zo lang!! Ook dacht ik: als nu de stroom uitvalt kunnen we het vergeten. Brr, bloederig verhaal. De kids zaten achter in het huis.Om half 10 kregen ze weer een beetje praatjes, toen bleek dat het waarschijnlijk wel goed af zou lopen. Volgens Hans werkte de dierendokter (een klein vrouwtje van Bali) wel heel precies. Dat bleek achteraf ook. Lady heeft bijna niet nagebloed en alle functies werkten prima. We geven ze nu een weekje een flinke dosis antibiotica en hopen dat ze dan weer gezond is. Ze geniet wel van die aandacht en het in huis mogen zijn. Iedere keer staat ze weer voor de deur en dan stapt ze heel voorzichtig naar binnen. Als je weggeweest bent komt ze voor je staan voor een aai. Ik denk dat ze wel zal moeten wennen als ze weer naar buiten moet!

Vrijdag schrokken we om 4 uur ’s ochtends wakker. De studenten in de kamer naast ons begonnen een geestelijk lied te zingen. Er bleek er een jarig te zijn. Anne-Marie er naartoe. Gelukkig zei ze niets negatiefs. (AM: het was de nacht na de operatie, ik had de wekker om 2 uur gezet om Lady te controleren en toen dit om 4 uur, ik kon gewoon niets meer uitbrengen.) ’s Avonds hadden we de studenten van die kamer te eten gevraagd, vertelde het meisje dat jarig was dat ze sinds dat ze kind was nog nooit zo haar verjaardag gevierd had. De dag was al zo goed begonnen met medestudenten die ’s ochtends voor haar gebeden hadden… Zondag krijgen we toevallig via een kennis te horen dat haar familie diep in het occultisme zit. Snijden bij ziekte bijvoorbeeld konijnen open om te weten hoe de ingewanden liggen.

Na de verhuizing....internetproblemen

We gaan hier weer een beetje ervaren hoe het leven zonder internet is. Anders ;-) We hebben ’s avonds meer tijd over voor elkaar als gezin en voor andere activiteiten. Sorry dat we jullie mails daardoor over het algemeen laat beantwoorden.

Vorige week hebben we een prachtige ‘Sinterklaasmiddag’ gehad. Alle dozen die gestuurd waren door USAID zijn uitgepakt. 7 prachtige computersystemen met legale(!) software kwamen eruit rollen. Het kopen van legale software is hier namelijk bijna onmogelijk. Zelfs de ‘legale’ versies zijn vaak kopieën die voor veel geld verkocht worden. Daarnaast nog een beamer, camera and twee printers. Al met al heel fijn. Een collega is bezig ze in een netwerk te zetten. De tafels, stoelen, UPS-systemen en een kast zijn nog niet onderweg, dus daar moeten we nog  even op wachten.

Ondertussen begint het appartement voor ons gezin in het internaat ook wat meer op orde te komen. In de kamer moeten de lampen nog worden opgehangen. De kamers van de dametjes zijn onderhand wel klaar. Eigenlijk moet alleen de logeerkamer nog helemaal opgeruimd worden. De verhuisdozen hebben we in ieder geval weer teruggebracht. Deze week zijn alle studentes verhuisd naar het nieuwe internaat. Ze hebben een paar uur heen en weer gelopen met spullen. Ondertussen had ik een groep jongens aan de slag gezet met het inrichten van de binnentuin. Dat was een grote puinhoop. Overal lagen stenen. Ze hebben de basis gelegd voor een paar leuke kronkelpaadjes. Verder moeten er nog wel een paar kuub grond ingereden worden. Dat zal nog niet zomaar gaan omdat het eerst moet worden opgegraven en dan met kruiwagens moet woren aangevoerd. Als dat dan allemaal gebeurd is, zullen we er gras in planten en plantjes poten. Het wordt vast erg leuk.

De studenten hebben trouwens wel een ander ritme. Uitslapen na 6 uur ’s ochtends zit er over het algemeen niet meer in. We zullen dus moeten aanwennen om ’s avonds eerder naar bed te gaan. Hoe het kan dat veel kamers ’s avonds om 9 uur nog leeg zijn en de volgende ochtend om 6 uur ook, is ons nog een raadsel. Waarschijnlijk zijn de middagslaapjes de verklaring van die korte nachtjes.

Verhuizing

Afgelopen week is de familie Van Driel verhuisd naar een andere huis in Wamena...........

We zijn verhuisd naar onze nieuwe stek! Het is een deel van het internaatsgebouw bij de Hogeschool. We zijn erg blij dat Oikonomos fondsen beschikbaar heeft gesteld om een paar slaapkamers te upgraden tot huis.

Sinds deze week zijn we ons er van bewust dat je je hier zelfs nog heel verlegen kan voelen met spullen die in Nederland nog niet altijd de rommelmarkt halen. Ons bankstel waar de nepleren bekleding op meer plaatsen wel dan niet is gescheurd. De eettafel die er niet veel beter aan toe is. De eetkamerstoelen waar je het maximaal een uur op uithoudt, echt hardhout ;-). Matrassen van tien jaar oud. Het aquarium dat op verschillende plaatsen is opgelapt door middel van extra glas en siliconenkit. Al met al denk ik dat ons duurste meubel een tweedehands elektrische piano is, Marktplaatswaarde zo’n 300 euro.

Maar toch, vergeleken met de mensen om ons heen… De reactie van de schoolchauffeur sprak boekdelen: “Tsjonge, één (zand)truck is niet genoeg hé.” Hij heeft niet gezien dat we uiteindelijk drie trucks en tien personenauto’s met spullen hebben verhuisd. Die tien jaar oude matrassen zijn tenslotte wel dik en we hebben dan toch maar een bankstel en een eettafel. Een aquarium hebben veel mensen nog nooit gezien!

De timmermannen hebben trouwens wel gezien wat we allemaal versleepten. Het is min of meer zo dat ze uit het huis verjaagd zijn, omdat onze spullen erin gezet werden. De dag voordat we helemaal over gingen, hebben we nog een ‘schilder’ gevraagd te stoppen. Hij was aan het ‘afwerken’, maar op de plek waar hij bezig was, lagen op de grond 20 druppels en voor de rest had hij overal zakkers. Ze waren nog niet klaar, maar ons oude huis moest onderhand ook echt opgeknapt gaan worden voor onze opvolgers. Iedere dag werd gezegd dat het huis binnenkort klaar zou zijn, maar uiteindelijk werd het geen eind juli, maar begin november.

Het feit dat we toch verhuisden had dan ook meer te maken met het feit dat Anne-Marie de geplande vakantie/verhuisdagen al een week opgeschoven had en ze vervolgens toch echt op begonnen te raken. De afgelopen dagen hebben we dan ook het huis leeg gekregen. In het nieuwe huis staan de meeste zaken nu wel op zijn plek. In de logeerkamer staat inderdaad nog een berg dozen, maar daar gaan we nog wel tegenaan.

Het huis is beslist erg prettig, we zijn er erg blij mee. We kijken heerlijk op de heuvels en er is altijd wel wat te beleven. Het is hier weken droog geweest en twee dagen voordat we verhuisden begon het eindelijk weer te regenen. De watertanks van het oude internaat liepen de eerste morgen dat we hier waren zelfs over via een plastic pijp van een cm of vijf. Een hele club studentes stonden volledig gekleed hun haar te wassen onder dat ‘stromend water’. Het was een gegil en gelach van belang. De rest van de dagen hebben Gerjanne en Henrike het ook super gehad, ze gaan met studenten mee naar de rivier of naar het witte zand boven op de heuvel.

Deze week zijn de kantoorspullen van USAID bezorgd. 11 dozen werden afgeleverd. Wegens de verhuizing zijn ze nog niet opgemaakt, ze zijn namelijk in hout verpakt. We zijn erg blij met onze spullen. Aan het formaat van de dozen te zien, geloof ik trouwens niet dat ze meubilair hebben meegestuurd. Als dat zo is, moeten we daar dus nog achteraan.

Deze week hebben we weer wat stapjes gezet om eind van de maand de ‘dag van de leraar’ te organiseren. Het is nu de bedoeling dat we punten van het curriculum doorspreken met de overheid. De tussenpersoon Serasi van USAID doet daar ook veel aan.

Trainen van de nieuwe lesprogramma's

Hierbij weer een berichtje uit Papua, mocht u vragen hebben naar aanleiding van deze stukjes schroom niet........

Afgelopen zaterdag hebben we weer het vaste groepje leerkrachten getraind in het gebruik van ons nieuwe curriculum. We zijn al behoorlijk bedreven in de maandelijkse trainingen en ieder weet ondertussen wat hij of zij moet doen. Deze keer was het team van YKW, wat deze trainingen in de toekomst gaat verzorgen, ook uitgenodigd. Ook het team van STKIP, wat verantwoordelijk is voor de stagelessen, deed mee. Dit alles met het doel dat zij in de toekomst mensen gaan trainen in het gebruik van onze boeken.

De reacties van mensen tijdens de training zijn altijd interessant. De stichting Yasumat die in afgelegen dorpen werkt, gebruikt de methode ook op haar parallelscholen. Volgens hen hebben de eerste kinderen met deze methode al leren lezen. ‘Puji Tuhan’ zouden de mensen hier luid roepen! (Prijs God!)

Deze week heb ik ook het voorstel ingediend voor sponsoring door USAID over 2012. Het is een heel bedrag geworden. Vragen mag tenslotte altijd. Dinsdag gaat Serasi (tussenpersoon) het aan USAID presenteren. De tussenpersoon is altijd vol lof over ons programma, dus we zullen zien hoeveel hij eruit sleept.

De overheid reserveert overigens ook elk jaar geld voor het drukken van schoolboeken. Onze lobby naar de overheid gaat al beter lopen. De gebiedsburgemeester liet aan een kennis van ons de brochure over het nieuwe curriculum zien. De hoofd van de dienst onderwijs had de brochure ook op zijn bureau liggen toen ik hem deze week ontmoette. 25 november is het de dag van de leraar, dus dan komt er een activiteit waarin wij en Unicef zullen presenteren wat we al op curriculumgebied hebben gemaakt. Ik begrijp dat Unicef een methode over HIV-aids gemaakt heeft. Volgens de tussenpersoon bij Serasi was het idee van zo’n dag opgekomen bij de dienst onderwijs van de provincie. Dat is natuurlijk helemaal fijn, als de overheid zelf initiatieven toont.

Op de school waar een student ondertussen het curriculum uitprobeert, heb ik uiteindelijk het schoolhoofd ontmoet. Hij vond het prima dat we een aantal leerlingen niet zouden lesgeven. “Voor de gewone stages geeft het niet zo dat er 50 leerlingen in de klas zijn, maar dit gaat erom te zien of het curriculum werkt.” Fijn dat dat doel goed is overgekomen. Ik maakte heel even een praatje met de juf van groep 6 die in de deur van haar klas stond. Zij volgde vorig jaar onze algemene trainingen op de basisschool. Ik zeg: “Veel leerlingen zijn vandaag zeker niet gekomen?” Blijkt dat er maar 1 leerling absent is van de 10. Elk jaar stromen er echter 60 leerlingen in in groep 3 (er zijn geen groepen 1 en 2). Ik liet  deze zomer tijdens een presentatieavond een foto zien van een rapportagebord met een uitval van 70 naar 33 leerlingen in drie jaar tijd. Op deze school is het dus nog erger! Deze school ligt weliswaar in een landelijke gebied, maar het is maar 2 km van de lerarenopleiding STKIP vandaan.