Belevenissen in Papua

Hierbij weer een berichtje van Familie Van Driel.....

Zaterdag 23 Juni heerlijk een dagje wezen lopen met een paar collega’s. Rond een uur of acht met zo’n taxibusje mee. Een dame volgde ons al een paarhonderd meter door de stad tot de markt waar de busjes staan. Ze stapte vrolijk bij ons in. Toen we aan de chauffeur en de “kenekt” vertelden dat ze ons tegen onze zin in volgde, bevalen die haar uit te stappen, maar ze deed gewoon net of ze dat niet begreep. Papua collega Sintike had daar echter een goede oplossing voor. Zonder veel confrontatie ;-) Ze fluisterde de chauffeur in dat we uit zouden stappen en honderd meter verder zouden wachten. Dat werkte. De vrouw gaf het op en we konden gewoon aan de wandel. Over een van de hangbruggen over de rivier en dan een bergje op. Dat bergje loopt echt ontzettend steil af naar de rivier, dus je hebt prachtige uitzichten. Aan de achterkant van de berg waren een paar mannen bezig een gigantische hoeveel tuinen te ontginnen. Dat betekent: gras kappen, daagje laten drogen, afbranden en vervolgens dag na dag met de schop een terrein omscheppen van minimaal 2 hectare. Er liepen een paar kinderen omheen te scharrelen. De stenen in de grond werden een onderdeel van de muurtjes die de varkens uit de tuin moeten gaan houden.

Via een andere brug gaan we weer terug over de rivier. Daar wachten we op een taxi. Dat duurt niet eens zo lang. Een gelukje, want het gaat bijna regenen. Aan de hoeveelheid bagage op dak te zien zit hij echter propvol. De chauffeur stopt. Volgens hem kunnen er nog prima 8 mensen bij. Allerlei tassen worden nog weer naar buiten gehesen en bovenop gelegd. De ‘kenekt’ moet daar blijven zitten om te zorgen dat ze er niet 

afrollen.

Inderdaad passen er achterin nog 7 mensen bij en Martijn mag op de 1,5 zitsbank voorin met nog 2 andere mannen. Anne-Marie telt het aantal mensen. 25 binnen, 1 op dak. Ik uit mijn verbazing aan de chauffeur; 25 mensen in de auto. ‘Welnee 19’, zegt hij. O ja, dat is waar, kinderen die staan of op schoot zitten, betalen niet en tellen daarom niet mee. Henrike steekt al een halve kop boven de gemiddelde Papua uit, maar ze zit ook op schoot ;-) Er was geen ander plekje meer over. Bij het oversteken van het riviertje op de landverschuiving moeten we voor de veiligheid maar even uitstappen. Inderdaad maar beter ja. En zelfs dan schraapt het chassis over de grond.

Al met al helpen de ervaringen van zulke uitstapjes ook nog bij het samenstellen van schoolboeken die zo dicht mogelijk bij het dagelijks leven van kinderen hier staan.

Deze week kwam de vertegenwoordiger van de sponsor nog langs. Het blijkt dat over een week al een team mensen hier naartoe komt om de videoclips op te nemen die een uitleg geven over onderdelen van de methode. Ze zullen twee maanden blijven. Eerlijk gezegd word ik daar een klein beetje zenuwachtig van. Ik hoop dat de werkdruk daarmee niet teveel oploopt. Wij zullen namelijk aan moeten geven wat er gefilmd moet worden, het uit moeten laten spelen door ongeoefende ‘acteurs’ en het dan weer van commentaar moeten voorzien. Het gewone werk gaat in die tijd namelijk gewoon door. Een punt om voor te bidden.

'The beautiful tree’

De overheid in ontwikkelingslanden komt er in het boek 'The beautiful tree’ heel bekaaid vanaf. Het schetst hoe het westerse systeem van gratis onderwijs via de staatscholen een zeer goed functionerend onderwijssysteem in India om zeep hielp rond 1850. Het boek schetst een leerkracht die niet naar de ouders verantwoordelijk is voor prestaties in de klas en zijn daaraan gekoppelde inkomen. Een directeur die bang is de positie van leerkrachten te bedreigen ivm zijn eigen comfort en veiligheid. Overheidsinspecteurs die de directeuren niet controleren. Ze krijgen hetzelfde inkomen voor het feit of ze op kantoor zitten of over modderige paadjes op werkbezoek gaan. Een hoofd van de dienst onderwijs die dat niet verandert. Een politiek systeem dat de steun van leerkrachten (de geletterden in de dorpen) nodig heeft om herkozen te worden, etc.

Daar tegenover zet hij de (vaak niet erkende) privescholen die met 20% van het geld een beter leerresultaat neerzetten. Dit dmv mensen die een schooltje opzetten vanuit geldelijke motieven. De straatarme ouders betalen een bijdrage die ervoor zorgt dat de directeur (degene die de kleine winst opstrijkt) zijn leerkrachten heel goed monitort en controleert. Dit omdat de ouders anders hun kind naar een andere school laten gaan en zijn krappe winstmarge daarmee verdampt. Het lijkt me allemaal een volkomen logische redenering. De auteur stelde dat er vroeger in het westen ook een wijdverbreid systeem was van scholing voor de armen via de bijdrage van ouders. Hij ging niet zover om te stellen dat dit systeem in het westen zou werken, maar wie weet. Schrijf maar eens een bedrijfsplan en probeer de Rabobank mee te krijgen.

Het hele systeem leek me ook perfect toepasbaar op gezondheidszorg. Een collega was niet lekker en vroeg me haar naar de EHBO te brengen (er is hier geen huisartsenpost). Het was een nieuw gebouw, maar hoe vies het was... Ik denk dat patiënten zeker voor de faciliteit zou kiezen waar het schoon was met ervaren en aanwezig personeel. Over dat laatste trouwens rond 6 uur zondagmorgen niet te klagen. Er waren een dokter en twee verplegers. Dat is in het verleden wel anders geweest.

Er lagen een stuk of 5 patienten in de 14 bedden. Verpleegkundigen zijn er alleen voor de medische verrichtingen, familie moet de verzorging doen. Er lag dan ook een 11 jarig zusje te slapen in het bed van haar 15 jarige zusje dat haar hoofd gestoten had, misselijk was en pijn in haar maag had. En of je dan verantwoording leert nemen!

Binnenkort moeten we nog een website gaan samenstellen over het schoolboekenprogramma. Ook gaan er videoclips gemaakt worden met lesonderdelen. Ik heb de ouders van 10 kinderen uitgenodigd om toestemming te vragen hun kinderen op de film te laten zetten. Eerlijk gezegd maakt dat me echt een beetje rillerig. Een niet-Papua ouder vertelde na de ontmoeting dat een aantal Papua’s een claim heeft neergelegd bij een bank. De bank had een wedstrijd georganiseerd en daarvan een krantenartikel laten maken. De familie van één van de winnaars van de wedstrijd eist nu 1 miljoen dollar omdat zijn foto (in traditioneel ‘gewaad’) in de krant stond afgedrukt. En dat was notabene via de notaris allemaal afgedekt!

Leerkracht gezocht

In de nieuwsbrief nummer 22 kunt u lezen dat we op zoek zijn naar een leerkracht en waarom.


Klik op VACATURE voor meer informatie.

Nieuwsbrief nr. 22 familie Van Driel

Er is weer een nieuwsbrief beschikbaar van familie Van Driel, 
klik daarvoor op nieuwsbrief nummer 22


'Oudere' nieuwsbrieven kunt u vinden in het menu hiernaast onder "informatie"