Om eerlijk te zijn, zijn we hier in huis allemaal een beetje van slag en verdrietig. Afgelopen donderdag hoorden we dat piloot Paul Westlund is omgekomen tijdens een vlucht, tezamen met zijn twee passagiers. http://www.jaars.org/whoweare/newsroom/pressreleases/yajasi-plane-crashes-three-killed
Het vliegtuig is neergestort 100 meter uit de weg van Wamena naar Pass Valley (mogelijk heeft hij op de weg willen landen).
We hebben zelf verschillende keren met hem gevlogen. Iedereen die met hem te maken kreeg, was altijd onder de indruk van zijn positieve houding. Hij was altijd in voor een praatje en wist een ontzettende goede balans te vinden tussen een geintje en een heel serieus gesprek. Hij was nu echt iemand die “Christus ademde”. Prachtig als iemand dat al in een korte kennismaking uitstraalt. Als een piloot d.m.v. incidentele, korte ontmoetingen met mensen dat kan laten zien, hoeveel meer kansen hebben wij dan... Hoop dat ik dat beter leer. http://www.jaars.org/stories/day-life-mission-pilot
De dag ervoor kwamen twaalf mensen van USAID en haar organisatie Serasi langs. Ze waren helaas te laat om mijn collega’s bezig te zien. Die waren namelijk voor het eerst les aan het geven op de lagere school een kilometer verderop. We hebben voor vier collega’s de afspraak dat ze een dag in de week daar les gaan geven. Praktisch gezien doen we het om terugkoppeling te krijgen. De leerkrachten die onze lessen gebruiken, geven bijna geen informatie over wat er beter zou kunnen. Dan gaan we het zelf maar halen ;-) De collega’s waren erg enthousiast, lesplannen maken is nu niet echt iets waar je veel voor terugkrijgt, dat is wel anders als je lesgeeft!
Het is een school net buiten Wamena. De kinderen komen grotendeels uit boerengezinnen. Ze zijn in eerste instantie altijd erg rustig en verlegen, maar dat duurt ook alleen maar zolang ze weten dat je de stok niet gebruikt. De collega’s zullen hun handen nog vol krijgen. Het is de school waarvan ik afgelopen zomer een foto van het mutatiebord liet zien: 70 kinderen in klas 1 en eind klas 3 waren er dan nog 33 over. De rest is er allemaal mee opgehouden. Ik hoop van harte dat onze lessen een positieve bijdrage kunnen leveren. Moeten de leerkrachten natuurlijk wel elke dag komen om les te geven.
De leerkrachten daar zijn allemaal behoorlijk behulpzaam en open. De leerkracht van klas drie zei: “Als je dan toch les komt geven in rekenen, wil je er dan s.v.p. ook voor zorgen dat de kinderen die nog niet kunnen lezen dat ook leren?”
Om de USAID mensen toch een beetje een indruk te geven, hadden we stukjes gefilmd en die later aan hen laten zien. Voor die middag hadden ze de overheid uitgenodigd, zodat die zou kunnen zien wat USAID sponsort en doet. Van de dienst onderwijs was er helaas niemand. Kun je je indenken, zelfs als die grote jongens ze uitnodigen, komen ze niet. Ik vond dat wel jammer. Ze zeiden dat ze binnenkort de dienst onderwijs mee zouden nemen en bij ons zouden komen laten kijken. Op zich goed dat ook USAID problemen ervaart, snappen ze ook waarom wij maar zo moeilijk contact krijgen met de plaatselijke overheid. Ik moest zelf ook een presentatie geven op die bijeenkomst. Dat ging gelukkig goed, de brochure ging er ook goed in. Een beter lay out zou echter wel goed zijn, wie van jullie heeft er reclametechnieken gestudeerd?
Deze week hebben we trouwens ook een deeltijdtekenaar gevonden. Hij heeft echt prachtige tekeningen. Het is een jongen in het op een na laatste jaar van de middelbare school. Er kwamen er nog twee solliciteren. Een van hen was doof en stom. Ik had zo met hem te doen. Zijn tekeningen waren niet zo heel goed, maar je zou hem de kans willen geven. Maar doofstom, hoe communiceer je met hem? Hij kon ook al niet lezen en schrijven... Hier gehandicapt zijn, heeft heel grote gevolgen!
