Eindejaarssprint onderwijsprogramma

In Papua is het programma een eindejaarssprint ingegaan. Voor het eind van het jaar moeten de volgende draadjes nog bij elkaar komen.

1. Eerst het goede nieuws. Een draadje dat al op zijn plaats zit, zijn de lesmethoden voor groep 3 en 4. Die liggen al bij de drukker.
2. De boeken die al gedrukt zijn, zijn onderweg naar Wamena. Letterlijk tienduizenden kilo’s boeken. Een megaoperatie aangezien iedere kilo door de lucht moet worden aangevoerd.
3. De lesmethodes komen eerst in twee lokalen te staan die door USAID zijn neergezet op het terrein van de basisschool.
4. Een professioneel team heeft op onze aanwijzingen tientallen lesonderdelen, liedjes, spelletjes en dergelijke gefilmd. Ze zullen in twee weken 9 DVD’s vol bestanden aanleveren. Tegelijk met 350 kopietjes van elke DVD. Leerkrachten kunnen deze filmpjes dan weer bekijken als voorbeeld.
5. Een collega is een website aan het bouwen waarop informatie zal staan. Daarnaast komen er allerlei meningen van gebruikers etcetera op te staan.
6. De collega’s die aan de methoden geschreven hebben, zijn het schrijven van een trainingboek aan het afronden.
7. En niet te vergeten de adminstratieve afhandeling. Ieder bonnetje moet met twee documentjes onderlegd worden. Iedere rekening boven de 80 euro van een stuk of 5 aanvullende documenten. Voor het eind van het jaar worden we geacht de eindejaarsrapportage 99% af te hebben, ook dat lijkt te gaan lukken.

Prachtig om dat allemaal te horen. We zouden het wat graag allemaal met onze eigen ogen zien gebeuren, maar aangezien het visum vertraging heeft opgelopen, maken we het voorlopig mee via het internet. Martijn kan gewoon fulltime communiceren vanuit Nederland met de adjunct en de administratrice van het programma en sponsor USAID. Voorstellen en verbeteringen flitsen dagelijks via glasvezelkabel en sateliet naar Papua en andere delen van Indonesië. Tien jaar geleden gingen je brieven per vliegtuig en dat was nog snel, vergeleken met de boot...

Groet van Familie Van Driel

Nieuwsbrief nummer 24 Familie Van Driel

Er is weer een nieuwsbrief van Familie Van Driel. U/jij kunt deze lezen door te klikken op nieuwsbrief nummer 24 Familie Van Driel.

Oudere nieuwsbrieven kunt u vinden in het menu "informatie".

Familie Van Driel is momenteel met verlof in Nederland.
Zij hopen weer naar Papua te vertrekken wanneer het visum is geregeld. Dat laat helaas langer op zich wachten dan de planning was.

Verder zijn we nog steeds op zoek naar een leerkracht. Zoekt u mee?! Meer informatie kunt u vinden in het menu "informatie" onder "vacature leerkracht".

Artikel Jakarta Globe

Dinsdag 6 november 2012 stond er een artikel over ons onderwijsproject in de "Jakarta Globe".
Door op onderstaande link te klikken kunt u dit artikel lezen. Door op de tweede link te klikken kunt u de vertaalde versie lezen.

• Jakarta Globe article
• Nederlandse vertaling Jakarta Globe article

LEERKRACHT GEZOCHT!!

Medio vorig jaar is familie Van Driel gestart met het schrijven van bruikbaar lesmateriaal voor de basisscholen op Papua. Inmiddels zijn er lesboeken en handleidingen gereed voor klas 1 en 2 (vergelijkbaar met groep 3 en 4 in Nederland) voor de vakken lezen en rekenen.

Familie Van Driel wil hier zeker tot medio 2015 mee door gaan. Als doelen zijn gesteld het schrijven van lesboeken voor klas 3 en een lesdeel voor kleuterscholen.

Het zou fijn zijn als Anne-Marie van Driel met haar ervaring betrokken zou kunnen worden bij het te ontwikkelen lesmateriaal voor de kleuterscholen.

Om dat mogelijk te maken zijn we op zoek naar een leerkracht voor Gerjanne (14) en Henrike (12). Tot op heden geeft Anne-Marie de kinderen zelf les en is daardoor niet beschikbaar voor het onderwijsproject.

We zouden graag met je in contact komen als je aan de volgende voorwaarden voldoet: 

• overtuigd christen;
• ervaring als leerkracht (VO of bovenbouw BO) heeft onze voorkeur, maar is geen vereiste;
• flexibel genoeg om te functioneren in een onderontwikkeld gebied;
• bij voorkeur single.

Voor meer informatie klik op VACATURE


Familie van Driel is momenteel met verlof in Nederland

Presentatieavond

Donderdag 11 oktober geven Martijn en Anne-Marie een presentatie over hun werkzaamheden in Papua. U/jij bent daarvoor van harte uitgenodigd!

De avond, die wordt gehouden in Vita Nova, Van Aerssenstraat 5 te Sommelsdijk, begint om 19.30 uur. Rond de klok van negen uur hopen we de avond af te sluiten.

Voor eventuele vragen kunt u ons bereiken via het mailadres van de stichting: stichtinghop@gmail.com

Nieuwsbrief Familie Van Driel

Er is weer een nieuwsbrief van Familie Van Driel, te lezen via het aanklikken van bijgaande link nieuwsbrief nr.23 

Boeken eerste semester gereed!

De deadline is voorbij. En gehaald. De boeken van het eerste semester zijn klaar. Behalve dan dat het zaterdagavond werd ipv vrijdagmiddag, maar dat is in ieder geval voor maandagmorgen. De schoolboeken van het eerste semester staan nu allemaal in pdf formaat op een flashdisk. Moet je je voorstellen, 10 maanden werk teruggebracht naar 400 Mb op een dingetje wat je in je portemonnee kunt stoppen.
Volgens de sponsor (USAID) komen er echter twee zeecontainers met boeken van het eerste semester voor terug. En dan nog twee containers voor het tweede semester. Ik kan me nog niet indenken hoeveel auto’s, vliegtuigen en draagnetten dat gaat worden om ze daadwerkelijk op de scholen te krijgen...

Ondertussen heeft het hoofd van de dienst onderwijs voor Papua ook zijn begeleidend schrijven geschreven en dat staat voorin de boeken. Hij is overigens ook trots op het resultaat. Hij schrijft in zijn eerste alinea: “We prijzen de almachtige God. Met zijn goedkeuring en hulp vervult de provincie Papua een mandaat van de Speciale Autonomie die we sinds 2001 hebben. Het drukken van de ‘Contextuele Schoolboeken voor Papua’ wordt een contextueel product van de dienst onderwijs via de technische en geldelijke hulp van STKIP KW en onze partner USAID.”

Een blokje cultuur uit Papua.....

Het gesprekje met onze hulp had niet echt het gewenste effect (zie weblog van 7 augustus). De werkdag erop volgend was ze een uur te laat en later in de week kwam ze ook gewoon een keer niet opdagen. Brengt me op de gedachte dat we het onderwijs hier ook maar niet met een te westers oog moeten beoordelen. Het is in deze relatiecultuur onmogelijk om de super tijd- en doelgerelateerde westerse cultuur in te voeren. Men zegt wel eens ‘in het westen heeft men een horloge, hier heeft men de tijd’. ‘t Is gewoon een ware uitspraak.
Men is daarentegen wel heel flexibel en altijd bereid te helpen. Ik weet niet of jullie je iets bij het volgende voor kunnen stellen: Vrijdag en zaterdag ben ik met een paar collega’s en studenten gaan lopen. De middag ervoor zegt een collega af, omdat haar zus bevallen is en hulp nodig heeft. Nu woont de zus aan de kust, dus ik vraag haar of ze serieus denkt dat ze nog een ticket kan krijgen. Het is dit weekend namelijk de ‘zwarte zaterdag’ van Indonesië. Iedereen is op reis ivm het einde van de vastenmaand. Ze denkt dat dat nog wel gaat lukken, ze heeft kennissen op de luchthaven werken... Probeer dat in Nederland maar eens voor elkaar te krijgen.

Anne-Marie en de kinderen hebben er alweer twee weken school opzitten. Heel westers natuurlijk om te bedenken hoeveel schooldagen je per jaar moet maken. In Amerika schijnt het minimum 180 te zijn. Nederland zit denk ik nog iets hoger. Hier komt men dit eerste semester op 67 effectieve schooldagen, daar komt dan nog wel ‘de dag van het kind’, de jaarlijkse optocht door de stad, etc. bij maar zelfs als je die dagen meerekent haalt men hier die 180 niet. Ik heb op internet gekeken, op Java komt men dit schooljaar op 247 dagen. Men zegt hier wel eens stoer dat men binnenkort gaat concurreren met de wereld buiten het eiland, maar ik ben bang dat dat nog even gaat duren.
Aanstaande vrijdag moeten als schoolboekenteam het bestand inleveren voor het afdrukken van de boeken van het eerste semester. Dat is een hele klus, maar we gaan ons best doen. Wat zal het leuk zijn het resultaat in handen te hebben. Hopelijk worden de schooldagen daarmee in ieder geval effectief ingevuld.

Hartelijke groet van Martijn en familie

Weer een berichtje uit Papua

Vrijdag 27 juli hebben we afscheid genomen van Ibu Ina. Ze heeft een half jaar jaar lang de financien gedaan voor het programma. Ze zal volgens de dokter in een week of twee bevallen. Alle collega’s hadden wat eten meegenomen. Dan iedereen wat vriendelijke woorden, en tranen ;-)
Diezelfde dag had nieuwe collega Doni zijn sollicitatiegesprek, hij zal ons voor de komende 3 maanden helpen met editen van de documenten.
Anne-Marie en de kinderen zijn twee dagen naar het dorp geweest van een Papua collega. Ze willen daar met enthousiasme een eigen school beginnen (zie foto). Verder kreeg Anne-Marie een in de lengte gespleten varkentje mee. Ik kan nog niet zeggen dat dat halve snuitje me al veel eetlust bezorgt.

De preek van zondagochtend 29/7 hield ons voor dat er maar drie dingen zijn die altijd blijven: God, Zijn Woord en je ziel. Oftwel; hang niet zo aan de rest en koop niet steeds meer spullen, ze leiden je alleen maar af van wat wel blijft... Tja, voor Nederlandse begrippen wonen we dan wel simpel, maar als ik me met mijn omgeving vergelijk, hebben we nog heel wat.

Maandag 6 augustus gaan de kinderen weer naar school.

Afgelopen zaterdag kwam onze hulp (STKIP student) sorry zeggen dat ze de dag ervoor niet op was komen dagen. Anne-Marie had beslist behoefte aan een gesprekje. Sorry zeggen heeft hier niet echt de notie van ‘ik zal het niet meer doen’. Ze leek het gesprekje goed op te pakken, hoewel het zeker wel een beetje confronterend was. We willen haar graag helpen, maar ook wel zelf geholpen worden. Haar ouders hebben haar vorig jaar hier op school gedaan, maar aangezien ze nog 6 jongere broertjes en zusjes heeft, is er geen geld meer. Ze raadden haar aan om maar te trouwen met iemand die al werkt, zodat hij haar schoolgeld kan betalen. Daar had ze geen zin in, ze kende hem niet eens, dus besloot ze om er zelf voor te gaan zorgen. Dapper. We hebben haar gelijk maar voorgehouden dat als ze daarmee wil gaan beginnen, ze in de praktijk moet kiezen tussen een diploma en verkering. Ik denk dat de helft van de meisjes uitvalt wegen verkering, zwangerschap en huwelijk. Ja, dat snapte ze wel, ze was op de middelbare school al een keer een jaar niet naar school geweest ivm een verkering.

Videoclip en proefversie boeken

Afgelopen week was het dan echt zover. Het team dat de videoclips ging maken stond op de stoep. Zes man... gelukkig neemt mijn nieuwe collega een berg van de verantwoording op zich. Ze willen er inderdaad een technisch meesterstukje van maken met leuke achtergrondjes en zo. Het valt wat dat betreft niet mee om ze warm te krijgen voor het idee van heel rustige, duidelijke instructiefilmpjes zonder overdadige effecten. Volhouden maar.

De eerste boeken van de proefversie kwamen deze week binnen. Ze zien er echt prachtig uit. De sponsor zal de drukker nog wel op zijn kop moeten geven. Ze bevatten nogal wat drukfouten die de drukker onder tijdsdruk niet gezien had.

Precies deze week was ook de eerste trainig van de sponsor. De trainers hadden ook wel wat vraagjes. Ze gaven de zesdaagse training met veel verve. Ik hoop dat de deelnemers er veel aan gehad hebben. De helft kwam uit de kampung. Ik hoop dat het inderdaad de mensen zijn die echt lesgeven, dan is de training wel van wat hoog niveau, maar zeker niet voor niets. Jammer was dat een aantal deelnemers probeerden om er zoveel mogelijk uit te slepen. Liegen over de hoogte van de reiskosten bijvoorbeeld. Je zou ze de oren was. En dat terwijl de sponsor hen al een gratis training gaf in het meeste luxueze hotel van Wamena!

Wanneer hebt u voor het laatst een wonder gezien?

Martijn mailde ons het volgende.....
We hebben onlangs een preek van ds. Otto Koning, oud-zendeling aan de zuidkust van Papua zitten luisteren. Heel aansprekende preek waarin hij door middel van veel voorbeelden uit de Bijbel, uit Papua en andere gebieden laat zien dat God wonderen gaat doen op het moment dat wij mensen de boel uit handen gaan geven. Helaas, meestal als we het niet meer aankunnen i.p.v. voordat het mis gaat. In de preek stelde een ongelovige vader van een blind kind (die dominee wil worden) de vraag aan deze dominee: “Wanneer hebt u voor het laatst een wonder gezien.” Ik (Martijn) vroeg me dat zo voor mezelf af, en had het idee dat ik wel bevoorrecht ben. Misschien heb ik het al wel eens geschreven, maar hier nog een keer:

Januari 2011 besluiten we langer te blijven. Vooralsnog spreken we af een jaar, om te zien of het financieel gezien mogelijk zal zijn. Logisch gezien hebben we niet zoveel kans. De economische crisis zorgt ervoor dat wereldwijd heel wat zendings- en ontwikkelingswerkers terug naar huis worden geroepen. Het maken van lesboeken lijkt nu niet direct een doel wat sponsoren warm gaat maken. Het ligt gewoon niet zo lekker in de mond. In Nederland hebben we het voorrecht een paar keer een groep(je) mensen te vertellen van ons werk. De omvang van de groepen geeft als je uit gaan van kansrekening ook niet veel hoop.
Binnen dat jaar kunnen we alleen maar zeggen dat God op wonderlijke manier heeft gezorgd dat alles op zijn pootjes terecht komt. Op het gebied van overheidssteun zijn er eerst wel wat rimpels, men vindt het taalniveau niet voldoen aan de beschaafd Indonesisch steun. Gelukkig draait men bij als men door krijgt hoe erg het in het binnenland gesteld is met het opleidingsniveau van de mensen daar. Op geldelijk gebied heeft de overheid nog niets gedaan. Dat geldt in eerste instantie ook voor organisaties die al in Papua actief zijn; van neutrale stichtingen tot buitenlandse kerken toe. Niemand wil of kan dit programma steunen. In het voorjaar van 2011 komt USAID echter op bezoek in Papua om te bekijken welke programma’s ze daar willen steunen. We geven hen een overzicht van de droom. Langzamerhand komen er positieve berichten van USAID, tot men uiteindelijk in juni 2011 een contract tekent om de locale onkosten voor 6 maanden te dekken. Ondertussen is iedere reactie met betrekking tot steun in de uitzendingskosten voor ons gezin negatief. Locale kosten wil men soms wel overwegen, maar als het op kosten aan een westers iemand aankomt, haakt men stuk voor stuk af. Dan komt het in Nederland tot de oprichting van stichting Help Onderwijs Papua die gaat proberen de kosten voor ons gezin te voorzien. Vervolgens stemt Oikonomos ermee in dat we een huis krijgen op de hogeschool. Ons visum wordt ook weer verlengd, zeker niet vanzelfsprekend! Eind 2011 spreekt de PKN op eigen initieatief uit dat men voorlopig wil helpen in de kosten van ons gezin en USAID zegt toe nog een half jaar te gaan helpen in de locale kosten. Wat ondertussen wordt verlengd tot december 2012. Totaal onverwacht komt USAID vervolgens in februari 2012 met het idee om ruim 2,5 miljoen dollar te stoppen in het printen van onze schoolboeken.
Ik kan alleen maar zeggen dat God onze voorzichtige stapje van 1 jaar verlenging heeft gezegend met zo’n 3 miljoen euro voor deze provincie. We kunnen alleen maar zeggen dat als God op die manier de deuren van de hemel opent, er een serie van wonderen is gebeurd. Ondertussen is het wel een kwestie van blijven hopen en vertrouwen, want na december zal USAID niet meer sponsoren, dus we zullen dekking moeten vinden voor de locale kosten.
Nu is het natuurlijk prachtig als er 3 miljoen naar Papua komt, maar geld is het probleem niet daar is hier in principe geen gebrek aan. Ik hoop van harte dat de schoolboeken ook gebruikt zullen worden om veel kinderen basisvaardigheden aan te leren die ze later in kunnen zetten voor Zijn grote plannen.


Sinds vorige week zaterdag heb ik tijdelijk een nieuwe collega. Ze zal tot december in ons programma werken en daarin als adjunct functioneren. Haar man komt op STKIP werken. Ze hebben drie kinderen van 8, 6 en 3 jaar. Ze hebben vroeger op Papua gewerkt en wilden terug als God de gelegenheid zou geven. Ze kwamen op zaterdagmiddag aan, grootmoeder kwam ook mee. Die zou op de kinderen passen, helaas vindt ze het te koud hier en vraagt ze al of ze terug mag.
Maar ruim 24 uur voordat ze kwamen, had de locale stichting een huis kunnen vinden. Toen ze aankwamen, stonden er dus alleen bedden... Water was er niet. Gelukkig gingen ze daar heel ontspannen mee om.


SERASI lijkt haar videoteam nu deze week te gaan sturen. Je weet het pas zeker als ze voor je neus staan. Wat dat betreft verliezen we onze planningsvaardigheden wel, maar onze improvisatiecapaciteiten zijn daarentegen minimaal verdubbeld.

Belevenissen in Papua

Hierbij weer een berichtje van Familie Van Driel.....

Zaterdag 23 Juni heerlijk een dagje wezen lopen met een paar collega’s. Rond een uur of acht met zo’n taxibusje mee. Een dame volgde ons al een paarhonderd meter door de stad tot de markt waar de busjes staan. Ze stapte vrolijk bij ons in. Toen we aan de chauffeur en de “kenekt” vertelden dat ze ons tegen onze zin in volgde, bevalen die haar uit te stappen, maar ze deed gewoon net of ze dat niet begreep. Papua collega Sintike had daar echter een goede oplossing voor. Zonder veel confrontatie ;-) Ze fluisterde de chauffeur in dat we uit zouden stappen en honderd meter verder zouden wachten. Dat werkte. De vrouw gaf het op en we konden gewoon aan de wandel. Over een van de hangbruggen over de rivier en dan een bergje op. Dat bergje loopt echt ontzettend steil af naar de rivier, dus je hebt prachtige uitzichten. Aan de achterkant van de berg waren een paar mannen bezig een gigantische hoeveel tuinen te ontginnen. Dat betekent: gras kappen, daagje laten drogen, afbranden en vervolgens dag na dag met de schop een terrein omscheppen van minimaal 2 hectare. Er liepen een paar kinderen omheen te scharrelen. De stenen in de grond werden een onderdeel van de muurtjes die de varkens uit de tuin moeten gaan houden.

Via een andere brug gaan we weer terug over de rivier. Daar wachten we op een taxi. Dat duurt niet eens zo lang. Een gelukje, want het gaat bijna regenen. Aan de hoeveelheid bagage op dak te zien zit hij echter propvol. De chauffeur stopt. Volgens hem kunnen er nog prima 8 mensen bij. Allerlei tassen worden nog weer naar buiten gehesen en bovenop gelegd. De ‘kenekt’ moet daar blijven zitten om te zorgen dat ze er niet 

afrollen.

Inderdaad passen er achterin nog 7 mensen bij en Martijn mag op de 1,5 zitsbank voorin met nog 2 andere mannen. Anne-Marie telt het aantal mensen. 25 binnen, 1 op dak. Ik uit mijn verbazing aan de chauffeur; 25 mensen in de auto. ‘Welnee 19’, zegt hij. O ja, dat is waar, kinderen die staan of op schoot zitten, betalen niet en tellen daarom niet mee. Henrike steekt al een halve kop boven de gemiddelde Papua uit, maar ze zit ook op schoot ;-) Er was geen ander plekje meer over. Bij het oversteken van het riviertje op de landverschuiving moeten we voor de veiligheid maar even uitstappen. Inderdaad maar beter ja. En zelfs dan schraapt het chassis over de grond.

Al met al helpen de ervaringen van zulke uitstapjes ook nog bij het samenstellen van schoolboeken die zo dicht mogelijk bij het dagelijks leven van kinderen hier staan.

Deze week kwam de vertegenwoordiger van de sponsor nog langs. Het blijkt dat over een week al een team mensen hier naartoe komt om de videoclips op te nemen die een uitleg geven over onderdelen van de methode. Ze zullen twee maanden blijven. Eerlijk gezegd word ik daar een klein beetje zenuwachtig van. Ik hoop dat de werkdruk daarmee niet teveel oploopt. Wij zullen namelijk aan moeten geven wat er gefilmd moet worden, het uit moeten laten spelen door ongeoefende ‘acteurs’ en het dan weer van commentaar moeten voorzien. Het gewone werk gaat in die tijd namelijk gewoon door. Een punt om voor te bidden.

'The beautiful tree’

De overheid in ontwikkelingslanden komt er in het boek 'The beautiful tree’ heel bekaaid vanaf. Het schetst hoe het westerse systeem van gratis onderwijs via de staatscholen een zeer goed functionerend onderwijssysteem in India om zeep hielp rond 1850. Het boek schetst een leerkracht die niet naar de ouders verantwoordelijk is voor prestaties in de klas en zijn daaraan gekoppelde inkomen. Een directeur die bang is de positie van leerkrachten te bedreigen ivm zijn eigen comfort en veiligheid. Overheidsinspecteurs die de directeuren niet controleren. Ze krijgen hetzelfde inkomen voor het feit of ze op kantoor zitten of over modderige paadjes op werkbezoek gaan. Een hoofd van de dienst onderwijs die dat niet verandert. Een politiek systeem dat de steun van leerkrachten (de geletterden in de dorpen) nodig heeft om herkozen te worden, etc.

Daar tegenover zet hij de (vaak niet erkende) privescholen die met 20% van het geld een beter leerresultaat neerzetten. Dit dmv mensen die een schooltje opzetten vanuit geldelijke motieven. De straatarme ouders betalen een bijdrage die ervoor zorgt dat de directeur (degene die de kleine winst opstrijkt) zijn leerkrachten heel goed monitort en controleert. Dit omdat de ouders anders hun kind naar een andere school laten gaan en zijn krappe winstmarge daarmee verdampt. Het lijkt me allemaal een volkomen logische redenering. De auteur stelde dat er vroeger in het westen ook een wijdverbreid systeem was van scholing voor de armen via de bijdrage van ouders. Hij ging niet zover om te stellen dat dit systeem in het westen zou werken, maar wie weet. Schrijf maar eens een bedrijfsplan en probeer de Rabobank mee te krijgen.

Het hele systeem leek me ook perfect toepasbaar op gezondheidszorg. Een collega was niet lekker en vroeg me haar naar de EHBO te brengen (er is hier geen huisartsenpost). Het was een nieuw gebouw, maar hoe vies het was... Ik denk dat patiënten zeker voor de faciliteit zou kiezen waar het schoon was met ervaren en aanwezig personeel. Over dat laatste trouwens rond 6 uur zondagmorgen niet te klagen. Er waren een dokter en twee verplegers. Dat is in het verleden wel anders geweest.

Er lagen een stuk of 5 patienten in de 14 bedden. Verpleegkundigen zijn er alleen voor de medische verrichtingen, familie moet de verzorging doen. Er lag dan ook een 11 jarig zusje te slapen in het bed van haar 15 jarige zusje dat haar hoofd gestoten had, misselijk was en pijn in haar maag had. En of je dan verantwoording leert nemen!

Binnenkort moeten we nog een website gaan samenstellen over het schoolboekenprogramma. Ook gaan er videoclips gemaakt worden met lesonderdelen. Ik heb de ouders van 10 kinderen uitgenodigd om toestemming te vragen hun kinderen op de film te laten zetten. Eerlijk gezegd maakt dat me echt een beetje rillerig. Een niet-Papua ouder vertelde na de ontmoeting dat een aantal Papua’s een claim heeft neergelegd bij een bank. De bank had een wedstrijd georganiseerd en daarvan een krantenartikel laten maken. De familie van één van de winnaars van de wedstrijd eist nu 1 miljoen dollar omdat zijn foto (in traditioneel ‘gewaad’) in de krant stond afgedrukt. En dat was notabene via de notaris allemaal afgedekt!

Leerkracht gezocht

In de nieuwsbrief nummer 22 kunt u lezen dat we op zoek zijn naar een leerkracht en waarom.


Klik op VACATURE voor meer informatie.

Nieuwsbrief nr. 22 familie Van Driel

Er is weer een nieuwsbrief beschikbaar van familie Van Driel, 
klik daarvoor op nieuwsbrief nummer 22


'Oudere' nieuwsbrieven kunt u vinden in het menu hiernaast onder "informatie"

Berichtje uit Papua

Waarschijnlijk een van de grootste verbeteringen in ons leven van het afgelopen half jaar is het feit dat de nieuwe brug een dag of 10 geleden open is gegaan. De eerste keren was dat zo’n genot. Niet meer elke dag naar de brug lopen, over een noodbruggetje gaan, motor ophalen, etc. Gewoon in een keer door, fantastisch. Ik moet zeggen dat het went, maar de eerste keren was ik toch echt heel dankbaar.

Onze hulp is alweer een maand ziek. Niet alleen voor haarzelf, maar voor ons ook echt heel lastig, aangezien Anne-Marie ook de hele dag van huis is. Dan kwam het op de avonden en het weekend aan. Nu hebben we 3 studentes die allemaal een paar uur per werk kwamen. Twee ervan waren zo fanatiek, dat we ons bijna in een hotel waanden. Tot en met nachtkastje toe werd alles opgeruimd. Dan heb je echt de wijsheid van Salomo nodig om te zeggen dat dat niet hoeft. Je wilt zoveel positieve energie ook weer niet op zijn Nederlands-recht-voor-zijn-raap afkappen.

Qua ratten en muizen hebben we het redelijk voor elkaar. Al is wel weer bewezen dat het analfabetisme hier echt heel hoog ligt. Die muis nam het stukje worst met gif gewoon mee. En dat terwijl ik er een briefje bij had gelegd dat het gif was :-). Mieren is een ander verhaal. Ongelooflijk zo ijverig en vindingrijk als die zijn. Als het dekseltje van de pindakaaspot ook maar iets schuin zit, heb je er zo 100 mieren in zitten.

Ook de tuin ziet er weer aardig uit. Onkruid eruit gehaald, gaten opgevuld, etc. Zeker Henrike is helemaal gek van werken in de tuin.

Deze week sturen we de bestanden op naar USAID van de boeken van het eerste semester. Mijn team heeft echt heel hard gewerkt om dat klaar te krijgen. We zijn daarmee dan ook allemaal echt moe.

Komende week moeten we voorbereidingen treffen om een team van hun mensen te coachen in het opzetten van een training over het gebruik van onze methode. Zelf hebben we daar de mankracht niet voor. Helaas zijn de trainingen die ze gaan verzorgen maar twee keer een dag of 5. Niet zo zinning, maar allicht beter dan niets. We moeten daarnaast ook voorbereidingen treffen voor het opnemen van videoclips over het gebruik ervan. Die worden dan op DVD tegelijk met de handleidingen aangeleverd.

Ik ben op dit momen een boek aan het lezen over John G. Paton. Een Schotse zendeling naar de eilanden in de Stille Oceaan vanaf 1860. Die eilanden hebben op heel wat punten een vergelijkbare cultuur met Papua. Erg interessant om te lezen. Zo vaak als die man met de dood bedreigd werd, maar elke keer bewaart God hem keer op keer voor een zekere dood. Inspirerend boek!

Dan was een film die we geleend hadden een volkomen tegenhanger. De film ging over een invalleerkracht op een verloederde middelbare school. De film was echt het toonbeeld van een leven zonder hoop en uitzicht. Ouders die hun kinderen alleen negatieve aandacht geven, zelfmoord en daartussen de leerkracht die eigenlijk geen dieper contact aan wil gaan met zijn studenten en ook niet meer uitzicht biedt dan, ‘je moet gewoon de storm uitrijden, ik heb geleerd dat het vanzelf voorbij gaat en dat het in de toekomst vast beter zal gaan.’

Eerst boeken binnenkort gedrukt!

Berichtgeving van afgelopen week uit Wamena van familie Van Driel.

Deze week een jonge Zuid-Afrikaan op bezoek gehad. Tertius is zijn naam. Was echt een leuke kerel om in huis te hebben. Veel serieuze gesprekken mee gehad, en (Martijn) ook een leuk bergje beklommen. Beneden gekomen stond de motor met een lege band te wachten. Ongelooflijk maar waar 40 km van Wamena was er een werkplaatsje met een Papua-eigenaar  die hem kon repareren. Hij heeft er een keurige, ouderwetse rubberplak op vastgesmolten!

Het curriculumteam heeft deze week heel hard gewerkt. Het doel is om aanstaande week een revisie van het eerste semester voor 95% klaar te krijgen.  De laatste 5% mogen we nog iets meer tijd aan besteden. Erg leuk dat het allemaal vorm krijgt.
Het plan is dat het binnenkort voor 10 scholen gedrukt wordt. Zij gaan het uittesten, zodat we nog wat aanpassingen kunnen doen en dan wil de sponsor (USAID) in November een heel grote bups gaan drukken. Superbevoorrecht dus, dat gaat heel, heel veel geld kosten. En ze kwamen het zomaar aanbieden, zonder dat we er zelf ook maar om gevraagd hadden!!! God is goed.

Ik kreeg deze week het contract toegestuurd. Daar moet m.i. nog wel wat aan gewijzigd worden, maar het wordt nu dus heel serieus.


Thuis gaat het goed. Behalve dat onze hulp Mila al ruim 3 weken niet komt. Ze is ziek, maar gaat er helaas maar heel kalmpjes wat aan doen. De kinderen helpen fantastisch, maar toch is het zo wel erg druk.
De brug staat ook weer onder water. We bidden om een goede, christelijke houding, ipv ons gepakt te voelen. Het is erg frustrerend dat locale Papuas bij de nieuwe brug iedereen tegenhouden met het argument dat hij nog niet officieel geopend is. Voetgangers en fietsen wordt oogluikend toegestaan. Ondertussen staan rokende en lijm snuivende straatkinderen klaar om motors over de ondergelopen brug te transporteren. Ze verdienen daar meer geld mee dan goed voor ze is.

Vrijmarkt Koninginnedag Middelharnis

Vandaag was het vanwege Koninginnedag vrijmarkt op "Den Diek" in Middelharnis. Naomi en Gerson van den Boogert en Inge de Ronde hebben op een kleedje gezeten en verschillende spullen verkocht. De opbrengst wilden zij geven aan "Help Onderwijs Papua". Een heel leuk initiatief.
En vanavond stonden ze bij mij (Jan van den Boogert) aan de deur. Ze kwamen  het mooie bedrag van € 100,25 overhandigen!
Inge, Naomi en Gerson, heel hartelijk bedankt!!

Weekbericht familie Van Driel - 28 april

We ontvingen van familie Van Driel weer een bericht over afgelopen week. U kunt dit lezen door de volgende link aan te klikken: Weekbericht 28 april 2012
Dit bericht zegt veel over de cultuur in Papua, zo totaal anders dan de onze. Het helpt ook te begrijpen onder welke omstandigheden Martijn en Anne-Marie hun werk moeten doen.

Weekbericht familie Van Driel - 16 april

Het had de afgelopen nacht hard geregend. Maar snel mijn motor aan de andere kant van de brug parkeren. Onderweg lijkt het tegen te gaan vallen, gezien de sputterende vervoermiddelen van andere motorrijders. Als ik aankom, rennen gelijk 7 jongens op me toe. Ze willen met alle liefde helpen, voor geld. Ik kijk eerst maar eens hoe het een vierwielaangedreven auto vergaat. Die kan er nog prima over, maar helaas, het water staat alweer minimaal 50 cm boven het brugdek. Wel wordt hij eerst gesommeerd te betalen. Ik vraag de jongens waarvoor de chauffeur moet betalen. Het blijkt dat ze wat takken uit het water hebben gevist die de doorgaan zouden kunnen hinderen. Ik maak me ernstig zorgen over de claimcultuur in combinatie met het verdwijnen van de juiste werkmentaliteit. We hopen altijd maar vurig dat we voor ongelukken bespaard blijven, ze vragen je zo 5.000 euro voor een paar schrammen. Het officiële dagloon ligt tussen de 6 en 15 euro, maar de overheid deelt overal zoveel geld uit zonder relatie naar werkuren. Loon lijkt daarmee geen waarde meer te hebben. Verder leert men de rijke armen hier te wachten op ‘Armenrijst’, ‘Respectgeld’ e.d. ‘Rijke armen’ omdat iedereen wel een varken heeft. En een varken van 150 kilo brengt hier rustig 2500 euro op. Niet overdreven, helaas.

Vandaag vertelde een nachtwaker op het complex dat mensen in de nieuwe bestuursgebieden soms wel meer dan 50 euro betalen om hun tuin gemaaid te krijgen. Er is daar zoveel geld dat het niet opkan. Drie tomaatjes kosten er 1,75 euro (officieel 2,5 uur werken), etc.

Weekbericht uit Wamena (Papua)

We ontvingen weer een berichtje van familie Van Driel....


Helaas zullen we een poosje slechter bereikbaar zijn via email. Het internet gaat er per 1 april officieel van af. We hopen dat de soep niet zo heet wordt gegeten als dat ze wordt opgediend en hopen maar dat anderen snel een oplossing vinden. Dan zullen wij ze wel braaf achterna lopen.


We hebben deze week een paar fijne droge dagen gehad. Dat kwam goed uit, want de brug was overstroomd. Helaas duurde het tot donderdag eer dat we er weer over konden en toen wisten we eigenlijk niet of we nu om regen moesten vragen of om nog meer droge dagen, omdat onze watertank alweer grotendeels leeg was. Nu giet het weer en reden we nog net niet door het water. Dus we zullen er maar op rekenen dat we morgen weer moeten lopen.
Overigens zou dat niet meer nodig hoeven zijn. Ze hebben de laatste stukjes wegdek gestort. Nu zou je er dus over kunnen, als ze tenminste die hele rij betonmolens van de brug af zouden halen. Zo'n brug is trouwens echt een business. Toen de oude instortte werden de stamhoofden afgekocht met zo'n 80.000 euro (gemiddeld loon per dag voor een ongeschoold iemand is 5 euro). Nu hadden een stuk of tien mensen pas de brugbouw geblokkeerd. Ze vroegen 500.000 euro. Uiteindelijk namen ze met de helft genoegen. Echt, werken wordt hier totaal ontmoedigd... 
En dan te bedenken dat de locale dienst onderwijs direct met de begroting wuift als je om geld vraagt: "Dit jaar gaat helaas niet lukken, 't is niet begroot, maar je kunt voor volgend jaar een voorstel inleveren." Ik kan beter op de brug gaan zitten!


Anne-Marie en de kinderen zijn druk bezig hun lesruimte te schilderen. Ze komen elke dag groen of blauw terug. Aan wit zijn ze nog niet toegekomen. Het wordt beslist heel indrukwekkend en prachtig. De kinderen zijn zeer enthousiast. Ze helpen lekker mee. Ik weet niet of het hiermee te maken heeft, maar Henrike concludeerde net dat ik geen blauwe of groene ogen heb, maar tussenin; mintkleur. Gerjanne en ik zijn momenteel wiskunde aan het doen. Ze had een keer een onvoldoende en de juf vond dat de toets over moest. Gerjanne had liever die onvoldoende laten staan :-)


Ondertussen ben ik het voorstel aan USAID aan het afmaken en verfijnen. Het plan dat ik indien gaat er vanuit dat ze voor 350 scholen boeken gaan drukken. Totaal meer dan 15.000 kinderen in klas 1 en 2. Erg bemoedigend!
Ook heel fijn is dat de collega's voor een deel al besloten hebben tot december te willen blijven. Dat is echt heel fantastisch, want het werven van nieuw personeel is moeilijk en daarnaast is het lastig om dit soort werk aan elkaar over te dragen. Desondanks heb ik daarnaast toch ook nog nieuw personeel nodig, dus uw gebed daarvoor wordt gewaardeerd.

Wonderen in Papua

Afgelopen week was vol genoeg, het wordt weer tijd voor normale schoolweken, als we tenminste zomervakantie willen nemen. 
Maandag 19 maart was het kijkavond in het Nederlandse klasje. De kinderen hadden de hele klas in het thema van het heelal gebracht. Het was interessant om een maanlandschap, ruimtevaartuigen, model van de planeten, sterrenbeelden aan het plafond, etc, etc te zien. De kinderen waren er helemaal van in de wolken. De ontmoeting eindigde met zelfgemaakte landingsvaartuigen die ongekookte eieren bevatten en het afschieten van raketten met azijn en bakpoeder. Zeer spectaculair allemaal. Een uurtje later was alles weer opgeruimd en zag de klas eruit om weer stevig les in te krijgen. In de praktijk viel dat nog niet mee. Afgelopen zaterdag was er namelijk de springsale. Allerlei etenswaar en tweedehands spullen werden verkocht om boeken van te kopen voor de basisschool Koinonia te kopen. Al met al een paar honderd euro bij elkaar gebracht. De kinderen waren van tevoren helemaal in de wolken van het idee en konden het daarom haast niet opbrengen om hun schoolwerk te doen. Vandaar, het wordt weer tijd voor normale schoolweken.

Deze maandag vertrekken pa en ma weer naar Nederland, niet teveel naar het weer vragen... de laatste weken waren erg regenachtig. De brug is minimaal de helft van de tijd overstroomd, helaas. Een gegeven dat heel onhandig en tijdverslindend blijft. Gelukkig is de blokkade bij de bouw van de nieuwe brug opgeheven. De mensen schijnen rijst te hebben gekregen. Helaas zien we echter toch weinig vooruitgang op dit moment. 
De landelijke overheid heeft aangekondigd dat de prijs van alle petroleumproducten per 1 april met 25% omhoog gaat. Dat is geen grap helaas.Dit betreft ook kookolie, dus de gewone man gaat dat goed merken. Dat de prijs daarmee uitkomt op 50 eurocent zegt niet zoveel, als je rekent dat de gemiddelde lonen toch zo'n 8 lager liggen dan in Nederland. In de grote steden  zijn demonstraties omdat men denkt dat de prijzen van andere producten daarmee ook 25% gaan stijgen.


Over het werk aan de schoolboeken is ook genoeg te melden. USAID wil dus een hoop geld in printen van de boeken gaan stoppen. Daarnaast gaan ze zelf de verantwoording nemen voor training. Ons team geeft overigens wel informatie en advies. Al met al lijkt het goed uit te pakken. Het tijdrovende trainingsonderdeel hoeven we dus niet te doen, dat zou ook niet gaan. USAID levert de gedrukte boeken straks in Wamena af, dus dat is niet zo'n grote belasting. Ik heb de locale stichting het plan voorgelegd, tenslotte zijn zij uiteindelijk verantwoordelijk omdat hun naam eronder staat. Al met al zijn wonderen letterlijk de wereld niet uit! We hebben nooit te veel aan het drukken van de boeken durven denken, omdat het maken ervan al genoeg werk was. Nu komt men zelf over de brug! 

Nieuwsbrief 21 familie Van Driel

Voor de laatste nieuwsbrief verwijzen wij u naar het menu "Informatie" aan de rechterkant, onder nieuwsbrieven familie Van Driel.

Beste onderwijs praktijkvoorbeeld van Papua

Afgelopen week dachten we even dat we weer de volgende overstroming van de

rivier mee gingen maken. Het water liep zo’n 10 cm hoog over het brugdek.

Gelukkig was het daarna weer een dag of wat droog, dus nu staat het weer wat

onder de brug. Het blijft altijd weer spannend.

Ik begrijp dat de benzineprijs in Nederland op een nieuw record van 1,79

euro ligt? Hoewel dat hier zonder benzinebon de standaardprijs is, hadden we

hier deze week ook een nieuwe recordhoogte. Een paar dagen lang werd er geen

benzine naar Wamena gevlogen. Volgens zeggen omdat het schip dat de vaten

moet brengen kapot was. De prijs schoot gelijk door het plafond. Binnen 48

uur was 1 liter Rp70.000 = 5,60 euro. Gelukkig hadden we nog wat in de tank,

dus we hebben niet hoeven kopen. Het is nu weer terug naar de

standaardprijs.

Ik kreeg woensdagmiddag opeens een mailtje dat ik maandag in Jayapura wordt

verwacht. Het hoofd onderwijs van de provincie had ons “beste onderwijs

praktijkvoorbeeld van Papua” genoemd. Nu worden we geacht het concept van onze lesboeken aan vertegenwoordigers van Unicef en de Wereldbank te presenteren. 
Ik had de neiging te weigeren, maar toen ik las dat ze vanuit

meer dan 10 deelprovincies komen, leek dat onverstandig. Deze twee

organisaties doen heel erg veel aan relaties met de overheid, dus als we

willen dat deze methode breed verspreid wordt, dan zijn zij een goede

ingang. Het probleem is alleen dat we nu zoveel activiteiten hebben, dat ik

aan mijn gewone werk niet toekom.

Bezoek hoofd onderwijs provincie en landendirecteur USAID

Maandag 30 en dinsdag 31 januari waren belangrijke dagen voor het curriculum team. We hadden het hoofd onderwijs voor de hele provincie uitgenodigd. En 1,5 werkdag voordat hij zou komen, was zeker dat dat hij ook daadwerkelijk zou komen.

Op maandagmorgen stond dus gelukkig het hoofd onderwijs op de stoep. Hij had 4 mensen bij zich. Daarnaast dienden twee hoofden van afdelingen onderwijs van de kabupaten (qua grootte tussen provincie en gemeente in) en nog vertegenwoordigers van drie anderen zich aan. Al met al een vertegenwoordiging die je normaal gesproken maar zelden bij elkaar krijgt. De vertegenwoordiger van USAID-SERASI was natuurlijk ook duidelijk in zijn nopjes.

Overhandiging cheque

Vorige week maandag heeft de Stichting een gift ontvangen van Kapper Krijger uit Middelharnis. Het was het mooie bedrag van € 511,50!
Bij de overhandiging van de cheque was het "Ons Eiland" aanwezig en zij hebben een verslagje en een foto gemaakt. Hierbij het resultaat:


http://www.deweekkrant.nl/pages.php?page=2118225


Een leuke manier om in de publiciteit te komen, we zijn daar heel blij mee! 
Ook op deze wijze willen we Kapper Krijger hartelijk bedanken voor dit initiatief!

Nieuws uit Papua

Hierbij weer het eerste berichtje in het nieuwe jaar van familie Van Driel. Over vuurwerk in Papua, einde bezoek (o)pa en (o)ma Van Driel, problemen met de brug en onderwijs...

Ik las dat in Nederland maar 19% van de mensen vuurwerk had gekocht, er schijnt al met al toch nog zo’n 70 miljoen aan te zijn uitgegeven. Ook schijnt het zo te zijn dat het grootste deel van de Nederlanders wil bezuinigen op defensie en ontwikkelingshulp. Het lijkt me dus realistisch om te zeggen dat het grootste deel van de mensen in Nederland geen vergankelijk vuurwerk heeft gekocht, uit solidariteit met die andere zaken waar je zelf ook niets aan overhoudt.

Hier hebben we trouwens niets kunnen merken van een kredietcrisis rond 12 uur ’s nachts op Oudejaarsavond. Uren achtereen schoot de ene na de andere schitterende vuurpijl de lucht in. Ik heb me laten vertellen dat er pijlen bij zijn van 50 euro per stuk. Onze dochters vonden dat we ook wel wat pijlen moesten kopen. Prima natuurlijk, ‘daar heb je zakgeld voor’. Van Henrike hoefde het toen niet meer, maar Gerjanne vond het alsnog wel leuk. Ze haalde Henrike over om er allebei een week zakgeld in te stoppen. Toen ze de helverlichte hemel op Oudejaarsavond zagen, hebben ze besloten dat ze het maar uit zouden stellen, ze hadden daar weinig aan toe te voegen. Ik ben ervan overtuigd dat ze er inderdaad meer lol van hadden toen ze het een andere avond op Pikhe afstaken. Daar is de lucht nog zwart. Toen opa en oma vervolgens het vuurwerk betaalden, kon dat natuurlijk alleen de feestvreugde maar verhogen.

We hebben de afgelopen weken heel wat plekjes bezocht. Ik denk niet dat jullie tegen pa en ma moeten gaan klagen over kredietcrisissen. Ze hebben genoeg mensen gezien die na een geldontwaarding van 1000% nog net zoveel hebben als ervoor; niets. De hokjes=huisjes naast de internationale school van 1,5x2 m spreken wat dat betreft boekdelen.

Overigens is er ook handel genoeg. Zaterdag liepen er twee mannen met een stuk of 6 kinderen ons achterop. Ze sjouwden allemaal met zware tassen vol mie. Ze hadden de kinderen uit hun dorp meegenomen die oud genoeg waren om te sjouwen, vanaf een jaar of acht. Vervolgens had iedereen een tas naar grootte gekregen. De kleinste sjouwde met een kilo of 8. Ze waren vroeg vertrokken en zouden tot het donker was doorlopen. In een tempo wat de meesten van ons niet vol zouden houden. Het plan was dat ze in een grot zouden overnachten en dan de dag erop aan het eind van de middag terugkomen in hun dorp. De leraren in zijn dorp zijn Papua’s en komen alleen om de jaarlijkse overgangstesten af te nemen. De dorpsleiders hadden hen al op de kop gegeven, ze hadden het gemeld in Wamena, maar niemand deed er iets aan.

Pa en ma hebben zich hier ook heel nuttig gemaakt. De zaken zijn geverfd en getimmerd, de aanrecht is zelden zo leeg geweest. Ik mag wel zeggen dat we de kolonialisten uitgebuit hebben. 350 jaar Indonesische kolonialisering maak je namelijk niet zomeer goed.

De enige brug voor gemotoriseerd verkeer over de Baliem is op dit moment weer helemaal dicht. We waden er dus overheen en worden dan tot ver over de knie nat. Eerder deze week gingen er nog vierwiel aangedreven auto’s doorheen. Het water liep dan over de motorkap tot de ramen. Taxibusjes deden hun aandoenlijke best om er ook overheen te komen, maar dat mocht op een gegeven moment ook niet meer baten. Het water stond dan tot boven de wielkassen, de motor liet men hard loeien om water in de uitlaat te voorkomen, maar al met al was het natuurlijk onmogelijk. “Iedereen uitstappen en duwen”, klonk het dan. De deuren gingen dan open, wat nog voor wat extra water in de auto zorgde.

Op dit moment is men dan eindelijk een loopbrug van tonnen aan het aanleggen. We hadden onze koffers al gepakt, toen we hoorden dat het zover was. Nu wachten we de nieuwste ontwikkelingen eerst maar weer af. Plannen wisselen soms op korte termijn wegen het opduiken van nieuwe informatie. Het is overigens heel tijdrovend. Om in de 5-6 km verder gelegen stad te komen, hebben we al gauw 45 minuten nodig.

Afgelopen week nog een ontmoeting met de dienst onderwijs van de provincie Papua. Daar zien we dan gelijk weer het grote voordeel van sponsoring door USAID, zij doen een hele berg lobby werk. Overigens hadden ze 1,5 uur voor de bijeenkomst nog gebeld dat we eraan kwamen, en toch was men toen niet beschikbaar. Dat duurde toen nog een uurtje of vier.  Het waren een aantal nieuwe mensen bij de dienst onderwijs en ik heb dus eerst maar uitgelegd waarom dit werk nodig is. Vervolgens zijn afspraken gemaakt voor een vervolgbezoek door de dienst onderwijs in Wamena.  Men wil graag zien wat er nu daadwerkelijk gedaan wordt.