Beste vrienden,
Hier in Papua heeft men één generatie de sprong gemaakt van de steentijd naar de laptop. De gemiddelde toerist verwijt de hier werkende blanken dat hij de mensen van hun cultuur beroofd heeft. “Vroeger waren ze toch ook gelukkig.” Ik kan hem helaas verzekeren dat de oude cultuur helemaal niet weg is. Vorige week hadden we hier midden in Wamena nog een heuse stammenoorlog. Honderden mannen liepen gewapend met pijl en boog, speren en bijlen door de stad. Ze wilden wraak nemen en een lid van een andere stam doden, zodat het weer 1-1 zou staan. Als ik geen gezin had, maar wel levensmoe was, zou ik er prachtige beelden hebben kunnen maken. Als ik het doelwit was geweest, zou ik deze brief niet meer hebben kunnen schrijven, want ik zag de met een speer gewapende man pas toen hij naast me stond.
Normaal zie je dit alleen op een cultureel festival, afgelopen week was het midden in de stad!
Normaal zie je dit alleen op een cultureel festival, afgelopen week was het midden in de stad!
Een zendeling die hier is opgegroeid zei dat hij zich alleen uit zijn jeugd (40 jaar geleden) zulke grote groepen krijgers kon herinneren. De oude gebruiken lijken in kracht toe te nemen.
Voor andere Papua’s uit de stam-menstrijd zich in de politiek. Men doet er alles aan om de eigen kampung op te waarderen tot een bestuurseenheid. Geld en posities zullen automatisch volgen. De rivaal wordt niet met wapens bestreden, maar als hij verliest, zal zijn stam de komende jaren geen enkele subsidie of overheidsbaan binnenhalen.
En denk nu niet dat het hierbij gaat om mensen die nergens in geloven. Helaas... gaat het ook christelijke organisaties niet voorbij. Op de lerarenopleiding STKIP kan men daar op dit moment over meepraten. Een aantal docenten maakt op dit moment problemen met het bestuur over hun toelages. Ik hoop van harte dat het snel voorbij is.
Als we naar deze voorbeeldjes kijken, kan je soms de vraag bekruipen of het wel zin heeft wat je doet. De echte vraag is mijns inziens een andere; doe ik als het tegenzit trouw en gehoorzaam mijn werk of kijk ik naar het resultaat en gooi ik het bijltje erbij neer?
Als gezin hebben we in ieder geval besloten dit jaar in Papua te blijven en te zien of we het financieel gezien zullen kunnen rooien. Ook daarbij proberen we niet teveel te denken of dat gaat lukken ja of nee. Iemand vertelde me pas een verhaal over iemand die te weinig fondsen had. In gebed haalde men de tekst aan uit de bijbel waarin staat dat het vee op duizend bergen van Hem is. De dag erop kwam iemand een zak met geld brengen, hij had zijn koeien verkocht nog voordat er gebeden was.
Ondertussen schrijven we gestaag aan leerboeken voor kinderen en handleidingen voor hun onderwijzers. Een student van STKIP heeft zijn hele vakantie voor ons zitten illustreren. Samen met twee locale collega’s proberen we ondertussen de leerkrachten voor te blijven. Tot op dit moment hebben we personeelstekort gehad, maar er is goede hoop dat dat in de maand september grotendeels wordt opgelost. Dat zou fijn zijn, want we moeten nu wel heel veel overuren maken.
In juli en augustus hebben we een groep leerkrachten getraind in het gebruik van het testmateriaal wat we al hebben geschreven. Een deel van hen zijn leerkrachten die al trainingen van ons hebben bijgewoond in de voorgaande jaren. Sommigen zitten al in de buurt van hun pensioen, maar ze zijn niet minder enthousiast. Ons materiaal voorziet in een grote behoefte. Jammer is dat de leerkrachten niet gewend zijn om te evalueren, daardoor krijgen we maar weinig tips.
Training aan leerkrachten in het gebruik van de testversie van de nieuwe lesmethode.
Gerjanne en Henrike krijgen les van Anne-Marie. Omdat de klasgenootjes van Henrike op verlof zijn, geeft Anne-Marie de hele week les. Gerjanne is voor een deel zelfstandig door de leerboeken aan het werken. Vooral de Franse taal moet het daarbij wel eens ontgelden, al die woordjes leren...
De timmermannen zijn ondertussen bezig aan de laatste klussen van onze woonruimte in een internaat op STKIP. Over een week of vier zou het klaar zijn. We zien er naar uit om daar te gaan wonen. Op die manier blijven we zijdelings bij de lerarenopleiding betrokken en kunnen we aan relaties met de studenten en collega’s blijven werken. Via lessen, dagopeningen en –sluitingen kunnen we mee blijven werken aan hun vorming. Het is namelijk goed mogelijk dat er een student in die stammenoorlog meeliep!
We zouden het erg waarderen als jullie voor ons blijven bidden. De uitdagingen zijn groot.
Hartelijke groeten van ons viertjes,
Martijn en Anne-Marie van Driel
Gerjanne & Henrike
