Een berichte van familie Van Driel over de kerstdagen in Wamena......
Bij ons in de kerk, stond de politie voor de deur. Ik neem aan voorzorgsmaatregelen.
In de kerk hadden sommige kinderen een nieuwe Kerstmuts gehad met daarin witte staarten, ze waren er duidelijk trots op. Verder waren er niet veel mensen in de kerk, velen zijn naar hun eigen dorpen voor de Kerstdagen. Dominee Malchus preekte uit Jesaja 9, over het volk wat in duisternis zit en een groot licht ziet. Hij schetste de situatie in Papua als mensen die uit de duisternis komen, maar er vaak weer voor kiezen om in de duisternis te gaan zitten dmv corruptie, ruzies, etc.
In de kerk komen, was voor ons nog wel een toer. Je kunt te voet over een ijzeren balkje nog droogvoets aan de andere kant van de rivier komen, maar dat scheelt nog maar een paar centimeter. Auto’s en motoren gaat er tot de koplamp in. De meeste mensen stappen van de motor en duwen hem er dan doorheen. Iemand stond de knalpot van zijn moter leeg te gieten, omdat het ding niet meer wilde starten. Die motor voelt zich natuurlijk ook mishandelt en weigert verdere dienst.
We hebben ook nog meegeluisterd naar de Christmas
Carols van het Kings Choir in Cambridge. Ahh, ik mis dat soort cultuur!
Zaterdagavond parkeerde ik de motor bij een kennis in de buurt van de brug en wachtte Anne-Marie en de kinderen bij de brug. De politiemannen vonden dat wel wat, drie van die blanke schoonheden. Ze vroegen hoe oud Gerjanne was, toen ze zei dat ze 13 was, sloegen ze bijna achterover en vroegen zich af hoe lang ze zou zijn tegen de tijd dat ze 25 werd. Vervolgens lichtten ze ons heel galant bij over de
brug.
Het voordeel is dan weer dat we de overluide Kerstmuziek in Wamena missen. We slapen in ieder geval goed. Alleen als we het horen regenen, beginnen we ons zorgen te maken. Als straks het werken weer begint, zullen we een huis in Wamena nodig hebben, zodat we niet iedere dag over een ondergelopen brug hoeven.
Donderdag de 23e december was de laatste werkdag. Vrijdag de 6e gaat het kantoor weer open.
Pa en ma Van Driel maken zich in huis nuttig. Pa heeft van alles voor ons geverfd en opgeknapt. Tussendoor zit hij boek na boek te verslinden. Afgelopen week hebben het Kerstfeest van STKIP bijgewoond in de buitenlucht. Op zaterdag zijn we de heuvel achter ons huis opgelopen.
Je hebt daar vandaan een leuk uitzicht op de school en ons huis. Later op de dag werden we opeens uitgenodigd bij de studenten om mee te eten. Ze hadden een kookput gemaakt met zoete aardappels, groenten en kip. Ze bleken 23 kippen gekocht te hebben, omdat iedereen zonder onderling overleg geld inlegde. Mij lijkt dat 10 ook wel meer dan genoeg was, maar ach. Ze eten niet zo vaak vlees, dus ze genieten er van. Ze vroegen of dat nu echt mijn ouders waren. Ze vonden ze er nog te jong en sterk uitzien. Nu is het lastig de leeftijd van mensen van een ander ras in te schatten, maar het is inderdaad wel zo dat de gemiddelde leeftijd van de Papua geen 63 is.Vanmiddag nog weer eens de heuvel opgelopen achter ons huis met wat gasten. Dat is altijd net een lekker tochtje van zo’n 45 minuten heuvel op. Het is niet altijd helemaal veilig daar, dus honden mee.
Inderdaad staan er halverwege drie mannen. De ene bleek de twee andere opgevangen te hebben en een boete te willen geven aangezien ze hier niet vandaan komen en de heuvel opliepen. Dit is zo ongeveer wat hij zei: “Je mag niet meer omhoog, want wat is nu de reden dat drie jaar geleden dat vliegtuig is neergestort op deze zelfde heuvel? “
En zo ging hij door. Mijn collega’s en ik zeggen wel eens tegen elkaar dat Wamena een deel van de andere wereld is. Het is meer waar dan ik vaak besef.
Deze man was duidelijk niet op zoek naar gesprekspartners, maar naar luisteraars: “Ik ben van school gegaan toen hij 13 was, omdat mijn ouders overleden toen ik zo oud was. Ik besloot de familiegrond te gaan bewaken. Nu heb ik vier kinderen.” (Verder heeft hij ook een cocon van een insect aan zijn muts hangen. Die cocon geeft hem bijzondere vermogens om vrouwen aan te trekken.) Hij vertelde vrolijk door dat hij gedroomd had dat de gebiedsburgemeester en een kampunghoofd aan de macht zouden komen. Dat is allemaal gebeurd.
Daarnaast blijkt de heuvel waar we op staan Sepula te heten, wat ‘verdelen’ betekent. Toen de eerste aardbewoners uit de bron met dat blauwe water verderop uit de grond kwamen, liepen ze naar deze bewuste heuvel, maakten bovenop een traditionele stoofput en verdeelden de grond onder de stammen. De man vertelde verder “Je weet wel, op de plek waar dat vliegtuig is neergestort. De overheid heeft indertijd de stamhoofden betaald voor het feit dat dat vliegtuig op hun grond is neergestort. Nee, hij heeft daar geen Rupiah van genomen. Je weet toch dat alle stamhoofden die vroeger grond aan de Indonesiërs hebben verkocht al overleden zijn.
Nee, verkoop nooit je grond. Deze grond is alles wat we hebben. Deze grond heeft dezelfde kleur als onze huid, het is een deel van ons. Als we straks vrij zijn(?) is dat hetgeen wat we moeten beheren. Ooit heeft er hier een Javaan plantjes uit de grond gestoken, hij is op deze heuvel vermoord. Ze mogen niets van onze spullen nemen. Weet je dat ... (naam van een ontwikkelingswerker die hier geboren is en nog woont) rijk is geworden van wat hij op deze heuvel gevonden heeft? Hij ging met een zaklamp grotten in en heeft daar iets vandaan gehaald. Je kunt het zelf zien, hij is nu rijk.
Nu heeft de overheid 80.000 euro betaald aan de stamhoofden omdat de brug over de Baliem is ingestort. Zodat dat niet verder zal gaan en dat het bij de volgende brug niet meer zal gebeuren. Dat heeft helemaal geen zin. Waar komt de Baliem vandaan, waar gaat hij langs en waar gaat hij naartoe? Hij had al die stamhoofden bij elkaar moeten roepen en die hadden met zijn allen moeten besluiten dat ze de brug steunden. Dan zou het echt niet meer gebeuren, nu stort dat ding morgen in.
Deze heuvel is bijzonder. Verderop is een deel van de heuvel dat nog nooit bewogen heeft tijdens welke aardbeving dan ook. Ik denk dat daar het kruis van Jezus heeft gestaan. En Zijn bloed is vast het begin geweest van de zoutbron bij Kurulu (10 km verderop). Dat is de beste zoutbron van het hele gebied.”
Ik ben toch eigenlijk wel blij als ik weer verder kan lopen, we stappen dan wel op dezelfde wereld rond, maar ik heb toch even tijd nodig om deze denktrant te verwerken...
