Bericht september week 2

Zoals beloofd een volgende week met belevenissen........

Gerjanne en Henrike hebben weer een nieuw project afgerond. Het moest een bouwsel voor de honden worden. Uiteindelijk is het een prachtige molen geworden. Die staat dan in een paar uurtjes in elkaar. Het mooie rieten dak, blijkt bij nader beschouwing uit het rieten dak van een afdakje te komen, dat hadden de apen ons niet verteld... Gerjanne vierde gisteren (17/9) haar 13e verjaardag. We hadden een tiental tieners uitgenodigd die heel gezellig met elkaar zaten te kletsen, aardappels te roosteren en daarna nog net zo vrolijk een spel (tikkertje met dierengeluiden) in de donkere tuin gingen doen. Anne-Marie en ik zaten het als de oudelui vanaf een bankje heerlijk aan te kijken. Wat een verschil met 5 jaar geleden toen we een kinderfeestje in drie talen hadden en een knutselwerkje hadden dat niet echt een succes was. Naast allerlei meidendingen, had Gerjanne een hamer gevraagd, op naar het volgende project. 

Voor de poort van ons complex zijn timmermannen van de overheid bezig om diepere goten aan te leggen. Gerjanne wil daarom op het moment het complex niet erg graag af, teveel belangstelling en naroepen.

In de kerk was de preek helaas niet echt te volgen. Hopelijk gaat dat straks in de Engelstalige bijeenkomst straks beter. Wel waren er allemaal afkondigingen. De belangrijkste was over de bouw van een nieuwe kerk. De oude kerk is inderdaad klein, maar zou mijns inziens met een uitbouw prima te gebruiken zijn. Nu heeft men in Pass Vallei een nieuwe kerk, inclusief gotische ramen. Men wil in Wamena niet achterblijven. Zeker niet nu over twee jaar het jubileum van 50 jaar zending is. Ik weet niet hoeveel de kerk moet gaat kosten, maar de gemeente zal het in ieder geval niet op kunnen brengen. De eerste vruchten van het feit dat de Yali’s een eigen bestuursdistrict hebben zijn echter al merkbaar, de nieuwe gebiedsburgemeester had alvast maar een miljard gegeven (80,000 euro, ook voor hier een bedrag van groot formaat!) Het jubileum zou daarbovenop zelfs 8 miljard moeten gaan kosten. Onvoorstelbaar veel voor een gebied als dit, ieder gemeentelid wordt geacht elke zondag 100,000 rupiah (8 euro) in een doos voorin de kerk te stoppen. Als je dan rekent dat het gemiddelde gezin per maand ongeveer 10-15 keer dat bedrag binnenkrijgt, snap je wel dat dat niet mogelijk is. Daarnaast zijn er maar zo’n 15.000 mensen in het het kerkgenootschap, dus daar hoeven ze het ook niet van te verwachten.

Voor het curriculum project hebben we gelukkig ook weer positieve berichten. Allereerst is schrijfster nummer vier aangekomen. Christina, regelrecht uit Jakarta. Ze zal hier nog wel de nodige cultuurschokken moeten ondergaan. Het begon in ieder geval al minder mooi. Ze rijdt mee op het brommertje van mijn collega Kiki. Die bracht gelukkig eerst een ander naar de bus en zou daarna terugrijden om haar op te halen, dat ging niet door. Bij de brug stonden echter een paar dronkenlappen voorbijgangers en vooral vrouwen lastig te vallen. Gelukkig heeft de politie ze uiteindelijk opgepakt. Ravita (die nu net twee weken bij ons werkt) wilde ze met stenen bekogelen, ze blijkt nogal een koele te zijn, ze duurde heel zachtzinnig zijn hand weg en hij deed niets meer!

Bericht september week 1

Vanaf heden zullen er vaker berichtjes worden geplaatst op deze weblog, zodat u beter op de hoogte blijft van het reilen en zeilen van Martijn, Anne-Marie, Gerjanne en Henrike. Nu een update van de eerste week van september, later deze week meer....... 

Het plan is dat we binnenkort gaan verhuizen naar het internaat van STKIP. Ons appartementje daar vordert gestaag. Er wordt nu door 4 man aan gewerkt, dus nog een aantal weken en we gaan echt verhuizen. Ik kan het nog niet zo geloven, dus heb ook nog niets ingepakt. Onze hulpen hebben al eens zitten filosoferen met elkaar dat er alleen voor Henrike’s kamer al een vrachtwagen nodig is! Tja, zo door de jaren heen verzamel je van alles. Vreselijk!!!

De kamers van de meiden zijn geverfd in een prachtig heldergroen en helderblauw. De badkamer is ook al een eind af. Het idee van de werking van een badmengkraan was door de timmerman niet helemaal begrepen. De twee pijpen kwamen op twee meter hoogte uit de muur. Toen ik hem vertelde dat we dan niet goed bij de kraan zouden kunnen, zette hij de kraan op 1,30 meter. Uiteindelijk heeft de bouwverantwoordelijke de man verteld dat het nog lager moet, nu zit de kraan 20 cm boven de badrand. Ik neem aan dat dat de definitieve positie zal zijn ;-)

Afgelopen woensdag werd de betaling geregeld van afschuwelijke moorden van een paar weken terug. Er moesten 200 varkens betaald worden. Het hele veld bij het politiebureau zat vol met krijgers met pijl en boog. Ik reed er per ongeluk midden door, maar het zag er erg indrukwekkend uit. De sfeer was niet gespannen, anders was ik wel een eindje omgefietst. Later hoorden we de groep schreeuwen. De rust is weergekeerd.

Henrike schijnt over de grootste hobbel heen te zijn met lezen, ze is nu boekjes aan het lezen van AVI 8 niveau en zei deze week tegen Anne-Marie dat ze maar weer eens een AVI toets moest doen. U kunt zich wel indenken dat het ons als ouders erg goed doet. Na vijf jaar extra les heeft ze nu zoveel plezier in lezen, dat ze zelf een boek pakt!  Het moeten dan wel nieuwe boeken zijn, de oude Piet Prins, etc. boeken, doen het niet meer bij onze dochters.

Onderwijs voor Papua - voorbeeld lesmethode

Leerkrachten hebben op Papua in het algemeen zelf slecht onderwijs gehad en kunnen de ingewikkelde boeken uit Java niet aanpassen aan het niveau van de kinderen. Analfabetisme neemt ieder jaar nog toe en schooluitval ligt in Papua op meer dan 50%. Wie gaat hier straks leiding geven in kerk en maatschappij?
Wij (Martijn en Anne-Marie) geloven dat we de taak hebben om aangepaste leerboeken te schrijven. Met handleidingen in eenvoudig Indonesisch, zodat zelfs mensen die geen leraar zijn kinderen kunnen leren lezen en rekenen.

Werkblad rekenen 1

Werkblad rekenen 2

De handleiding voor de leerkrachten is de kern van de methode. 
Hieronder wordt de letter "m" van mama aangeleerd. Daaronder in welke woorden de "m" nog meer voorkomt.

Hieronder ziet u dat het werkblad wordt toegelicht; Het vinden van de "m" in de tekst en het schrijven van de letter "m".

Nieuwsbrief 19 familie Van Driel

Beste vrienden,

Hier in Papua heeft men één generatie de sprong gemaakt van de steentijd naar de laptop. De gemiddelde toerist verwijt de hier werkende blanken dat hij de mensen van hun cultuur beroofd heeft. “Vroeger waren ze toch ook gelukkig.” Ik kan hem helaas verzekeren dat de oude cultuur helemaal niet weg is. Vorige week hadden we hier midden in Wamena nog een heuse stammenoorlog. Honderden mannen liepen gewapend met pijl en boog, speren en bijlen door de stad. Ze wilden wraak nemen en een lid van een andere stam doden, zodat het weer 1-1 zou staan. Als ik geen gezin had, maar wel levensmoe was, zou ik er prachtige beelden hebben kunnen maken. Als ik het doelwit was geweest, zou ik deze brief niet meer hebben kunnen schrijven, want ik zag de met een speer gewapende man pas toen hij naast me stond.

Normaal zie je dit alleen op een cultureel festival, afgelopen week was het midden in de stad!

Een zendeling die hier is opgegroeid zei dat hij zich alleen uit zijn jeugd (40 jaar geleden) zulke grote groepen krijgers kon herinneren. De oude gebruiken lijken in kracht toe te nemen.

Voor andere Papua’s uit de stam-menstrijd zich in de politiek. Men doet er alles aan om de eigen kampung op te waarderen tot een bestuurseenheid. Geld en posities zullen automatisch volgen. De rivaal wordt niet met wapens bestreden, maar als hij verliest, zal zijn stam de komende jaren geen enkele subsidie of overheidsbaan binnenhalen.

En denk nu niet dat het hierbij gaat om mensen die nergens in geloven. Helaas... gaat het ook christelijke organisaties niet voorbij. Op de lerarenopleiding STKIP kan men daar op dit moment over meepraten. Een aantal docenten maakt op dit moment problemen met het bestuur over hun toelages. Ik hoop van harte dat het snel voorbij is.

Als we naar deze voorbeeldjes kijken, kan je soms de vraag bekruipen of het wel zin heeft wat je doet. De echte vraag is mijns inziens een andere; doe ik als het tegenzit trouw en gehoorzaam mijn werk of kijk ik naar het resultaat en gooi ik het bijltje erbij neer?

Als gezin hebben we in ieder geval besloten dit jaar in Papua te blijven en te zien of we het financieel gezien zullen kunnen rooien. Ook daarbij proberen we niet teveel te denken of dat gaat lukken ja of nee. Iemand vertelde me pas een verhaal over iemand die te weinig fondsen had. In gebed haalde men de tekst aan uit de bijbel waarin staat dat het vee op duizend bergen van Hem is. De dag erop kwam iemand een zak met geld brengen, hij had zijn koeien verkocht nog voordat er gebeden was.

Ondertussen schrijven we gestaag aan leerboeken voor kinderen en handleidingen voor hun onderwijzers. Een student van STKIP heeft zijn hele vakantie voor ons zitten illustreren. Samen met twee locale collega’s proberen we ondertussen de leerkrachten voor te blijven. Tot op dit moment hebben we personeelstekort gehad, maar er is goede hoop dat dat in de maand september grotendeels wordt opgelost. Dat zou fijn zijn, want we moeten nu wel heel veel overuren maken.

In juli en augustus hebben we een groep leerkrachten getraind in het gebruik van het testmateriaal wat we al hebben geschreven. Een deel van hen zijn leerkrachten die al trainingen van ons hebben bijgewoond in de voorgaande jaren. Sommigen zitten al in de buurt van hun pensioen, maar ze zijn niet minder enthousiast. Ons materiaal voorziet in een grote behoefte. Jammer is dat de leerkrachten niet gewend zijn om te evalueren, daardoor krijgen we maar weinig tips.

Training aan leerkrachten in het gebruik van de testversie van de nieuwe lesmethode.

Gerjanne en Henrike krijgen les van Anne-Marie. Omdat de klasgenootjes van Henrike op verlof zijn, geeft Anne-Marie de hele week les. Gerjanne is voor een deel zelfstandig door de leerboeken aan het werken. Vooral de Franse taal moet het daarbij wel eens ontgelden, al die woordjes leren...

De timmermannen zijn ondertussen bezig aan de laatste klussen van onze woonruimte in een internaat op STKIP. Over een week of vier zou het klaar zijn. We zien er naar uit om daar te gaan wonen. Op die manier blijven we zijdelings bij de lerarenopleiding betrokken en kunnen we aan relaties met de studenten en collega’s blijven werken. Via lessen, dagopeningen en –sluitingen kunnen we mee blijven werken aan hun vorming. Het is namelijk goed mogelijk dat er een student in die stammenoorlog meeliep!

We zouden het erg waarderen als jullie voor ons blijven bidden. De uitdagingen zijn groot.

Hartelijke groeten van ons viertjes,

Martijn en Anne-Marie van Driel

Gerjanne & Henrike