Kerst in Wamena

Een berichte van familie Van Driel over de kerstdagen in Wamena......

Bij ons in de kerk, stond de politie voor de deur. Ik neem aan voorzorgsmaatregelen.

In de kerk hadden sommige kinderen een nieuwe Kerstmuts gehad met daarin witte staarten, ze waren er duidelijk trots op. Verder waren er niet veel mensen in de kerk, velen zijn naar hun eigen dorpen voor de Kerstdagen. Dominee Malchus preekte uit Jesaja 9, over het volk wat in duisternis zit en een groot licht ziet. Hij schetste de situatie in Papua als mensen die uit de duisternis komen, maar er vaak weer voor kiezen om in de duisternis te gaan zitten dmv corruptie, ruzies, etc.

In de kerk komen, was voor ons nog wel een toer. Je kunt te voet over een ijzeren balkje nog droogvoets aan de andere kant van de rivier komen, maar dat scheelt nog maar een paar centimeter. Auto’s en motoren gaat er tot de koplamp in. De meeste mensen stappen van de motor en duwen hem er dan doorheen. Iemand stond de knalpot van zijn moter leeg te gieten, omdat het ding niet meer wilde starten. Die motor voelt zich natuurlijk ook mishandelt en weigert verdere dienst.

We hebben ook nog meegeluisterd naar de Christmas 

Carols van het Kings Choir in Cambridge. Ahh, ik mis dat soort cultuur!  

Zaterdagavond parkeerde ik de motor bij een kennis in de buurt van de brug en wachtte Anne-Marie en de kinderen bij de brug. De politiemannen vonden dat wel wat, drie van die blanke schoonheden. Ze vroegen hoe oud Gerjanne was, toen ze zei dat ze 13 was, sloegen ze bijna achterover en vroegen zich af hoe lang ze zou zijn tegen de tijd dat ze 25 werd. Vervolgens lichtten ze ons heel galant bij over de 

brug.

Het voordeel is dan weer dat we de overluide Kerstmuziek in Wamena missen. We slapen in ieder geval goed. Alleen als we het horen regenen, beginnen we ons zorgen te maken. Als straks het werken weer begint, zullen we een huis in Wamena nodig hebben, zodat we niet iedere dag over een ondergelopen brug hoeven.

Donderdag de 23e december was de laatste werkdag. Vrijdag de 6e gaat het kantoor weer open.

Pa en ma Van Driel maken zich in huis nuttig. Pa heeft van alles voor ons geverfd en opgeknapt. Tussendoor zit hij boek na boek te verslinden. Afgelopen week hebben het Kerstfeest van STKIP bijgewoond in de buitenlucht. Op zaterdag zijn we de heuvel achter ons huis opgelopen.

Bezoek en sollicitatie

Afgelopen week zijn de ouders van Martijn gearriveerd voor een bezoek, het werk aan de schoolboeken gaat ook door.........

Het is bewezen dat je geen Engels hoeft te kunnen spreken en ook geen vliegervaring hoeft te hebben om in Papua te arriveren. Mijn ouders hebben het helemaal overleefd. Ze vonden de reis wel lang, maar ze zijn er dan toch maar! Toen de koffers opengingen hebben we ons gelaafd aan chocoladeletters en boterstaven. Jullie boffen daar maar!

Ma Van Driel is helemaal sprakeloos in Wamena, al komt dat meer door het feit dat ze onder de airconditioning in Sentani heeft geslapen dan door wat ze ziet. Ze kan alleen nog fluisteren, maar ik heb niet het idee dat ze daardoor minder zegt ;-)

In ieder geval genieten ze van de kleinkinderen. Er worden verwoede pogingen ondernomen om allerlei beesten te haken uit boekjes met prachtige voorbeelden, maar onbegrijpelijke commando’s zoals: “toer 8: 3 v, 2 v in de volgende v, 12v , 2v in de volgende, herhaal van het begin nog 1x (=42v).” Geloof me, als je nog meer onbegrijpelijke commando’s uitvoert, lever het een pinguin op.

Afgelopen week kwam er een jonge Papuavrouw solliciteren die net is afgestudeerd van een universiteit in Java. Ze is 9 jaar geleden met haar aangenomen ouders naar Java verhuisd. Haar biologische ouders konden de opvoeding allemaal niet betalen en ze is dus bij een Javaans gezin opgegroeid. Ze is nu in een andere plek om toestemming aan haar biologische ouders te vragen bij ons te werken. Ik heb ze gezegd dat ze dan eerst een paar dagen bij ons kan komen werken, om vervolgens adhv een evaluatiegesprek te besluiten of ze door kan gaan ja of nee. Nadeel is natuurlijk dat ze geen ervaring heeft, niet echt een goede basis voor het schrijven van een curriculum... Vanuit Papua reageerde er echter verder niemand op de advertenties, dus dan kom je toch weer in Java uit. Nadeel is dat je dan ook niet goed weet wie je binnenhaalt en het loopt op heel hoge kosten uit vwb sollicitatiegesprekken, huisvesting en vliegtickets. Wellicht is zij een goed alternatief. Daarnaast is haar kennis van Papua en tegelijk van de wereld daarbuiten zeker een pluspunt.

Van de dienst onderwijs in Jayapura belden ze deze week dat ze een evaluatie wilden uitvoeren mbt ons curriculum. Dit moet verder kortgesloten worden, ik ben benieuwd hoe dat verder zal gaan.

Het leven in Papua

In de nieuwsbrief van afgelopen week was er veel te lezen over de voortgang van het onderwijsproject. In dit bericht kunt u/jij meer lezen over het dagelijkse leven van familie van Driel van de afgelopen twee weken. Heel interessant is ook om te lezen over het leven van de mensen uit Papua.


Twee weken was een kennis/ver familielid van ons aangekomen. Norman komt uit Schotland en voelt zich hier in de glooiende heuvels helemaal op zijn plaats. Op sommige plaatsen lijkt het soms net Schotland. Hij fiets er op een Hollandse fiets lekker op uit. Leuk om na een heel aantal jaren het contact weer op te halen.

Vrijdag en zaterdag na de aankomst van Norman zijn we als gezin en met Norman en verschillende collega’s er op uit geweest. We zijn naar een plaats gelopen dat Ugem heet, een uurtje of drie lopen vanaf Kurima. Het is daar prachtig. Ik moet zeggen dat het ook heerlijk liep over de “respectweg”. Oftewel een weg die is aangelegd door de dorpssamenlevingen en waarvoor tien keer meer is betaald dan dat de werkelijke kosten waren. Helaas kan ik dat geen respect noemen voor een goede werkhouding, maar is het het bederven van een ethiek van hard werken. En dat die ethiek bij de oudere generatie ruimschoots aanwezig was, was wel te zien bij de aanleg van de groentetuinen. Een paar mannen van een jaar of 60-65 (in peniskokers) waren daar tot 30 minuten voor het donker was nog hard aan het werk. De jongere generatie was afwezig. Bewonderenswaardig om te zien hoe sterk deze mannen zijn. Men brandt een oude tuin weer helemaal schoon, plant zoete aardappelscheuten en wacht tot men kan gaan oogsten. Een maand of 5 later. De oogsten wordt niet in 1x binnengehaald, maar de vrouwen halen elke dag zoveel als ze nodig hebben. Na een maand of vier is de tuin dan leeg. De tuin ligt dan weer braak voor een jaar of 5/6. Ontzagwekkend om te bedenken dat er dus continu oude tuinen moeten worden klaargestoomd.

Onderweg natuurlijk met veel kinderen een praatje aangeknoopt. De meesten hebben vanaf nu tot half januari vrij. Het huis waar we overnachtten, wordt gerund door een schoolhoofd die wel les lijkt te geven. Helaas met weinig effect, want de kinderen van zijn zesde klas konden tellen met sprongen van 5 niet doorzetten tot boven het getal 100. Ik zag op het lesrooster dat er dan ook maar 1x per week rekenen en 2x per week taal was gepland. We zijn er duidelijk nog niet. Andere kinderen kwamen net uit school. Toen ik vroeg wat ze geleerd hadden, zeiden ze eerst Indonesisch, maar uiteindelijk bleek het aardrijkskunde te zijn. Waar het over ging wisten ze niet meer. Ik kon niet meer van nieuwsgierigheid en ben even naar de school doorgelopen. Stonden er op bord 10 vragen met antwoorden. Zoiets van: Wie is de gouverneur van Papua? Dat hadden ze overgeschreven, zonder veel begrip. De leerkracht had waarschijnlijk de tijd doorgebracht in een andere klas of het kantoor.

Nieuwsbrief 20 familie Van Driel

Beste vrienden,

“Hoeveel leerlingen worden er nu met deze conceptboeken bereikt”, vraag ik aan de vertegenwoordigster van stichting Yasumat. “Ongeveer 6000”, is het antwoord. Daar werden we blij van. De collega’s hadden ook wel wat bemoediging nodig. Desgevraagd zei een van de collega’s dat een normaal mens dit werk maar moeilijk volhoudt. Iedere dag zitten ze trouw te schrijven aan de nieuwe lesmethodes voor Indonesisch en Rekenen. De computer is echter niet de meest gezellige compagnon en het werk vereist een grote concentratie.

Gelukkig zijn we qua personeel nu zo ongeveer op sterkte. De ergste werkdruk is daarmee opgelost. We zijn nu met vier schrijfsters, een deeltijd tekenaar en iemand die veel aanpassingen uitvoert in oude lesplannen. Het blijkt dat we van de leerkrachten die onze methode gebruiken geen kritiek krijgen.

Ze vinden alles even geweldig. Heerlijk om te horen, maar perfect is zo’n eerste versie nu ook weer niet, dus zijn we ertoe over gegaan om verschillende eindejaarsstudenten de stof te laten lesgeven op twee dorpsscholen in de buurt. De collega’s zelf geven ook twee keer per week les. Op die manier ervaren ze beter wat er door de kinderen wordt opgepikt op basis van onze lessen. Het niveau van de opgaven moet bijvoorbeeld naar beneden. Kinderen blijken zo weinig ervaringen te hebben met schoolwerk, dat echt maar een ding tegelijk gevraagd moet worden; vraag kinderen niet een woord in de zin in te vullen en tegelijk te letten op punten en hoofdletters. Deze ervaringen zijn dan ook erg waardevol. Voor de komende lessen worden die leerpunten dan gelijk doorgevoerd. Voor de al afgeronde lessen, moeten die punten door onze computerman worden aangepast.

Qua tekenaar zitten we op dit moment het moeilijkste. We hebben alleen een parttime tekenaar. Een jongen die nog op de middelbare school zit. En zelfs die kwam een paar weken niet, omdat zijn moeder het wel best vond. Gelukkig was ze te vermurwen en zoonlief kreeg weer toestemming om te komen tekenen. Echt heel knap, volkomen autodidact. Stuur gerust een boek met tekentechnieken voor hem op, dat zal hij leuk vinden.

De trainingen zijn helaas wat minder succesvol. Veel leerkrachten geven niet vaak genoeg les en komen daardoor niet door de stof heen. De motivatie om een training bij te wonen over materie die ze pas over drie maanden tegenkomen is dan wat minder. Ik vraag me in alle gemoede af hoe die leerkrachten gaan garanderen dat hun kinderen straks voldoende scoren. Helaas maken velen dat ook niet waar.

Deze leerkrachten geven meerdere dagen per week les met onze methodes

Op dit moment gebruiken dus de 6000 kinderen in dorpen onze lesmethodes. Daarnaast schat ik in dat ook nog minimaal 400 kinderen rond Wamena al les krijgen uit deze methode. Dit motiveert erg. We hopen tenslotte dat met deze methodes kansarme kinderen de gelegenheid krijgen te leren rekenen en lezen. En uiteindelijk hopen we als team dat de bijbel daardoor meer gelezen gaat worden.

De overheid begint gelukkig ook steeds enthousiaster te worden. We zouden een dag organiseren met discussies over doelstellingen, leermethode, etc. Het hoofd onderwijs van de provincie Papua vroeg of we dat uit wilden stellen, zodat hij er persoonlijk ook bij kon zijn. Dat maakt ons erg blij, want uiteindelijk is het de provincie die de stempel erop moet zetten dat deze materialen officieel goedgekeurd zijn. 

Een kind van klas 1 werkt aan één van onze werkbladen voor rekenen.

De enige kritiek die we krijgen is dat het taalgebruik niet voldoende Algemeen Beschaafd Indonesisch is. Daar kan ik alleen maar mee instemmen. Dat is namelijk bewust zo gedaan, omdat kinderen die thuis nooit Indonesisch horen dat taalniveau ook niet zouden begrijpen.

Voor 2012 hebben we een verlenging ingediend voor de samenwerking met USAID. Volgens de berichten gaan we inderdaad een verlenging krijgen, voor hoe lang is nog niet zeker. De samenwerking met USAID is niet altijd simpel. Ze hebben waslijsten aan voorwaarden en documenten die ingevuld moeten worden, maar ik kan de Amerikaanse belastingbetalers garanderen dat we hun geld goed gebruiken. Gelukkig zijn daarmee de locale kosten grotendeels gedekt. Voor de kosten van ons gezin ligt dat lastiger.

Als gezin zijn we blij dat we in een deel van het internaat van de lerarenopleiding wonen. Niet wat de nachtrust betreft (studenten in Nederland lopen waarschijnlijk niet om 6 uur ’s zaterdagochtend voor je slaapkamerraam te voetballen). We zijn wel blij wat contacten aangaat. Het is gewoon doenbaarder om een mooi gesprek te hebben met studenten of collega’s. Van de week nog naar aanleiding van het feit dat een meisje van het eerste semester zich opeens in de wc bleek te hebben opgesloten en daar aan het bevallen(!) was. Ze heeft het 9 maanden voor zichzelf ontkent dat ze zwanger was. Daarnaast een goed gesprek met een collega over zijn verkering. Onder werktijd heb je die gesprekken niet zo snel, dan is het te druk, maar ’s avonds gaat dat beter.

De kinderen genieten van het buitenleven en er zijn altijd wel studenten die ook in de rivier willen zwemmen, willen sporten of je haar invlechten.

Anne-Marie geeft nog steeds onze kinderen les. Ze is blij dat ze daarmee goed onderwijs kan waarborgen. Tegelijkertijd is het niet altijd eenvoudig om als ouder twee tieners les te geven, zij doet daarmee werk wat niet zo in het oog springt, maar wel een heel belangrijke voorwaarde is voor ons verblijf hier.

We vragen jullie gebed voor gezondheid, wijsheid, scholing voor de kinderen en de financiële situatie.

Hartelijke groeten van ons viertjes,

Martijn en Anne-Marie van Driel

Gerjanne & Henrike

PO Box 109, 99511, Wamena, Papua, Indonesië