Ontmoeting met Unicef

Van Martijn..........

Donderdag 18 en Vrijdag 19 april was ik aan de kust uitgenodigd voor een ontmoeting van Unicef. Men had mensen uit de onderwijswereld uitgenodigd om de materialen van Unicef te evalueren. Omdat ons team schoolboeken schrijft, bedacht men dat men ook onze input wilde hebben. Hoewel we midden in de revisie van onze eigen boeken zitten, leek het toch nuttig om daar gehoor aan te geven mede vanwege de gevarieerde achtergrond van de deelnemers en de gelegenheid contacten op te bouwen.

De vergadering oordeelde in zijn algemeenheid dat de door de overheid (met steun van Unicef) ontwikkelde materialen nog aangepast moeten worden voor de mensen buiten de stad. Te complex, te theoretisch, te hoog taalgebruik en teveel. Een deel van de deelnemers vond onze materialen veel concreter en beter bruikbaar, een compliment dus. Ook de vertegenwoordigers van Unicef waren onder de indruk van onze materialen. 

Afgelopen week kregen we bezoek van één van hen, en men besloot onze lokale kosten voor een korte periode te sponsoren. Korte sponsoring is altijd beter dan geen sponsoring, en we zijn er erg blij mee. Het lijkt erop dat het aanstaande week rond gaat komen. Men ziet het als een onderdeel van hun plan om materialen voor te bereiden voor hun komende vierjarenprogramma. Dat schept dan ook weer hoop voor de verdere verspreiding van de leermaterialen over Papua. Weer een nieuwe zegen! Ik heb gelijk Kalvin, een oud-student van onze lerarenopleiding, gevraagd om tijdelijk mee te helpen met herzien van de huidige boeken.

Zaterdag zijn we met de collega’s weg geweest. Een aantal van kantoor en een aantal van de lagere school. We hadden een van de busjes die dagelijks die kant op rijden vol geladen met mensen. Helaas brak na een kilometer of 15 de hoofdsnaar. Hij belde naar Wamena, een snaar werd aan een andere auto meegegeven en een uurtje of 2,5 verder was het allemaal weer gerepareerd. Ondertussen hebben we daar een poosje rondgelopen en gewacht.

We zijn verder doorgereden naar een heuvel die midden in de vallei ligt en die zijn we toen opgelopen. Het was echter hoger en verder dan we dachten dus we zijn niet helemaal boven geweest. Jammer was dat een aantal mensen van beneden begonnen te schreeuwen dat we naar beneden moesten komen. Volgens collega Kalvin omdat ze bang zijn dat we daar ‘magic’ zoeken, die dan meenemen en dat zou er dan op uitlopen dat hun akkers niets meer opbrengen, hun varkens en dorpsgenoten doodgaan. En hoewel misschien niet iedereen dat gelooft,vindt men voorkomen beter dan genezen, dus worden we toch geacht ons eraan te houden.

Training 8 t/m 12 april 2013

Als je niets meemaakt, heb je ook niets te vertellen. Dat zit deze keer wel goed.

Van maandag 8 tot vrijdag 12 april hadden we afgesproken een training te geven op basisschool Ob Anggen in Bokondini. Een goede ervaring voor mijn team om daar routine in op te bouwen, motiverend en ook een mooie onderbreking van het onophoudelijke dagelijkse computerwerk.

Het team vertrekt zonder mij, omdat ik dinsdag opeens een afspraak heb met de vertegenwoordiger van de afdeling Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen van een oliebedrijf. Dinsdag zullen ze een sms sturen als hun vliegtuig vertrekt. Maar wie er op de luchthaven ook langs komen, niet de gasten. Het mobieltje van de contactpersoon is niet actief. Bij de dienst onderwijs zitten ze ook niet. Als mijn collega en ik een uur later echter weer naar de dienst onderwijs bellen, blijken ze er alweer vertrokken te zijn, op bezoek bij een school. Daar aangekomen zijn ze alweer weg. Via, via een nummer van de begeleider van de dienst onderwijs. Hij blijkt ze te hebben afgezet bij de luchthaven. We zoeken tot in de vertrekhal, maar het lijkt erop dat ze al vertrokken zijn. Tjonge, dat ik daar nu voor ben achtergebleven...

Een uur later belt hij: “Mijn telefoons zijn beiden niet actief...” Hmmm, dat weet ik. “Kun je me bezoeken in het kantoor op de legerbasis?” Nee maar, hij is er nog. In al die 7 jaar ben ik nog nooit op de legerbasis geweest, maar daar gaan we. Nadat ik hem een hand heb gegeven, introduceert hij me aan de overige 5 aanwezigen met: ‘Dit is Martijn, hij is van de schoolboeken die we gaan drukken.’ Wow, dus het is al in kannen en kruiken. Hij is inderdaad van plan de boeken te drukken voor andere delen van Papua en ze te trainen in het gebied waar we wonen. Al met al, wat een zegen!

‘s Middags heb ik een stoel in een vierwielaangedreven auto die naar Bokondini rijdt. De sporen zijn zo diep als de assen, maar het is al vier dagen droog, dus niet glad. Een uurtje of 3 later komen we aan.

 

De collega’s hebben er al 2 dagen op zitten. Ze vinden dat het goed gaat. Er is veel enthousiasme en inzet. De school is opgezet door Scotty en ze willen kwaliteitsonderwijs bieden in de dorpen. Via de relaties die dat oplevert, willen ze de samenleving bereiken. De school loopt alweer een jaar of 5, maar men zoekt nog steeds de lessen bij elkaar via boeken en internet. Erg tijdrovend en daarnaast blijkt dat er daardoor weinig lijn zit in de lesstof. Bijna geen enkele leerkracht heeft de opleiding om dit werk te doen. Mijn collega’s hebben in hoofdlijnen al uitgelegd hoe de boeken zijn opgebouwd. We spreken af dat de leerkrachten er ‘s ochtends les uit zullen geven, daarna evalueren we samen. We worden erg gemotiveerd door hun enthousiaste oppak van het materiaal. Men ziet het echt als iets wat men erg nodig heeft. Tijdens de evaluatie zegt één van de deelnemers: “Toen ik de boeken zag, dacht ik ‘waarom zijn ze zo dik?’” Nu hij snapt hoe ze werken, heeft men het gevoel dat men met het lezen van 2 bladzijden per dag een goede les kan geven. En dat was nu precies het doel waarom we ze geschreven hebben!

Al met al een prachtige week.

Omdat het twee dagen geregend had, was de terugweg bergop beslist een uitdaging. De chauffeur liet de terreinwagen vol gas door de diepe sporen gaan. Als passagiers in de open bak achterin werden we er af en toe bijna uitgesmeten. Hij kreeg het voor elkaar om zonder vast te zitten boven te komen, de modder zat echter tot op het dak.

Hartelijke groeten van Familie van Driel

Aardbeving

We ontvingen vandaag het volgende berichtje van Martijn......

Vanmiddag begon alles om ons heen opeens te bewegen. Een aardbeving. We renden naar de binnentuin van het internaat. De studenten kwamen ook allemaal naar buiten rennen. In het midden van de binnentuin kwamen we bij elkaar. Toen het beven steeds sterker werd, gingen we maar snel op de grond zitten, want blijven staan voelde niet meer als een goede optie. De meest expressieve studenten zaten te jammeren, anderen bleven gewoon kalm. Het bleek een aardbeving van 7 op de schaal van Richter te zijn die een kilometer of 50 verderop zijn epicentrum had. Gelukkig op 60 km diepte. In huis waren kleinere dingen omgevallen. In Wamena viel de schade ook mee, wel een paar ronde stenen gevelversieringen omgevallen.

Anne-Marie is op damesretreat, ook daar geen probleem. De kinderen weren zich prima. Gerjanne heeft professionele pannekoeken gebakken. Ik ben daar wat minder in, wel had ik de dag ervoor de ‘vis’ opgewarmd die Anne-Marie gebakken had. We hadden aan tafel wel een korte discussie of het nu vis of kip was, maar nee, we vonden het duidelijk naar vis ruiken. Het was dan waarschijnlijk in olie gebakken die voordien ook voor vis gebruikt was, want in het schattige briefje dat ik na het eten stond dat het de kip was die Anne-Marie niet meer vertrouwde. Voor onze waakhond... We hebben allemaal een paar uur buikpijn gehad. Zo’n beest moet toch wel een ijzeren maag hebben.

Aanstaande week gaan we een training geven in een dorp een paar uur rijden verderop. Over hoe je de schoolboeken gebruikt. Wordt opeens vrijdag duidelijk dat we aankomende dinsdag bezoek krijgen van de afdeling ‘maarschappelijke projecten’ van een groot bedrijf uit Indonesie. Ze gaan een training in Papua bekostigen en willen de boeken daar wellicht voor gaan gebruiken. Ik moet ze dus enthousiast maken. Nu gaan de collega’s vooruit. Ik vroeg of ze dat wilden. De jongste van het stel (21 jaar) zei heel stoer: ‘Niet terugdeinzen voordat je het geprobeerd hebt.”

Ondertussen zijn we bezig de eerste editie van de boeken te herzien. Vorig jaar moest het allemaal snel-snel. De eerste editie moest gedrukt worden. Er is dus best het nodige dat gecompleteerd en veranderd moet worden. Alles bij elkaar gaat dit waarschijnlijk wel een maand of 3 duren. Het is het echter wel waard, want als andere gebieden de boeken ook zouden willen, krijgen ze daarmee gelijk een versie die verbeterd is.