Op verlof in Nederland

De eerste keer in acht jaar dat we het voorjaar meemaakten. Echt een verrassing. Nog bladerloze bomen die totaal bedekt worden door witte bloemen, tulpenvelden die in ontzettend heldere kleuren mooi staan te zijn, wegbermen vol met fluitekruid, het geluid van zingende vogels, etc. We kunnen niet anders zeggen dan dat dat genieten was.

De eerste tweeënhalve week deden we presentaties op een heel aantal locaties. Kerkelijke gemeenten die actie voor ons gevoerd hadden of zomaar. De mensen reageren vooral erg geïnteresseerd op hoe we in Papua leven, hoe dat met de kinderen gaat, etc. Qua werk kan men zich niet indenken dat je in een omgeving werkt waar geen controle en dus achteruitgang is.

Tussendoor proberen we zoveel mogelijk familiebezoek te doen. We waren zo kort in Nederland dat we veel vrienden helaas niet hebben kunnen bezoeken. 
We gaan ook naar het Archeon. Hoewel het een erg koude dag was, hebben we daar heerlijk rondgelopen. Het steen- en ijzertijd gebeuren was voor ons vaak een groot vergelijkingsonderzoek. We komen er toch wel achter dat men in Papua heel veel dingen niet ontwikkeld heeft. Hoe kan het dat men (haast) geen pottencultuur heeft ontwikkeld, geen leerbewerking, etc. Terwijl het gedeelte waar wij wonen toch echt een boerengedeelte is, geen rondtrekkende jagers en verzamelaars. Is dat angst voor vernieuwingen geweest, omdat elke ziekte van mens, dier of gewas op iets teruggevoerd wordt. Als blijk van de toorn van de geestenwereld? Of de altijd maar weer voortdurende stammenstrijd?

Aan HOP rapporteren we de verrichtingen van de afgelopen 1,5 jaar. We concluderen dat we als stichting niet de achteruitgang in de samenleving kunnen verhelpen, maar wel individuen kunnen steunen om in hun omgeving nieuwe hoop te brengen. Als we aangeven dat we in principe langer willen blijven, neemt HOP dat positief op. Ondertussen houden we via mail en telefoon ook een beetje contact met Indonesië. Soms heb je even zo’n flits dat je in verwarring bent. Lig je ‘s nachts in bed, denk je opeens dat een groep buren rouwliederen aan het zingen zijn. Leven tussen twee werelden. Vanochtend dacht ik hier het klokgelui te horen, maar ik realiseer me dat dat toch echt niet mogelijk is. De reis terug verliep erg voorspoedig. Op naar het werk!