Visum en ander nieuws uit Papua

We ontvingen weer een bericht over de laatste ontwikkelingen in Papua. Fijn ook dat het visum geregeld is! Toch wel een belangrijke voorwaarde om te kunnen blijven........

Afgelopen week naar de kust geweest voor vingerafdrukken. Het visum is gelukkig weer voor een jaar rond. Daarna ben ik twee dagen in Sentani gebleven. Echt van alles gedaan. Sowieso boodschappen voor de trainingen in Wamena. Daarnaast allerlei gesprekken. Bij verschillende scholen die in een groter verband werken, heb ik een brochure achtergelaten. De school die gesteund wordt door de christelijke universiteit in Jakarta werd bemand door allerlei goed opgeleide en gemotiveerde jonge mensen. Echter, ze moeten al hun lessen zelf maken. Dat valt toch echt niet mee als je net van de lerarenopleiding afkomt en weinig naslagwerken hebt.

Ik heb in een gesprek met het hoofd onderwijs van de provincie nogmaals gepresenteerd waar we mee bezig zijn. Hij gaf zijn hoofd curriculum de opdracht om de voorbeeldlessen uit de brochure te laten onderzoeken. Dat moesten ze dan doen met de gedachte dat het geschikt moet zijn voor buiten de stad. M.i. is het vak rekenen ook voor scholen in de stad nog wel geschikt, maar het vak Indonesisch is voor in de stad inderdaad wat simpel. Erg positief dat hij deze opdracht gaf, dat betekent dat hij er wel wat in ziet.

Gedurende deze dagen betaalde USAID een auto. Ik had een interessant inkijkje in de gedachtegang van de chauffeur en zijn familie. De laatste avond reden twee van zijn achternichten een stukje mee. Een van hen komt uit Toradja (Sulawesi). Haar oma was overleden en zou maandag begraven worden. Haar familie vroeg zich in alle gemoede af hoe dat nu toch moest. Vlak daarvoor was een ander familielid al overleden, er was geen geld meer om een grootse Toradjabegrafenis te organiseren. De chauffeur vroeg zich af waarom ze haar dan niet later zouden begraven, dat was toch Toradja gewoonte. Wachten met begraven tot er genoeg geld is om veel varkens en karbouwen te slachten (de overledene wordt dan zo lang bewaard op de zolder). Het meisje zei dat ze het ook niet snapte. Haar oom was ook boos geworden over het feit dat het allemaal zo snel moest, hij wilde dat zijn dochter zou afstuderen. Ze zei dat zij ook niet konden bijdragen. Haar man was AC monteur, dus ze hadden niet veel geld. Ja, ze had verkering gekregen, was zwanger geraakt en nu met hem getrouwd. Ja, gaf niet, belangrijkste is dat je man OK is, en zijn handjes niet te snel laat wapperen. “En hetzelfde geloof”, voegt de chauffeur er aan toe. Ze vertelde dat ze nu met hem meegaat; christen geworden. Mijn beschaafde taxichauffeur kon een vloek niet inhouden.

Vandaag bij een student gaan kijken die iedere week gedurende vier dagen ons curriculum uit zou proberen. Het is op de school die ons zonder poeha klas 1 (groep 3) liet overnemen. Hij kon wel wat ondersteuning gebruiken. 45 kinderen in de leeftijd van 4-10 jaar bevolkten de klas. Hij vertelde dat het vorige week nog erger was. Toen waren er alleen de oude schoolbankjes waar de kinderen met zijn achten in en op zaten. Een van de bankjes begaf het toen tijdens de les. Nu zaten ze met zijn allen op de grond achter lange tafels van 20 centimeter hoog.

Ze moesten op hun werkblad het aantal bloemetjes kleuren dat overeenkomt met het getal op het werkblad. Een deel van de kinderen had geen werkboek, een ander deel geen pen en weer een ander deel geen plaatsje aan de tafels. Aan de muren hingen geen leermiddelen. Leerzaam was dat de een deel van de  kinderen nog niet begreep dat een cijfer overeenkomt met een bepaald getal. We moeten de voorgaande lessen en werkbladen nog eens goed doorkijken op dat onderdeel. Dan blijkt weer hoe goed het is dat we zelf actie zijn gaan ondernemen om de broodnodige informatie te krijgen.

Nieuws uit Papua

We ontvingen van Martijn weer nieuwe ontwikkelingen. Mocht u/jij naar aanleiding van de nieuwsberichten uit Papua vragen hebben, dan mag u die stellen via de mailadressen zoals u/jij deze op de website kunt vinden.

De komende dagen heb ik allerlei ontmoetingen gepland. Sowieso gaan we (directeur STKIP komt dan mee) weer met de dienst onderwijs van de provincie praten. Dat is een heel strategische gesprekspartner, want die zijn wettelijk gezien verantwoordelijk voor het curriculum in hun provincie. Daarnaast hebben we het hoofd van de afdeling curriculum uitgenodigd dat gesprek bij te wonen. We willen graag dat ons curriculum straks officieel erkend is door de overheid.

Daarnaast wil ik graag een paar scholen bezoeken van verschillende stichtingen. Zij zitten wel in de grote stad, maar ik denk toch dat het goed is dat ze ervan af weten. Daarnaast komen andere mensen ook weer op die scholen kijken, dus dan kunnen zij weer dingen doorgeven. Beetje netwerken dus. Zo sprak ik pas de voorzitter van het bestuur van een organisatie die zich ook richt op alfabetiseringswerken en scholen in het binnenland. Toen ik hem vertelde wat we aan het doen zijn, kreeg hij gewoon de tranen in zijn ogen. Dit was nu precies wat hij zich al tijden had afgevraagd, hoe zouden ze aan geschikte schoolboeken kunnen komen voor zijn scholen… Ook zit er in Sentani een lagere school die door UPH (Christelijke lerarenopleiding op Java) wordt gesteund. Zij hebben scholen in veel afgelegen gebieden in Indonesië.

Verder zijn er een aantal handleidingen en boeken die ons goed van pas zouden komen, dus ik hoop dat ik die kan kopiëren op de internationale school etc...

Om beter uit te kunnen leggen wat we doen hebben mijn collega’s en ik vrijdag en zaterdag een aantal lessenplannen uitgeprint, die kunnen als illustratie dienen voor datgene wat we doen.

Afgelopen dagen naar twee scholen geweest waar 7^e semester studenten onze testversie uit gaan proberen. Op de ene school zei de leerkracht van klas 1 dat ze zo vaak afwezig was, want ze moest de financiën van de school regelen met de dienst onderwijs. De student gaat lesgeven in de parallelklas, die betreffende juf is op zwangerschapsverlof en die kinderen zitten dan ook bij haar. Dat kan dan oplopen tot 70 leerlingen in klas 1! Dus ze was wel blij met een beetje hulp. Op de andere school komt het er gewoon op neer dat we klas 1 overnemen. Het schoolhoofd en de leerkrachten zeiden dat de leerkracht van klas 1 toch zelden op komt dagen, dus prima als die studenten het kwamen doen. Moet je je voorstellen… neem je gewoon de meest cruciale klas van de school over met een paar studenten! Er werd gelijk een brief getekend en voorzien van een officieel stempel. Een van de studenten gaat voor zijn eindscriptie onderzoeken wat het verschil in prestatie is tussen de normaal gebruikte methodes en de onze.

Uw financiële steun!

Vandaag staat er weer een advertentie in het Reformatorisch Dagblad en dat is niet voor niets! Het onderwijs in Papua heeft onze en uw (financiële) steun hard nodig. Goed onderwijs vinden wij in Nederland vanzelfsprekend. Duizenden kinderen in Papua kunnen echter amper lezen en hebben daardoor geen "toegang" tot de Bijbel.
Gunt u deze kansarme kinderen ook goed onderwijs en wilt u dit onderstrepen met een financiële bijdrage? 
Dat kan door een gift over te maken op rekeningnummer 128.133.260 t.n.v. Stichting Help Onderwijs Papua te Sommelsdijk met vermelding van uw adres.


Met uw steun ontwikkelt stichting HOP lesmethoden voor de Papualeerkrachten om de kinderen goed onderwijs te geven, dat men begrijpt. Het ontwikkelen van deze lesmethoden wordt aangestuurd door Martijn van Driel.


We zijn blij dat dit project wordt ondersteund door de grote internationale organisatie USAID. De kans lijkt aanwezig dat zij deze steun ook in 2012 gaan verlenen, maar daarmee zijn we er nog niet. Alleen de lokale kosten worden gedekt en niet de kosten voor de familie Van Driel uit Nederland. Zonder hun inzet is dit project niet mogelijk. Daarom zullen we steun in Nederland moeten vinden.


Mocht u vragen hebben of behoefte aan meer informatie dan vernemen wij dat graag (stichtinghop@gmail.com). Via deze site wordt u zeer regelmatig op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen in Papua. U kunt u via eerder genoemd emailadres ook aanmelden voor de nieuwsbrief die 1 maal per kwartaal verschijnt.

Ontwikkelingen over de lesprogramma's

Afgelopen week geen bezoek gehad van USAID, maar ik moest wel een concept voor verlenging voor 2012 inleveren. In overleg met de directeur van STKIP hebben we gekozen voor grotendeels hetzelfde programma, wel hebben we meer personeel nodig om dit voor elkaar te krijgen, de werkdruk is nu echt te hoog. We hebben twee onderdelen toegevoegd, als eerste dat we een website gaan bijhouden met daarin ook ervaringen van leerkrachten. Als tweede willen we videootjes gaan produceren met hoe je een bepaald lesonderdeel aanbiedt. Trainers zullen hier moeilijk te vinden zijn, dus dan zou het mooi zijn als het zichzelf instrueert. Daarnaast zijn spelletjes en liedjes beter te begrijpen als je een instructievideo kunt zien.

Afgelopen zaterdag hebben we weer een aantal leerkrachten getraind in het materiaal over de komende les weken. Het is hier normaal dat je een flinke vergoeding krijgt als je een training hebt gevolgd, ‘zitgeld’ of ‘vermoeidheidsgeld’ genoemd. Het is bij ons een zeer minimaal bedrag. Toen ik me daarover verontschuldigde, zei een van de deelnemers heel vriendelijk dat het haar niet om het geld ging maar om de kennis. Bedankt!

De training verliep vloeiend, erg prettig. We hebben weer een beetje informatie gekregen, maar veel is het niet. We gaan daarom zelf een team van ouderejaars studenten naar een school sturen om daar onze lessen te geven. Hopelijk krijgen we op die manier meer los.

In verband met de training had ik afgelopen week persoonlijk degene van de dienst onderwijs uitgenodigd die verantwoordelijk is voor ‘curriculum’. Hij zei dat hij zou komen en hij deed dat ook! Hij bedankte voor het feit dat we dit maken en daarmee de overheid helpen.

De aanwezige leerkrachten zeiden dat ze op dit moment erg in de war worden gebracht door een team dat uit naam van de dienst onderwijs die op dit moment de scholen langs gaan. We hebben afgesproken dat hij een ontmoeting zou organiseren tussen het curriculum team en dat bewuste team van schoolhoofden en leerkrachten. Die vertellen de leerkrachten namelijk dat er een ‘nieuwe’ didactiek is. Kinderen moet vrijheid krijgen. Een ex schoolhoofd die op dit moment bij de dienst onderwijs werkt, vertelde op de school waar hij eerst schoolhoofd was, dat ‘armen over elkaar en mond dicht’ hebben afgedaan. Kinderen moeten de vrijheid krijgen om zich te ontwikkelen... Grom, heb je de leerkrachten eindelijk zover dat ze proberen hun klas te disciplineren, ondergraaft hij dat zo even. Ooit geprobeerd een kleuter op de snelweg te leren fietsen? Kinderen begrijpen volgens leerkrachten hier maar één taal, die van de stok... Ik neem aan dat het woord ‘zelfontplooiing’ minimaal net zo zwaar valt als een stuk bamboe ;-) Nu ben ik niet voor bamboe, maar een basisvoorwaarde voor leren is toch wel aandacht!

Daarnaast brengt dit team de leerkrachten in problemen. De leerkrachten wordt verteld dat ze lessenplannen moeten maken waarin alle vakken geïntegreerd worden. Prachtig natuurlijk, maar in dit gebied lijkt het me beter te zorgen dat kinderen leren lezen en schrijven. Sommige leerkrachten volgden de training niet omdat ze die lesplannen moesten maken voordat er weer controle zou komen. Ach ja, er moet iets te wensen blijven.

Bericht september week 3

Nieuws van Familie van Driel uit Papua van vorige week........


Om eerlijk te zijn, zijn we hier in huis allemaal een beetje van slag en verdrietig. Afgelopen donderdag hoorden we dat piloot Paul Westlund is omgekomen tijdens een vlucht, tezamen met zijn twee passagiers. http://www.jaars.org/whoweare/newsroom/pressreleases/yajasi-plane-crashes-three-killed
Het vliegtuig is neergestort 100 meter uit de weg van Wamena naar Pass Valley (mogelijk heeft hij op de weg willen landen).
We hebben zelf verschillende keren met hem gevlogen. Iedereen die met hem te maken kreeg, was altijd onder de indruk van zijn positieve houding. Hij was altijd in voor een praatje en wist een ontzettende goede balans te vinden tussen een geintje en een heel serieus gesprek. Hij was nu echt iemand die “Christus ademde”. Prachtig als iemand dat al in een korte kennismaking uitstraalt. Als een piloot d.m.v. incidentele, korte ontmoetingen met mensen dat kan laten zien, hoeveel meer kansen hebben wij dan... Hoop dat ik dat beter leer. http://www.jaars.org/stories/day-life-mission-pilot


De dag ervoor kwamen twaalf mensen van USAID en haar organisatie Serasi langs. Ze waren helaas te laat om mijn collega’s bezig te zien. Die waren namelijk voor het eerst les aan het geven op de lagere school een kilometer verderop. We hebben voor vier collega’s de afspraak dat ze een dag in de week daar les gaan geven. Praktisch gezien doen we het om terugkoppeling te krijgen. De leerkrachten die onze lessen gebruiken, geven bijna geen informatie over wat er beter zou kunnen. Dan gaan we het zelf maar halen ;-) De collega’s waren erg enthousiast, lesplannen maken is nu niet echt iets waar je veel voor terugkrijgt, dat is wel anders als je lesgeeft!

Het is een school net buiten Wamena. De kinderen komen grotendeels uit boerengezinnen. Ze zijn in eerste instantie altijd erg rustig en verlegen, maar dat duurt ook alleen maar zolang ze weten dat je de stok niet gebruikt. De collega’s zullen hun handen nog vol krijgen. Het is de school waarvan ik afgelopen zomer een foto van het mutatiebord liet zien: 70 kinderen in klas 1 en eind klas 3 waren er dan nog 33 over. De rest is er allemaal mee opgehouden. Ik hoop van harte dat onze lessen een positieve bijdrage kunnen leveren. Moeten de leerkrachten natuurlijk wel elke dag komen om les te geven.

De leerkrachten daar zijn allemaal behoorlijk behulpzaam en open. De leerkracht van klas drie zei: “Als je dan toch les komt geven in rekenen, wil je er dan s.v.p. ook voor zorgen dat de kinderen die nog niet kunnen lezen dat ook leren?”

Om de USAID mensen toch een beetje een indruk te geven, hadden we stukjes gefilmd en die later aan hen laten zien. Voor die middag hadden ze de overheid uitgenodigd, zodat die zou kunnen zien wat USAID sponsort en doet. Van de dienst onderwijs was er helaas niemand. Kun je je indenken, zelfs als die grote jongens ze uitnodigen, komen ze niet. Ik vond dat wel jammer. Ze zeiden dat ze binnenkort de dienst onderwijs mee zouden nemen en bij ons zouden komen laten kijken. Op zich goed dat ook USAID problemen ervaart, snappen ze ook waarom wij maar zo moeilijk contact krijgen met de plaatselijke overheid. Ik moest zelf ook een presentatie geven op die bijeenkomst. Dat ging gelukkig goed, de brochure ging er ook goed in. Een beter lay out zou echter wel goed zijn, wie van jullie heeft er reclametechnieken gestudeerd?

Deze week hebben we trouwens ook een deeltijdtekenaar gevonden. Hij heeft echt prachtige tekeningen. Het is een jongen in het op een na laatste jaar van de middelbare school. Er kwamen er nog twee solliciteren. Een van hen was doof en stom. Ik had zo met hem te doen. Zijn tekeningen waren niet zo heel goed, maar je zou hem de kans willen geven. Maar doofstom, hoe communiceer je met hem? Hij kon ook al niet lezen en schrijven... Hier gehandicapt zijn, heeft heel grote gevolgen!