Hierbij weer een berichtje van Familie Van Driel.....
Zaterdag 23 Juni heerlijk
een dagje wezen lopen met een paar collega’s. Rond een uur of acht
met zo’n taxibusje mee. Een dame volgde ons al een paarhonderd
meter door de stad tot de markt waar de busjes staan. Ze stapte
vrolijk bij ons in. Toen we aan de chauffeur en de “kenekt”
vertelden dat ze ons tegen onze zin in volgde, bevalen die haar uit
te stappen, maar ze deed gewoon net of ze dat niet begreep. Papua
collega Sintike had daar echter een goede oplossing voor. Zonder veel
confrontatie ;-) Ze fluisterde de chauffeur in dat we uit zouden
stappen en honderd meter verder zouden wachten. Dat werkte. De vrouw
gaf het op en we konden gewoon aan de wandel. Over een van de
hangbruggen over de rivier en dan een bergje op. Dat bergje loopt
echt ontzettend steil af naar de rivier, dus je hebt prachtige
uitzichten. Aan de achterkant van de berg waren een paar mannen bezig
een gigantische hoeveel tuinen te ontginnen. Dat betekent: gras
kappen, daagje laten drogen, afbranden en vervolgens dag na dag met
de schop een terrein omscheppen van minimaal 2 hectare. Er liepen een
paar kinderen omheen te scharrelen. De stenen in de grond werden een
onderdeel van de muurtjes die de varkens uit de tuin moeten gaan
houden.
.jpg)
.jpg)
Via een andere brug gaan
we weer terug over de rivier. Daar wachten we op een taxi. Dat duurt
niet eens zo lang. Een gelukje, want het gaat bijna regenen. Aan de
hoeveelheid bagage op dak te zien zit hij echter propvol. De
chauffeur stopt. Volgens hem kunnen er nog prima 8 mensen bij.
Allerlei tassen worden nog weer naar buiten gehesen en bovenop
gelegd. De ‘kenekt’ moet daar blijven zitten om te zorgen dat ze
er niet
afrollen.
Inderdaad passen er
achterin nog 7 mensen bij en Martijn mag op de 1,5 zitsbank voorin
met nog 2 andere mannen. Anne-Marie telt het aantal mensen. 25
binnen, 1 op dak. Ik uit mijn verbazing aan de chauffeur; 25 mensen
in de auto. ‘Welnee 19’, zegt hij. O ja, dat is waar, kinderen
die staan of op schoot zitten, betalen niet en tellen daarom niet
mee. Henrike steekt al een halve kop boven de gemiddelde Papua uit,
maar ze zit ook op schoot ;-) Er was geen ander plekje meer over. Bij
het oversteken van het riviertje op de landverschuiving moeten we
voor de veiligheid maar even uitstappen. Inderdaad maar beter ja. En
zelfs dan schraapt het chassis over de grond.
Al met al helpen de
ervaringen van zulke uitstapjes ook nog bij het samenstellen van
schoolboeken die zo dicht mogelijk bij het dagelijks leven van
kinderen hier staan.
Deze week kwam de
vertegenwoordiger van de sponsor nog langs. Het blijkt dat over een
week al een team mensen hier naartoe komt om de videoclips op te
nemen die een uitleg geven over onderdelen van de methode. Ze zullen
twee maanden blijven. Eerlijk gezegd word ik daar een klein beetje
zenuwachtig van. Ik hoop dat de werkdruk daarmee niet teveel oploopt.
Wij zullen namelijk aan moeten geven wat er gefilmd moet worden, het
uit moeten laten spelen door ongeoefende ‘acteurs’ en het dan
weer van commentaar moeten voorzien. Het gewone werk gaat in die tijd
namelijk gewoon door. Een punt om voor te bidden.
