Maandag 19 maart was het kijkavond in het Nederlandse klasje. De kinderen hadden de hele klas in het thema van het heelal gebracht. Het was interessant om een maanlandschap, ruimtevaartuigen, model van de planeten, sterrenbeelden aan het plafond, etc, etc te zien. De kinderen waren er helemaal van in de wolken. De ontmoeting eindigde met zelfgemaakte landingsvaartuigen die ongekookte eieren bevatten en het afschieten van raketten met azijn en bakpoeder. Zeer spectaculair allemaal. Een uurtje later was alles weer opgeruimd en zag de klas eruit om weer stevig les in te krijgen. In de praktijk viel dat nog niet mee. Afgelopen zaterdag was er namelijk de springsale. Allerlei etenswaar en tweedehands spullen werden verkocht om boeken van te kopen voor de basisschool Koinonia te kopen. Al met al een paar honderd euro bij elkaar gebracht. De kinderen waren van tevoren helemaal in de wolken van het idee en konden het daarom haast niet opbrengen om hun schoolwerk te doen. Vandaar, het wordt weer tijd voor normale schoolweken.
Deze maandag vertrekken pa en ma weer naar Nederland, niet teveel naar het weer vragen... de laatste weken waren erg regenachtig. De brug is minimaal de helft van de tijd overstroomd, helaas. Een gegeven dat heel onhandig en tijdverslindend blijft. Gelukkig is de blokkade bij de bouw van de nieuwe brug opgeheven. De mensen schijnen rijst te hebben gekregen. Helaas zien we echter toch weinig vooruitgang op dit moment.
De landelijke overheid heeft aangekondigd dat de prijs van alle petroleumproducten per 1 april met 25% omhoog gaat. Dat is geen grap helaas.Dit betreft ook kookolie, dus de gewone man gaat dat goed merken. Dat de prijs daarmee uitkomt op 50 eurocent zegt niet zoveel, als je rekent dat de gemiddelde lonen toch zo'n 8 lager liggen dan in Nederland. In de grote steden zijn demonstraties omdat men denkt dat de prijzen van andere producten daarmee ook 25% gaan stijgen.
Over het werk aan de schoolboeken is ook genoeg te melden. USAID wil dus een hoop geld in printen van de boeken gaan stoppen. Daarnaast gaan ze zelf de verantwoording nemen voor training. Ons team geeft overigens wel informatie en advies. Al met al lijkt het goed uit te pakken. Het tijdrovende trainingsonderdeel hoeven we dus niet te doen, dat zou ook niet gaan. USAID levert de gedrukte boeken straks in Wamena af, dus dat is niet zo'n grote belasting. Ik heb de locale stichting het plan voorgelegd, tenslotte zijn zij uiteindelijk verantwoordelijk omdat hun naam eronder staat. Al met al zijn wonderen letterlijk de wereld niet uit! We hebben nooit te veel aan het drukken van de boeken durven denken, omdat het maken ervan al genoeg werk was. Nu komt men zelf over de brug!
Verder gaf een van de collega's die hier haar verplichtingen voor het ontvangen van een studiebeurs vervult aan dat ze op dit moment biddend overweegt of ze langer zal blijven. Ik viel bijna van mijn stoel, OK, alleen figuurlijk inderdaad. "Ik had nooit gedacht dat ik zou overwegen langer te blijven op een plaats waarvan in vanaf het begin zo'n hekel heb gehad. Maar ik heb hier zoveel geleerd en ontvang hier heel andere dingen dan dat ik in Jakarta zou hebben." Daarnaast heb ik zomaar 1,5 uur zitten praten met de vertegenwoordiger van de sponsor over het leven en geloof. Hij stond als 20 jarige op het punt om naar Pakistan te gaan, maar zag daarvan af na een smeekbede van zijn moeder. Hij is inderdaad een superserieuze moslim. Ik heb al vaker heel goede gesprekken met hem gehad.
Donderdag en vrijdag is het team op studiebezoek geweest bij twee scholen die onze boeken gebruiken. De ene school is behoorlijk passend bij het niveau van de lesmethodes. De kinderen spreken haast geen Indonesisch en gingen niet naar de kleuterschool. De leraren komen uit andere delen van Indonesië. We waren blij verrast te zien dat de kinderen al zoveel geleerd hadden, het lijkt dat het tempo van de methode nog hoog ligt voor dorpsscholen. De vraag is natuurlijk of je dan maar minder aan moet bieden, maar dan verplicht je iedereen om 9 jaar te doen over 6 lagere school jaren. Ik ben bang dat ze toch gewoon langere schooldagen moeten gaan maken.
De andere school staat in Bokondini. De kinderen daar zijn ook grotendeels dorpskinderen, maar het startniveau ligt wel hoger en ook heeft de school een eigen kleuterschool. De leraren gebruiken onze methode ook, maar niet zo intensief als de andere school. Ze hebben daar ook begeleiding van een Amerikaans stel, dus dat scheelt natuurlijk ook wel. Al met al was het fantastisch om te zien. Het plan is dat we de komende weken hard gaan herschrijven aan het eerste semester, om te zorgen dat het geprint kan worden voor een stuk of 20 scholen waar de sponser dan straks ook een onderzoekje gaat verrichten. Met de input die we dan krijgen, gaan we vervolgens in oktober weer herschrijven, zodat de 2e editie door USAID in grote getallen kan worden gedrukt
