Het had de afgelopen nacht hard
geregend. Maar snel mijn motor aan de andere kant van de brug
parkeren. Onderweg lijkt het tegen te gaan vallen, gezien de
sputterende vervoermiddelen van andere motorrijders. Als ik aankom,
rennen gelijk 7 jongens op me toe. Ze willen met alle liefde helpen,
voor geld. Ik kijk eerst maar eens hoe het een vierwielaangedreven
auto vergaat. Die kan er nog prima over, maar helaas, het water staat
alweer minimaal 50 cm boven het brugdek. Wel wordt hij eerst
gesommeerd te betalen. Ik vraag de jongens waarvoor de chauffeur moet
betalen. Het blijkt dat ze wat takken uit het water hebben gevist die
de doorgaan zouden kunnen hinderen. Ik maak me ernstig zorgen over de
claimcultuur in combinatie met het verdwijnen van de juiste
werkmentaliteit. We hopen altijd maar vurig dat we voor ongelukken
bespaard blijven, ze vragen je zo 5.000 euro voor een paar schrammen.
Het officiële dagloon ligt tussen de 6 en 15 euro, maar de overheid
deelt overal zoveel geld uit zonder relatie naar werkuren. Loon lijkt
daarmee geen waarde meer te hebben. Verder leert men de rijke armen
hier te wachten op ‘Armenrijst’, ‘Respectgeld’ e.d. ‘Rijke
armen’ omdat iedereen wel een varken heeft. En een varken van 150
kilo brengt hier rustig 2500 euro op. Niet overdreven, helaas.
Vandaag vertelde een nachtwaker op het
complex dat mensen in de nieuwe bestuursgebieden soms wel meer dan 50
euro betalen om hun tuin gemaaid te krijgen. Er is daar zoveel geld
dat het niet opkan. Drie tomaatjes kosten er 1,75 euro (officieel 2,5
uur werken), etc.
Afgelopen week hoorden we een hoop
gerommel in de binnentuin van het meisjesinternaat. Nu is er wel
vaker wat leven, dus dat was niet direct een reden om te gaan kijken.
Toen het aanhield en er meer stemmen kwamen, was het toch tijd om
onze neus om de hoek te steken. Liep een van de honden van het
complex rond met een blik op zijn kop. Hij had geprobeerd de laatste
resten koekjes eruit te snoepen. Dat viel tegen. Het blik zat
muurvast op zijn kop. Hij liep rond en botste overal tegenop. Niemand
durfde het beest aan te pakken, bang zeker. Gerjanne heeft altijd
nogal zelfvertrouwen met dieren, dus die pakte hem resoluut beet. Ze
kreeg het echter niet van zijn kop. Samen met een studente lukte het
uiteindelijk wel.
En zo hebben we heel regelmatig een
serieuze en lachwekkende gebeurtenis. Een paar weken geleden
verdraaide een studente haar knie. Ze lag op de natte stenen te
schreeuwen van de pijn. Dan moet het wel serieus zijn. De eerste
reactie hier is op een slachtoffer zo snel mogelijk rechtop te
zetten. Dat leek me met een verdraaide knie niet zo goed idee.
Aangezien we geen brancard hebben en ook geen planken, leek de
zijkant van een bed me wel een goed middel om haar in ieder geval
even in bed te krijgen. Zodra ze dat zag, was het over met de pijn en
hinkte ze ondersteund door vriendinnen naar haar kamer.
Wel serieus is een meisje een paar
kamers verderop. Ze heeft als ze thuis is regelmatig verschijningen
van haar overleden moeder die tegen haar praat. Als die dan weer weg
gaat, komt ze weer bij. Bijzonder is dat ze het in het internaat niet
heeft. Toen we een studente vroegen waarom, zei ze dat er hier veel
gebeden wordt en dat haar kamergenoten voor haar bidden.
Met Pasen hebben we hier een paar fijne
dagen achter de rug. Studenten en collega’s zijn geweest om
allerlei westerse recepten te leren koken. Zoals pizza, appeltaart,
broodjes, etc. Verder een aantal bijeenkomsten. Mooi is dat hier
altijd de bijbel opengaat voordat er samen gegeten wordt. Het is niet
gauw zomaar alleen gezelligheid.
Niet leuk was dat onze hond Lady op
Tweede Paasdag werd aangereden. We zaten net pizza’s te eten met
studentes. Blijkt het beest achter een studente de poort uit te zijn
gelopen. Zwart als de nacht dat ze was, was dat het einde. Tegelijk
een illustratie van het risico om ongelukken te krijgen. Een
nachtwacht van de school sprong op een motor, passeerde de auto’s
en legde een boomstam voor de brug. Als ze niet zouden bekennen wie
het gedaan had, zouden ze niet verder rijden en de nacht voor de brug
mogen doorbrengen. Pff wat een emoties. En dan was het nog maar een
hond. Voor een varken of een mens hadden ze nog wel anders gedaan. De
twee chauffeurs zeiden allebei dat ze van niets wisten. De situatie
inschattend, leek me dat een verstandige opmerking. Ik heb de zaak
maar gesust. De kinderen waren natuurlijk heel verdrietig.
De studenten kwamen met het beest
aanlopen. Wat moest ermee gebeuren. Mijn idee was natuurlijk
begraven. “Als u dat wilt, doen we dat.” Denkend aan de locale
begrafeniscultuur, merkte ik op dat ik verbranden niet zo’n goede
optie vond. Daar zeiden ze niets op, later bleek waarom. Ze hadden
iets anders in gedachten. Omdat het al later op de avond was, donker
en een beetje regen, stelde ik voor dat ze het beest morgen maar
zouden begraven. Leg hem zolang maar daar neer. Toen bleek wat er
speelde. Daar moest ik het zeker niet laten liggen, want dan zou het
morgen verdwenen zijn. “Wie heeft er nu belangstelling voor een
dode hond?” Een dode hond blijkt hier juist heel wat waard te zijn.
Ik kon er wel 250 euro voor krijgen. Heel wat eethuisjes serveren
gebraden hond. En anders konden studenten er ‘s nachts wel eens
voor uit hun bed komen, die lusten het ook wel. Uiteindelijk is het
dode dier ‘s nachts achter slot en grendel bewaard!
Nu was Lady achter de studente
aangelopen die haar bij onze afwezigheid eten geeft en ook wel eens
de vaat komt doen. Afgelopen week kwam ze niet opdagen. Te verlegen
om te komen. Ik heb ze nog maar eens verteld dat ze geen dingen moet
gaan maken die er niet zijn. Voor ons is het afgedaan. Ze kwam niet
klaar met sorry en dank u wel zeggen.
Het Nederlandse klaslokaal is weer een
stuk verder geverfd. De meubels zijn verzet. Nog een 10m2 dan is het
klaar. Althans, nu zijn ze begonnen met het verven van bloemen en
klimop planten op de muren. Gerjanne en Henrike hebben afgelopen week
hard gewerkt. Nu zijn ze met de internationale school en Anne-Marie
als begeleidster naar Ibele. Een dorp wat hier niet ver vandaan ligt.
Het regent nu al zo’n 12 uur lang, dus ik hoop dat ze het toch
gezellig hebben.
Het team voor de schoolboeken is deze
week begonnen met herzien van materiaal. Een leuke klus. Gebed om
geschikt personeel lijkt verhoord te gaan worden. Aanstaande maandag
zal het bestuur 2 kandidates spreken die mij geschikt lijken om te
komen helpen met de opmaak van de werkboeken.
