'The beautiful tree’

De overheid in ontwikkelingslanden komt er in het boek 'The beautiful tree’ heel bekaaid vanaf. Het schetst hoe het westerse systeem van gratis onderwijs via de staatscholen een zeer goed functionerend onderwijssysteem in India om zeep hielp rond 1850. Het boek schetst een leerkracht die niet naar de ouders verantwoordelijk is voor prestaties in de klas en zijn daaraan gekoppelde inkomen. Een directeur die bang is de positie van leerkrachten te bedreigen ivm zijn eigen comfort en veiligheid. Overheidsinspecteurs die de directeuren niet controleren. Ze krijgen hetzelfde inkomen voor het feit of ze op kantoor zitten of over modderige paadjes op werkbezoek gaan. Een hoofd van de dienst onderwijs die dat niet verandert. Een politiek systeem dat de steun van leerkrachten (de geletterden in de dorpen) nodig heeft om herkozen te worden, etc.

Daar tegenover zet hij de (vaak niet erkende) privescholen die met 20% van het geld een beter leerresultaat neerzetten. Dit dmv mensen die een schooltje opzetten vanuit geldelijke motieven. De straatarme ouders betalen een bijdrage die ervoor zorgt dat de directeur (degene die de kleine winst opstrijkt) zijn leerkrachten heel goed monitort en controleert. Dit omdat de ouders anders hun kind naar een andere school laten gaan en zijn krappe winstmarge daarmee verdampt. Het lijkt me allemaal een volkomen logische redenering. De auteur stelde dat er vroeger in het westen ook een wijdverbreid systeem was van scholing voor de armen via de bijdrage van ouders. Hij ging niet zover om te stellen dat dit systeem in het westen zou werken, maar wie weet. Schrijf maar eens een bedrijfsplan en probeer de Rabobank mee te krijgen.

Het hele systeem leek me ook perfect toepasbaar op gezondheidszorg. Een collega was niet lekker en vroeg me haar naar de EHBO te brengen (er is hier geen huisartsenpost). Het was een nieuw gebouw, maar hoe vies het was... Ik denk dat patiënten zeker voor de faciliteit zou kiezen waar het schoon was met ervaren en aanwezig personeel. Over dat laatste trouwens rond 6 uur zondagmorgen niet te klagen. Er waren een dokter en twee verplegers. Dat is in het verleden wel anders geweest.

Er lagen een stuk of 5 patienten in de 14 bedden. Verpleegkundigen zijn er alleen voor de medische verrichtingen, familie moet de verzorging doen. Er lag dan ook een 11 jarig zusje te slapen in het bed van haar 15 jarige zusje dat haar hoofd gestoten had, misselijk was en pijn in haar maag had. En of je dan verantwoording leert nemen!

Binnenkort moeten we nog een website gaan samenstellen over het schoolboekenprogramma. Ook gaan er videoclips gemaakt worden met lesonderdelen. Ik heb de ouders van 10 kinderen uitgenodigd om toestemming te vragen hun kinderen op de film te laten zetten. Eerlijk gezegd maakt dat me echt een beetje rillerig. Een niet-Papua ouder vertelde na de ontmoeting dat een aantal Papua’s een claim heeft neergelegd bij een bank. De bank had een wedstrijd georganiseerd en daarvan een krantenartikel laten maken. De familie van één van de winnaars van de wedstrijd eist nu 1 miljoen dollar omdat zijn foto (in traditioneel ‘gewaad’) in de krant stond afgedrukt. En dat was notabene via de notaris allemaal afgedekt!