Welkom

Welkom op de site van Stichting Help Onderwijs Papua!

Stichting Help Onderwijs Papua (Stichting HOP) is mei 2011 opgericht en wil graag een bijdrage leveren in de moeilijke onderwijssituatie in Papua (Indonesiƫ).
Zij wil de kansarme kinderen in Papua de gelegenheid geven om goed onderwijs te kunnen volgen.

dinsdag 17 januari 2012

Nieuws uit Papua

Hierbij weer het eerste berichtje in het nieuwe jaar van familie Van Driel. Over vuurwerk in Papua, einde bezoek (o)pa en (o)ma Van Driel, problemen met de brug en onderwijs...

Ik las dat in Nederland maar 19% van de mensen vuurwerk had gekocht, er schijnt al met al toch nog zo’n 70 miljoen aan te zijn uitgegeven. Ook schijnt het zo te zijn dat het grootste deel van de Nederlanders wil bezuinigen op defensie en ontwikkelingshulp. Het lijkt me dus realistisch om te zeggen dat het grootste deel van de mensen in Nederland geen vergankelijk vuurwerk heeft gekocht, uit solidariteit met die andere zaken waar je zelf ook niets aan overhoudt.
Hier hebben we trouwens niets kunnen merken van een kredietcrisis rond 12 uur ’s nachts op Oudejaarsavond. Uren achtereen schoot de ene na de andere schitterende vuurpijl de lucht in. Ik heb me laten vertellen dat er pijlen bij zijn van 50 euro per stuk. Onze dochters vonden dat we ook wel wat pijlen moesten kopen. Prima natuurlijk, ‘daar heb je zakgeld voor’. Van Henrike hoefde het toen niet meer, maar Gerjanne vond het alsnog wel leuk. Ze haalde Henrike over om er allebei een week zakgeld in te stoppen. Toen ze de helverlichte hemel op Oudejaarsavond zagen, hebben ze besloten dat ze het maar uit zouden stellen, ze hadden daar weinig aan toe te voegen. Ik ben ervan overtuigd dat ze er inderdaad meer lol van hadden toen ze het een andere avond op Pikhe afstaken. Daar is de lucht nog zwart. Toen opa en oma vervolgens het vuurwerk betaalden, kon dat natuurlijk alleen de feestvreugde maar verhogen.

We hebben de afgelopen weken heel wat plekjes bezocht. Ik denk niet dat jullie tegen pa en ma moeten gaan klagen over kredietcrisissen. Ze hebben genoeg mensen gezien die na een geldontwaarding van 1000% nog net zoveel hebben als ervoor; niets. De hokjes=huisjes naast de internationale school van 1,5x2 m spreken wat dat betreft boekdelen.
Overigens is er ook handel genoeg. Zaterdag liepen er twee mannen met een stuk of 6 kinderen ons achterop. Ze sjouwden allemaal met zware tassen vol mie. Ze hadden de kinderen uit hun dorp meegenomen die oud genoeg waren om te sjouwen, vanaf een jaar of acht. Vervolgens had iedereen een tas naar grootte gekregen. De kleinste sjouwde met een kilo of 8. Ze waren vroeg vertrokken en zouden tot het donker was doorlopen. In een tempo wat de meesten van ons niet vol zouden houden. Het plan was dat ze in een grot zouden overnachten en dan de dag erop aan het eind van de middag terugkomen in hun dorp. De leraren in zijn dorp zijn Papua’s en komen alleen om de jaarlijkse overgangstesten af te nemen. De dorpsleiders hadden hen al op de kop gegeven, ze hadden het gemeld in Wamena, maar niemand deed er iets aan.
Pa en ma hebben zich hier ook heel nuttig gemaakt. De zaken zijn geverfd en getimmerd, de aanrecht is zelden zo leeg geweest. Ik mag wel zeggen dat we de kolonialisten uitgebuit hebben. 350 jaar Indonesische kolonialisering maak je namelijk niet zomeer goed.

De enige brug voor gemotoriseerd verkeer over de Baliem is op dit moment weer helemaal dicht. We waden er dus overheen en worden dan tot ver over de knie nat. Eerder deze week gingen er nog vierwiel aangedreven auto’s doorheen. Het water liep dan over de motorkap tot de ramen. Taxibusjes deden hun aandoenlijke best om er ook overheen te komen, maar dat mocht op een gegeven moment ook niet meer baten. Het water stond dan tot boven de wielkassen, de motor liet men hard loeien om water in de uitlaat te voorkomen, maar al met al was het natuurlijk onmogelijk. “Iedereen uitstappen en duwen”, klonk het dan. De deuren gingen dan open, wat nog voor wat extra water in de auto zorgde.
Op dit moment is men dan eindelijk een loopbrug van tonnen aan het aanleggen. We hadden onze koffers al gepakt, toen we hoorden dat het zover was. Nu wachten we de nieuwste ontwikkelingen eerst maar weer af. Plannen wisselen soms op korte termijn wegen het opduiken van nieuwe informatie. Het is overigens heel tijdrovend. Om in de 5-6 km verder gelegen stad te komen, hebben we al gauw 45 minuten nodig.

Afgelopen week nog een ontmoeting met de dienst onderwijs van de provincie Papua. Daar zien we dan gelijk weer het grote voordeel van sponsoring door USAID, zij doen een hele berg lobby werk. Overigens hadden ze 1,5 uur voor de bijeenkomst nog gebeld dat we eraan kwamen, en toch was men toen niet beschikbaar. Dat duurde toen nog een uurtje of vier.  Het waren een aantal nieuwe mensen bij de dienst onderwijs en ik heb dus eerst maar uitgelegd waarom dit werk nodig is. Vervolgens zijn afspraken gemaakt voor een vervolgbezoek door de dienst onderwijs in Wamena.  Men wil graag zien wat er nu daadwerkelijk gedaan wordt.