Martijn mailde ons het volgende.....
We hebben onlangs een preek van ds. Otto Koning, oud-zendeling aan de zuidkust van Papua zitten luisteren. Heel aansprekende preek waarin hij door middel van veel voorbeelden uit de Bijbel, uit Papua en andere gebieden laat zien dat God wonderen gaat doen op het moment dat wij mensen de boel uit handen gaan geven. Helaas, meestal als we het niet meer aankunnen i.p.v. voordat het mis gaat. In de preek stelde een ongelovige vader van een blind kind (die dominee wil worden) de vraag aan deze dominee: “Wanneer hebt u voor het laatst een wonder gezien.” Ik (Martijn) vroeg me dat zo voor mezelf af, en had het idee dat ik wel bevoorrecht ben. Misschien heb ik het al wel eens geschreven, maar hier nog een keer:
Januari 2011 besluiten we langer te blijven. Vooralsnog spreken we af een jaar, om te zien of het financieel gezien mogelijk zal zijn. Logisch gezien hebben we niet zoveel kans. De economische crisis zorgt ervoor dat wereldwijd heel wat zendings- en ontwikkelingswerkers terug naar huis worden geroepen. Het maken van lesboeken lijkt nu niet direct een doel wat sponsoren warm gaat maken. Het ligt gewoon niet zo lekker in de mond. In Nederland hebben we het voorrecht een paar keer een groep(je) mensen te vertellen van ons werk. De omvang van de groepen geeft als je uit gaan van kansrekening ook niet veel hoop.
Binnen dat jaar kunnen we alleen maar zeggen dat God op wonderlijke manier heeft gezorgd dat alles op zijn pootjes terecht komt. Op het gebied van overheidssteun zijn er eerst wel wat rimpels, men vindt het taalniveau niet voldoen aan de beschaafd Indonesisch steun. Gelukkig draait men bij als men door krijgt hoe erg het in het binnenland gesteld is met het opleidingsniveau van de mensen daar. Op geldelijk gebied heeft de overheid nog niets gedaan. Dat geldt in eerste instantie ook voor organisaties die al in Papua actief zijn; van neutrale stichtingen tot buitenlandse kerken toe. Niemand wil of kan dit programma steunen. In het voorjaar van 2011 komt USAID echter op bezoek in Papua om te bekijken welke programma’s ze daar willen steunen. We geven hen een overzicht van de droom. Langzamerhand komen er positieve berichten van USAID, tot men uiteindelijk in juni 2011 een contract tekent om de locale onkosten voor 6 maanden te dekken. Ondertussen is iedere reactie met betrekking tot steun in de uitzendingskosten voor ons gezin negatief. Locale kosten wil men soms wel overwegen, maar als het op kosten aan een westers iemand aankomt, haakt men stuk voor stuk af. Dan komt het in Nederland tot de oprichting van stichting Help Onderwijs Papua die gaat proberen de kosten voor ons gezin te voorzien. Vervolgens stemt Oikonomos ermee in dat we een huis krijgen op de hogeschool. Ons visum wordt ook weer verlengd, zeker niet vanzelfsprekend! Eind 2011 spreekt de PKN op eigen initieatief uit dat men voorlopig wil helpen in de kosten van ons gezin en USAID zegt toe nog een half jaar te gaan helpen in de locale kosten. Wat ondertussen wordt verlengd tot december 2012. Totaal onverwacht komt USAID vervolgens in februari 2012 met het idee om ruim 2,5 miljoen dollar te stoppen in het printen van onze schoolboeken.
Ik kan alleen maar zeggen dat God onze voorzichtige stapje van 1 jaar verlenging heeft gezegend met zo’n 3 miljoen euro voor deze provincie. We kunnen alleen maar zeggen dat als God op die manier de deuren van de hemel opent, er een serie van wonderen is gebeurd. Ondertussen is het wel een kwestie van blijven hopen en vertrouwen, want na december zal USAID niet meer sponsoren, dus we zullen dekking moeten vinden voor de locale kosten.
Nu is het natuurlijk prachtig als er 3 miljoen naar Papua komt, maar geld is het probleem niet daar is hier in principe geen gebrek aan. Ik hoop van harte dat de schoolboeken ook gebruikt zullen worden om veel kinderen basisvaardigheden aan te leren die ze later in kunnen zetten voor Zijn grote plannen.
Sinds vorige week zaterdag heb ik tijdelijk een nieuwe collega. Ze zal tot december in ons programma werken en daarin als adjunct functioneren. Haar man komt op STKIP werken. Ze hebben drie kinderen van 8, 6 en 3 jaar. Ze hebben vroeger op Papua gewerkt en wilden terug als God de gelegenheid zou geven. Ze kwamen op zaterdagmiddag aan, grootmoeder kwam ook mee. Die zou op de kinderen passen, helaas vindt ze het te koud hier en vraagt ze al of ze terug mag.
Maar ruim 24 uur voordat ze kwamen, had de locale stichting een huis kunnen vinden. Toen ze aankwamen, stonden er dus alleen bedden... Water was er niet. Gelukkig gingen ze daar heel ontspannen mee om.
SERASI lijkt haar videoteam nu deze week te gaan sturen. Je weet het pas zeker als ze voor je neus staan. Wat dat betreft verliezen we onze planningsvaardigheden wel, maar onze improvisatiecapaciteiten zijn daarentegen minimaal verdubbeld.
