Training 8 t/m 12 april 2013

Als je niets meemaakt, heb je ook niets te vertellen. Dat zit deze keer wel goed.

Van maandag 8 tot vrijdag 12 april hadden we afgesproken een training te geven op basisschool Ob Anggen in Bokondini. Een goede ervaring voor mijn team om daar routine in op te bouwen, motiverend en ook een mooie onderbreking van het onophoudelijke dagelijkse computerwerk.

Het team vertrekt zonder mij, omdat ik dinsdag opeens een afspraak heb met de vertegenwoordiger van de afdeling Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen van een oliebedrijf. Dinsdag zullen ze een sms sturen als hun vliegtuig vertrekt. Maar wie er op de luchthaven ook langs komen, niet de gasten. Het mobieltje van de contactpersoon is niet actief. Bij de dienst onderwijs zitten ze ook niet. Als mijn collega en ik een uur later echter weer naar de dienst onderwijs bellen, blijken ze er alweer vertrokken te zijn, op bezoek bij een school. Daar aangekomen zijn ze alweer weg. Via, via een nummer van de begeleider van de dienst onderwijs. Hij blijkt ze te hebben afgezet bij de luchthaven. We zoeken tot in de vertrekhal, maar het lijkt erop dat ze al vertrokken zijn. Tjonge, dat ik daar nu voor ben achtergebleven...

Een uur later belt hij: “Mijn telefoons zijn beiden niet actief...” Hmmm, dat weet ik. “Kun je me bezoeken in het kantoor op de legerbasis?” Nee maar, hij is er nog. In al die 7 jaar ben ik nog nooit op de legerbasis geweest, maar daar gaan we. Nadat ik hem een hand heb gegeven, introduceert hij me aan de overige 5 aanwezigen met: ‘Dit is Martijn, hij is van de schoolboeken die we gaan drukken.’ Wow, dus het is al in kannen en kruiken. Hij is inderdaad van plan de boeken te drukken voor andere delen van Papua en ze te trainen in het gebied waar we wonen. Al met al, wat een zegen!

‘s Middags heb ik een stoel in een vierwielaangedreven auto die naar Bokondini rijdt. De sporen zijn zo diep als de assen, maar het is al vier dagen droog, dus niet glad. Een uurtje of 3 later komen we aan.

 

De collega’s hebben er al 2 dagen op zitten. Ze vinden dat het goed gaat. Er is veel enthousiasme en inzet. De school is opgezet door Scotty en ze willen kwaliteitsonderwijs bieden in de dorpen. Via de relaties die dat oplevert, willen ze de samenleving bereiken. De school loopt alweer een jaar of 5, maar men zoekt nog steeds de lessen bij elkaar via boeken en internet. Erg tijdrovend en daarnaast blijkt dat er daardoor weinig lijn zit in de lesstof. Bijna geen enkele leerkracht heeft de opleiding om dit werk te doen. Mijn collega’s hebben in hoofdlijnen al uitgelegd hoe de boeken zijn opgebouwd. We spreken af dat de leerkrachten er ‘s ochtends les uit zullen geven, daarna evalueren we samen. We worden erg gemotiveerd door hun enthousiaste oppak van het materiaal. Men ziet het echt als iets wat men erg nodig heeft. Tijdens de evaluatie zegt één van de deelnemers: “Toen ik de boeken zag, dacht ik ‘waarom zijn ze zo dik?’” Nu hij snapt hoe ze werken, heeft men het gevoel dat men met het lezen van 2 bladzijden per dag een goede les kan geven. En dat was nu precies het doel waarom we ze geschreven hebben!

Al met al een prachtige week.

Omdat het twee dagen geregend had, was de terugweg bergop beslist een uitdaging. De chauffeur liet de terreinwagen vol gas door de diepe sporen gaan. Als passagiers in de open bak achterin werden we er af en toe bijna uitgesmeten. Hij kreeg het voor elkaar om zonder vast te zitten boven te komen, de modder zat echter tot op het dak.

Hartelijke groeten van Familie van Driel