Ontmoeting met Unicef

Van Martijn..........

Donderdag 18 en Vrijdag 19 april was ik aan de kust uitgenodigd voor een ontmoeting van Unicef. Men had mensen uit de onderwijswereld uitgenodigd om de materialen van Unicef te evalueren. Omdat ons team schoolboeken schrijft, bedacht men dat men ook onze input wilde hebben. Hoewel we midden in de revisie van onze eigen boeken zitten, leek het toch nuttig om daar gehoor aan te geven mede vanwege de gevarieerde achtergrond van de deelnemers en de gelegenheid contacten op te bouwen.

De vergadering oordeelde in zijn algemeenheid dat de door de overheid (met steun van Unicef) ontwikkelde materialen nog aangepast moeten worden voor de mensen buiten de stad. Te complex, te theoretisch, te hoog taalgebruik en teveel. Een deel van de deelnemers vond onze materialen veel concreter en beter bruikbaar, een compliment dus. Ook de vertegenwoordigers van Unicef waren onder de indruk van onze materialen. 

Afgelopen week kregen we bezoek van één van hen, en men besloot onze lokale kosten voor een korte periode te sponsoren. Korte sponsoring is altijd beter dan geen sponsoring, en we zijn er erg blij mee. Het lijkt erop dat het aanstaande week rond gaat komen. Men ziet het als een onderdeel van hun plan om materialen voor te bereiden voor hun komende vierjarenprogramma. Dat schept dan ook weer hoop voor de verdere verspreiding van de leermaterialen over Papua. Weer een nieuwe zegen! Ik heb gelijk Kalvin, een oud-student van onze lerarenopleiding, gevraagd om tijdelijk mee te helpen met herzien van de huidige boeken.

Zaterdag zijn we met de collega’s weg geweest. Een aantal van kantoor en een aantal van de lagere school. We hadden een van de busjes die dagelijks die kant op rijden vol geladen met mensen. Helaas brak na een kilometer of 15 de hoofdsnaar. Hij belde naar Wamena, een snaar werd aan een andere auto meegegeven en een uurtje of 2,5 verder was het allemaal weer gerepareerd. Ondertussen hebben we daar een poosje rondgelopen en gewacht.

We zijn verder doorgereden naar een heuvel die midden in de vallei ligt en die zijn we toen opgelopen. Het was echter hoger en verder dan we dachten dus we zijn niet helemaal boven geweest. Jammer was dat een aantal mensen van beneden begonnen te schreeuwen dat we naar beneden moesten komen. Volgens collega Kalvin omdat ze bang zijn dat we daar ‘magic’ zoeken, die dan meenemen en dat zou er dan op uitlopen dat hun akkers niets meer opbrengen, hun varkens en dorpsgenoten doodgaan. En hoewel misschien niet iedereen dat gelooft,vindt men voorkomen beter dan genezen, dus worden we toch geacht ons eraan te houden.