Welkom

Welkom op de site van Stichting Help Onderwijs Papua!

Stichting Help Onderwijs Papua (Stichting HOP) is mei 2011 opgericht en wil graag een bijdrage leveren in de moeilijke onderwijssituatie in Papua (Indonesië).
Zij wil de kansarme kinderen in Papua de gelegenheid geven om goed onderwijs te kunnen volgen.

maandag 9 februari 2015

Op zoek naar verhalen voor de klas 3 lesmethode

Afgelopen week twee dagen naar de kust geweest om een ontmoeting te hebben met degene die verantwoordelijk is voor lager onderwijs in Papua. Daar omheen zoveel mogelijk andere afspraken gepland, zodat het meer de moeite waard zou zijn.
Donderdagochtend heel vroeg naar Sentani gevlogen. Ik had me te laat gerealiseerd dat dat een vrije dag was in Papua. Men herdacht dat twee Duitse zendelingen 160 jaar geleden zijn geland op Papua. Ze hebben overigens maar een jaar of zeven in Papua geleefd vanwege alle ziekten, één van hen sprak op zijn sterfbed de wens uit dat hij in de hemel een Papua zou ontmoeten. Daar leek het in eerste instantie niet op, er is zelfs overwogen om maar te stoppen met zending op Papua vanwege de totale onverschilligheid van de mensen en het hoge aantal slachtoffers onder (gezinsleden van) zendelingen vanwege alle tropische ziektes. 
Aangezien er overal kerkdiensten waren, ben ik naar een klein eilandje in het Sentanimeer gevaren en daar de dienst meegemaakt. De belangstelling van de mannelijke bevolking was erg laag, maar al met al is er in 160 jaar heel wat veranderd. Vervolgens heb ik uren met een man gepraat om daar een verhaal over het thema kunst te distilleren (voor de klas 3 lesmethode). Hij heeft me van alles verteld over hoe men schildert op boombast. Die boombast werd vroeger gebruikt als kleding. Alleen de dochters van het stamhoofd hadden beschilderde rokjes. Hij liet me zien dat de beschildering van het rokje van het oudste kind verschilde met die van de daaropvolgende dochters. Volgens het volksverhaal maakten de jongsten daar ruzie over, maar bepaalde de vader toen voor eens en altijd dat ieder zijn eigen spullen had en dat de jongste niet de kleren, kano, etc van de oudste mocht gebruiken.

Jongens werden in die tijd op jonge leeftijd van de ouders weggehaald en overgebracht naar een totaal geïsoleerd mannenhuis waar ze jarenlang werden opgevoed door andere mannen. De jongens kregen een armband mee van de ouders, zodat ze hem zouden kunnen herkennen als hij er als volwassene uit zou komen. Mocht het ventje overlijden, dan legde men een bloem voor het huis van de ouders als teken dat hij overleden was, en dat was het dan...

Normaal gesproken volgt (ook nu nog) de oudste zoon de vader op als stamleider, maar soms werd daar vanaf geweken als men vond dat hij daartoe niet in staat was. Zoiets was bijvoorbeeld tientallen jaren geleden gedaan. Volgens mijn informant hadden de nazaten daar vorige week nog een flink gevecht over gehad, waarbij vijf gewonden waren gevallen. Stamleider zijn is namelijk erg lucratief als er grond verkocht wordt, een groot deel van de geldsom gaat dan naar hem.
Vervolgens kreeg ik een tradionele maaltijd van sago en vis. De sago ziet eruit als behanglijm en kan daar ook voor gebruikt worden :) maar smaakt me ondertussen prima. Al met al ben ik er de hele dag zoet geweest, geen heel effectieve manier om aan verhalen te komen, maar wel een interessante. De meeste verhalen maak ik gebaseerd op informatie uit boeken, maar over deze soort schilderkunst had ik geen boeken weten te bemachtigen.
De dag erop ging ik op weg naar de overheidsman en terwijl ik onderweg was, kreeg ik een sms van hem dat hij helaas vergeten was me te informeren dat hij voor dringend overleg naar Jakarta was geroepen en dat we binnenkort een nieuwe afspraak zouden maken. Tja, zo gaat dat hier wel vaker. Mijn andere afspraken op die dag gingen gelukkig wel door.